Even vliegend de wereld over

Onze mini wereldreis begon niet heel soepel. Bij aankomst op het vliegveld in Kathmandu ontdekten we dat onze vlucht naar Dubai 2 en half uur later zou vertrekken. Daardoor zouden we weinig tijd hebben, op het grote vliegveld,  om onze volgende vlucht te halen. Hij werd er niet warm of koud van maar zij werd wat nerveus. Helemaal toen ze onderweg geen rekening hield met het tijdverschil en daardoor bij aankomst dacht dat we de aansluiting al hadden gemist. De stuward in het vliegtuig verwees ons naar het grondpersoneel voor hulp. We hadden nog 50 minuten om naar de andere kant van het vliegveld te komen. Een man regelde met z’n walkie talkie een bus speciaal voor ons zodat we na een 20 minuten durende busrit zelf nog tijd hadden voor een sigaretje..

In Oosterijk moesten we weer overstappen en dit verliep gelukkig allemaal vlot. Een paar uur later in Nederland konden we zo doorlopen zonder ook maar ons paspoort te hoeven laten zien. Dit vonden we wel een beetje vreemd aangezien ons vliegtuig niet helemaal vol met Nederlanders zat. Na een lange reis waren we aangenaam verrast door het weer. Onze dunne jasjes waren afdoende. Met de trein gingen we richting Baarn. In Weesp moesten we overstappen waar na 5 minuten bleek dat er door een stroomstoring geen treinen meer reden.Lang leve de NS, zijn favoriete reisorganisatie.... Ma Baarslag kwam ons snel halen en eindelijk waren we dan op de plek van bestemming.

Er volgden een paar dagen van bezoekjes  met een lach en een traan. En gesprekstof tot in de nachtelijke uurtjes. Waarvan één in een jaccuzi  zodat ze 3 dagen naar chloor stonk.

Al snel vertok zij naar Curacao voor een week. Weer een dag reizen met een tussenstop van 5en half uur op Aruba. In de rokersbar op het vliegveld stond het EK aan. In plaats van naar de televisie keek zij naar de kijkers. Wat erg grappig was want ze juichden bij elk doelpunt. Ongeacht wie het scoorde.....

Hij bleef bij zijn familie en genoot van een concert van Gruppo sportivo.Daarnaast worstelde hij vele uurtjes met het internet. We wilden nu we toch in Nederland waren een visum voor Pakistan aanvragen. Dit alleen voor het geval dat de grenzen naar Zuid Oost Azie over een poos nog steeds dicht zitten. Dan zouden we in ieder geval ergens heen kunnen. En aangezien dit visa persoonlijk in het thuis land aangevraagd moet worden leek ons dit een goed idee om dit nu te doen.  Daarvoor moest er behoorlijk wat informatie verzameld worden wat voor iemand die nooit achter de computer zit nog eens dubbel zoveel werk is. Gelukkig wist hij goede vrienden te vinden die er meer verstand van hadden zodat hij uiteindelijk alles voor elkaar had.

Ondertussen voelde zij zich al snel weer thuis op Curacao. Het weerzien met Elodie, Jesse en Merijn was ontroerend vanzelfsprekend. De jongens waren alleen aardig de lucht in geschoten. Ze ontmoette bekenden van vorige bezoeken die haar uitbundig verwelkomden. Curacao is een mooi eiland met een diversiteit aan natuurschoon. Zij had met haar duffe hoofd de oplader van het fototoestel in Nepal laten liggen. Veel plaatjes zijn er dus niet geschoten.

 Aan de oostkant mooi e stranden en prachtige vissen om te bewonderen. Aan de westkant bestaat de kust uit rotsen waar de zee onvermoeibaar tegenaan slaat. Dit trafeel heeft een haast hypnoserende werking op haar. Aan deze kant gingen we op zoek naar een natuurlijke jaccuzi. Elodie en haar jongens waren er jaren niet geweest. Toch hadden we deze aparte plek zo gevonden en we lieten de zee over ons heenspuiten in het ondiepe gat. De avonden (en halve nachten) bracht zij door op de knusse veranda  met Elodie en een fles wijn.

Omdat zij voor hem wat mee wilden nemen ging ze ook een dagje de stad in met Jesse en Merijn. Het was een hele leuke ervaring om met twee leden van het andere geslacht, die winkelen erg gezellig vinden, door de stad te slenteren.

De week vloog voorbij met dit bijzondere gezin dat zelfs bij een heftige storm stevig overeind staat. Na een uitbundig afscheid vloog zij weer terug naar Nederland.

Hoe anders was dit keer de aankomst op schiphol. Op het moment dat ze het vliegtuig uitstapte zag ze in de slurf al zo’n 15 geuniformde mannen met geweer. En voordat ze de slurf uit was werd ze al besnuffeld door twee honden. Mensen uit Curacao zijn duidelijk minder welkom. Omdat ze alleen handbagage bij zich had lette ze niet op welke uitgang ze moest hebben. Toen bij een vrij lege hal kwam werd haar gevraag waar ze vandaan kwam. “Uit Curacao, dan wil ik u handbagage even door de scan” zei een vriendelijke dame die duidelijk zelf van de Antillen kwam.

Mensen die iets willen smokkelen kunnen dit dus veel beter vanaf Azie doen....

