Eerste indrukken van India

Op 8 november kwamen we na een niet al te lange vlucht eindelijk in Mumbai aan. Het was vroeg in de ochtend en we hadden snel een taxi gevonden. Of eigenlijk had de taxichauffeur ons snel gevonden. Luca en Sameena waren al een dag eerder aangekomen. Via een kennis hadden zij contact met een groot bedrijf in India. Dit bedrijf had een appartement voor hen geregeld en wij waren daar ook welkom.  Tijdens de taxirit keken we goed om ons heen in dit voor ons nieuwe continent. De straten waren nog verlaten want de zon kwam net kijken. We reden door een enorme krottewijk waar de krotten op elkaar gestapeld leken.  We zagen een compleet gezinnetje slapen op de stoep. Ook hier weer genoeg armoede. En ook veel luxe gebouwen en grote auto’s.  Na een poosje zoeken en navragen stonden we met onze rugzak bij Luka en Sameena op de stoep.  We hadden een hele nacht overgeslagen en de klok was ineens 2 en half uur voorruit gegaan. Vreemd dat halve uur...

Maar echt moe waren we niet. Nadat we bijgeklets waren gingen we met z’n allen de omgeving verkennen. Ondertussen was het een stuk drukker op de straten. Vooral al het getoeter om ons heen gaf een hectisch gevoel. We  konden ons ook niet voorstellen dat het nog indruk maakt als er iemand toetert omdat het zo constant is. Mensen knikten ons af en toe vriendelijk toe en de sfeer voelde direct goed. Een verademing om niet steeds nageroepen of aangeklamd te worden. Overal vrolijke kleurtjes om ons heen. De vrouwen zien er elegant uit in hun sharons en veel meisjes gekleed in wat we in Nederland een prinsessenjurkje zouden noemen. En overal kleine tempeltjes. Soms niet meer dan een beeldje voor een boom die met bloemen behangen is. Vaak ook kleine stenen tempeltjes met een glazen deurtje ervoor. Tussen de olifant met handen, man met vier hoofden etc stond ook Jezus met een bloemenkrans om zijn hals. We keken onze ogen uit. Voor de lunch gingen we een soort snackbarretje in waar we konden kiezen uit wel  50 gerechten. De namen zeiden ons niets dus we gokte maar wat. Hij en de kinderen kunnen geen heel erg pittig voedsel verdragen en dat maakt het niet eenvoudig . Het feit dat er vooral vegetarisch voedsel te krijgen is was ook niet echt goed nieuws voor hem. Zelf koken is de oplossing voor de kruiden, een slager is echter niet makkelijk te vinden. Het enige wat we konden vinden was een levende kip die ter plekke geslacht werd. Zij genoot van het Indiaase eten ook al had ze wel een extra slokje water nodig.  De communicatie was even wennen. Een losjes schudden van het hoofd betekent hier ja terwijl het voor ons een nee lijkt. Het ziet eruit alsof het hoofd bijna los op de nek zit. De kinderen hadden deze beweging al gauw onder de knie.                                                                                                         Via het bedrijf had Luca ook al telefoonkaartjes geregeld. Want deze kan je hier niet gewoon in de winkel kopen. Alleen inwoners van India kunnen na het invullen van wat formulieren en afgeven van een pasfoto een simkaartje kopen. Ook om het internet cafe te gebruiken moet er een hele lijst ingevuld worden en zonder paspoort bij je kan je het vergeten. Zoveel bureaucratie hadden we niet verwacht maar er zou nog veel meer volgen.

De boot met onze Wobbel zou een paar dagen later aankomen. Hij en Luca gingen alvast het één en ander regelen bij de scheepsmaatschappij. Of eigenlijk een bedrijf wat als tussenpersoon functioneert. Daar kregen ze te horen dat er eerst een bevestiging van de ADAC moest komen dat ons Carnet echt was. Zolang dat er niet was kon er niets in gang gezet worden. Daarbij moesten we rekeninghouden met de kantoortijden en het tijdsverschil van 4 en half uur tussen Europa en India. Natuurlijk was ons contactpersoon niet aanwezig. Via een omweg kregen we gelukkig toch vrij snel deze bevestiging en kon de papierhandel in gang gezet worden. Hij ging dagen lang samen met Luka s’morgens vroeg de deur uit om tegen het donker weer terug te keren. Er moesten op heel veel verschillende plekken stempels gehaald worden. Zij snuffelde ondertussen met Sameena in alle kleine winkeltjes en vermaakte zich met de kinderen. Bijna alles is hier spotgoedkoop zodat zij zichzelf moest inhouden om niet allerelei overbodige dingen te kopen.

Op zondag was er geen kantoor open en konden we een dagje Mumbai verkennen. We gingen met de taxi naar de Banganga Tank.Dit ziet eruit als een hele grote bak water met allemaal brede trappen aan de zijkanten. De badplaats voor de mensen in de stad. Daaromheen waren heel veel kleine Tempeltjes in gezellige smale straatjes. We hebben nog erg de neiging om vergelijkingen met Afrika te maken. Er zijn zeker verschillen zoals de kleding en gedrag. Maar toch ook veel overlappingen. Veel kraampjes lang de weg en ook hier lijkt de koopwaar geclusterd. Bijvoorbeeld een hele wijk met fotoaparatuur en een andere wijk met drogisten. Prijzen staan op de meeste producten gedrukt zodat er niet overal over onderhandelt hoeft te worden.  Onderhoud is ook ver te zoeken wat jammer is met de vele mooie gebouwen.                                                                       Halverwege de dag voelde hij zijn darmen in opstand komen en sávonds was hij flink aan de diaree. De volgende dag zou Wobbel gelost worden. Hij had zich erop verheugd om dit te zien. In de haven zat hij echter meer op de wc dan aan de kade en het crusiale moment miste hij hierdoor. S’middags ging het niet meer en de papieren bij Luca achterlatend nam hij een taxi terug naar het appartement. De taxirit duurde een uur over hobbelde wegen en was een nachtmerrie voor zijn buik. De volgende dag was de situatie omgekeerd en kwam Luca halverwege de dag met hoge koorts terug.  De eerste week was het appartement een heuse ziekenboeg. Zij liep al bijna 3 jaar zonder problemen met een afgebroken kies rond. Na 2 dagen India begon die echter flink te onsteken. Lusira had een ooronsteking, Juilio bronchitus en Sameena had nog de naleep van de denque koorts die ze in Djibouti opgelopen had. En om de beurt hadden we buikloop. We hadden allerlei plannen in Mumbai waar weinig van terecht gekomen is. Toen de mannen eindelijk dachten alles geregeld te hebben bleek van allebei  de auto’s het chassisnummer verkeerd op het carnet te staan. Bij ons ging het om één cijfer bij hen om één letter. Weer moest er snel contact met de ADAC gezocht worden. Deze reageerde gelukkig supersnel.  Maar op alle ondertussen gestempelde papieren stond dus het verkeerde nummer. Alles moest overnieuw gebeuren wat nogal wat frustratie opleverde. Tien dagen na aankomst van de boot konden we Wobbel eindelijk ophalen en we waren enorm blij na de lange scheiding. We hadden geen zin meer om Mumbai te verkennen. We wilden weg uit de druk stad, weer op pad met ons eigen huisje. Na één dag hadden we alles weer op z’n plek en schoongemaakt. Wobbel en de vrachtwagen van de Italianen hadden geen schade opgelopen en alles voelde weer vertrouwd. De campers stonden voor  het magazijn van het bedrijf geparkeerd. De personeelsleden waren erg vriendelijk en kwamen regelmatig Indiaase thee brengen. Zij vind eigenlijk dat de smaak meer weg heeft van koffie en dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij het niet zo lekker vindt.           Met de campers hadden we wel veel aandacht op straat. De meeste mensen hebben wel direct door dat het een huis is van binnen en vaak wordt er naar binnen geluurd.                                                 We vertokken richting zuiden. We wilden eerst aan het strand in Goa een poosje doorbrengen. De eerste dag vonden we een heel mooi plek en besloten daar 2 dagen te blijven. Het was buiten de stad een stuk minder druk op de weg dan we hadden verwacht. Het landschap is mooi en we zagen veel mooie huizen met veranda’s en balkonnetjes. Na een lange tijd in Addis Abeba en Mumbai genoten we ervan om weer een stukje natuur om ons heen te hebben. Verder naar het zuiden kwamen we in een bergachtig gebied waar we ook een hele rustige overnachting hadden. Luca en Sameena hadden via hun kennis ook een adres 40 km boven de stad Panaji. In dit plaatsje kwamen we in het donker aan. De Duitse Peter die daar al 10 jaar woont zou naar het centrum komen om ons op te pikken. Luca was echter het telefoonnummer kwijt en we wisten niet goed wat we moesten doen. De dieselfilter van de grote vrachtwagen sprong ook nog eens kapot en we stopte daarom bij een benzine station. We zouden bijna gaan geloven dat toeval echt  bestaat want op dit benzine station stond Peter met zijn scooter!  We reden achter de scooter aan door de smalle straatjes met lage kabels naar het mooie huis in Portugeese stijl.  Peter is een ontzettend gastvrije 40 plusser . We bleven een paar dagen bij zijn huis en er werd vanalles voor ons geregeld. Ook hadden we een fiets en een scooter tot onze beschikking. Wat erg praktisch is want met de auto op deze smalle wegen is niet echt makkelijk. En we moeten steeds uitkijken voor laaghangende electrakabels. Volgende week krijgt Wobbel nieuwe zuigers en mogen we tijdens de reparatie in een van zijn mooie kamers logeren. Ondertussen zijn we voor een paar dagen aan het strand iets verderop gaan staan en springen elke morgen de zee in.  Hier kwamen we ook een Oosterijks stel tegen wat met een grote vrachtwagen onderweg is. Van hen hoorde we dat weer iets zuidelijker alle overlanders in India samen komen om kerstmis te vieren. Nadat Wobbel gereapareerd is zullen ook wij daarheen gaan. Op dit moment doen we even niet veel meer als relaxen en bijkomen van al het geregel rondom het verschepen. Het is een enorm toeristisch gebied hier en alles is er te krijgen. Waarschijnlijk heeft het weinig met het traditionele  India te maken maar voor een paar weekjes vinden we het even helemaal prima.