Na 3 en half jaar voortdurend bij elkaar geweest te zijn was dit de eerste keer dat we zo lang en zo ver van elkaar verwijderd waren. We waren blij om elkaar weer te zien. Maar er moest gewerkt worden. We reden direct door naar Den Haag om de Pakistaanse ambassade te bezoeken. Daar werden we ‘geholpen ‘door een hele onvriendelijke man. Deze was niet bereid om onze uitleg aan te horen. Er werd geen visum afgegeven zonder dat we eerst een Iraans en een Indiaas visum in ons paspoort hadden. Dat het Iraanse en Indiaase visa makkelijk in Azie te krijgen is maakte geen enkel verschil. De man schoof onze papieren terug en we werden geacht te vertrekken. Nu wilden we dit visum alleen voor geval van nood hebben dus we besloten er verder ook maar geen energie in te steken.

De dag erna waren we 21 jaar samen. Eindelijk een volwassen relatie, een moment om toch even bij stil te staan. Denkend aan onze eerste gesprekken dromend over wereldreizen. Een droom die we nu samen leven!

Het moment waarvoor we juist nu naar Nederland waren gekomen brak aan. Een laatste gezamelijke ceremonie voor Ellen en Sandra. Het was emotioneel en tegelijkertijd heel mooi. Beiden waren we blij dat we erbij waren.

De laatste dagen vlogen voorbij en al snel was het weer tijd om te pakken. Met een rugzak vol hagelslag, smeerworst, curry en kaas gingen we weer naar Schiphol. Het voelde goed dat we waren gekomen en het voelde goed om weer te gaan. Afstand is relatief, in één of twee dagen reizen kunnen we zijn waar we maar willen..........

De reis terug duurde echter iets langer dan de heenreis. Eerst een overstap in Oosterijk. Toen we bij de gate zaten te wachten werd er wat omgeroepen. Hij stootte haar en en vroeg “zullen we dat doen”. Zij zat verzonken in een boekje en had niet geluisterd. Het bleek dat Austrian Airlines vrijwilligers zocht om een vliegtuig later te nemen. Degene die dat deed zou 600 euro krijgen. Nog voordat het een tweede keer was omgeroepen hadden we uitgerekend dat het makkelijk kon met onze wachttijd in Dubai. We haastte ons naar de balie maar we waren niet de enige die wel snel wat geld wilden verdienen. Helaas we waren net een paar seconde te laat om de kosten van ons vliegticket weer terug te krijgen.  Door de chaos die er ontstond liepen we aardig wat vertraging op zodat we waarschijnlijk niet eens veel eerder dan de gelukkige vrijwilligers in Dubai waren.

In Dubai hadden we een hotel geboekt want we zouden pas de volgende dag verder vliegen naar Kathmandu. Het duurde erg lang voordat we de paspoort controle doorwaren. Behalve dat er een lange rij stond werd er ook erg streng gecontroleerd. Tenminste bij de donker gekleurde mensen die ook nog eens behoorlijk afgesnauwd werden. Wij waren er met ons blanke huidje en Europese paspoorten zo doorheen toen we eindelijk aan de beurt waren. Of misschien lag het aan het feit dat wij een balie hadden met een dame die vergeleken met de mannelijke collega’s erg vriendelijk was.

We zette een wekker om een ochtendje Dubai te bekijken. Met de metro gingen we naar het centrum van de stad om het hoogste gebouw van de wereld te zien. Wat gelijk opviel is dat alles blinkt in Dubai. Zelfs de vloeren van het metro station en de hele binnen en buitenkant van de metro zelf. Er lopen dagelijks duizende mensen dus dat moet een aardige klus zijn.

In de meeste landen waar we zijn geweest voelt het alsof je jaren terug in de tijd wordt gezet. In het centrum van Dubai voelde het alsof we een tijdreis de andere kant op hadden gemaakt. De gebouwen zien eruit alsof ze zo kunnen opstijgen om in het heelal te verdwijnen. We verwachtten ieder moment spaceschuttels te zien...

De Burj Khalifa van 824 meter hoog zag er helemaal uit als een raket. Onder breed en tapstoelopend met een spriet op de top. Een ideale hangplek voor wolken met jeuk.

We hadden geen tijd om erin te gaan maar we slenterde wel een poosje door het overdekte winkelcenrtum. Het meest luxieuse winkelcentrum wat we ooit hebben gezien . In de brede hallen lag zelfs hoogpolig tapijt. Winkels van Armani, Louis Vutton, Dior, Hugo Boss  etc maar niks te bekennen wat op een Zeeman of Blokker lijkt. Er was een imens aqarium met haaien en roggen waar we onze ogen uitkeken. Toen was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan. Het is ons duidelijk dat we  liever terug in de tijd reizen dan vooruit maar het was toch erg leuk om even aan Dubai gesnuffeld te hebben.

Nog eens 5 uurtjes vliegen naar Kathmandu. Nu was hij degene die nerveus werd van het oorverdovend lawaai van de motor van het kleine vliegtuigje. Zij herinnerde zich dat nog van de heen weg en werd er niet warm of koud van. In Kathmandu voelde het weer vertrouwd om overspoeld te worden door taxi chauffeurs. Na wat onderhandelen vonden we er een die ons terugbracht naar waar we een korte tijd geleden vandaan gekomen waren.

Een snelle reis om de wereld waarbij we hebben ervaren dat we meerdere plekken hebben die “thuis” voor ons zijn. Eenmaal terug bij ons Wobbeltje voelen we dat dit nu de plek is waar we willen zijn. Met de reiskriebels weer volop in beweging zijn we er helemaal klaar voor om Azie verder te gaan ontdekken.......................... .