Kilometers maken in noord oost India

Voordat we uit Kathmandu vertrokken hadden we gehoord dat de kortste route naar het vlakke gedeelte van Nepal een goede weg was, dus die wilden we nemen. Het was zonder meer een hele mooie route en we namen de tijd. Na een dag rijden moesten we een scherpe bocht om en stonden we ineens op een hele steile helling met een onverharde weg. Zij had al snel de deurklink in haar handen om eruit te springen voor stenen. En al gauw was dit nodig want Wobbel had er niet de kracht voor. We keken om de volgende bocht en zagen de weg alleen maar steiler worden. Met de eerdere ervaringen nog in ons hoofd besloten we niet verer omhoog te gaan. Er was echter geen enkele mogelijkheid om te keren dus moesten we heel langzaam achteruit naar beneden. Stenen achter de wielen en dan Wobbel een metertje laten gaan. De weg was te onoverzichtelijk om ineens achteruit te gaan. We blokkeerden de weg en al snel hadden we een stuk of twintig Nepalezen om ons heen. Ze wisten allemaal precies wat we moesten doen, hun voorstel was om een Nepaleze chauffeur Wobbel achteruit de helling af zou rijden. Dat zagen we toch niet echt zitten. Zij legde elke keer de stenen een metertje verder maar de Nepalezen hadden haast en trokken de stenen steeds snel verder naar achteren. Beiden werden we behoorlijk kwaad want dit was niet echt hulp waarop we zaten te wachten. Dat hielp en tot we de bocht om waren hielpen ze haar met het sjouwen van stenen. Daarna kwam een recht stuk en hij durfde het wel aan om de rest in z’n achteruit naar beneden te rijden. Zij rende samen met de Lokalen, en stenen voor de zekerheid, erachteraan. We waren erg opgelucht toen Wobbel op een vlak stuk waar we wel konden keren, weer tot stilstand kwam. Er zat niks anders op dan terug te rijden naar Kathmandu en de lange route naar het vlakke land te nemen, maar eerst rusten we een dag uit in een droge rivierbeding om bij te komen van dit avontuur.

Vrij snel waren we door de drukke stad heen en gingen aan de andere kant door de bergen waar wel echt een goede weg was. Het uitzicht was er prachtig en als het niet zo koud was geweest hadden we er graag een paar dagen door willen brengen. We waren ondertussen behoorlijk verkouden geworden en wilden niet meer om zeven uur sávonds naar bed met een kruik vanwege de kou. Hij had wel het briljante idee om met een oude radiator, die we van Irwin hadden gekregen, een warme douche te maken. Zo bleven we in ieder geval fris.

We reden lange dagen en keken uit naar het vlakke land omdat we ervan overtuigd waren dat het daar warmer moest zijn. Dit viel behoorlijk tegen want in de bergen scheen overdag meestal nog de zon maar eenmaal op de vlakte was het de hele dag bewolkt en minstens net zo koud. Een paar dagen reden we veel omdat het toch de hele dag koud was. Met haar verjaardag scheen ineens de zon weer volop en wilden we een rustig plekje zoeken om dit te vieren. Dat viel echter niet mee en uiteindelijk zaten we nog bijna de hele dag in de auto. We vonden in de namiddag een plekje in het bos en maakte er een fijne avond van.

De volgende ochtend kwamen er twee vrouwen en een man het bos in om hout te sprokkelen op het moment dat we net wilden vertrekken. Ze spraken geen woord Engels maar hadden een vriendelijke uitstraling. De vrouwen gebaarden dat ze graag ons huisje van binnen wilden zien en zij nam ze even mee naar binnen. De vrouwen waren erg onder de indruk en hadden de grootste lol. We namen even later afscheid en net voordat zij de cabine instapte pakte één van de vrouwen haar hand. Vliegensvlug schoof ze een ring met een blauwe steen om haar vinger....Het bijzonder warm gebaar was een mooi kadootje.

We waren al bijna bij de grens maar wilden er eigenlijk nog niet overheen. We hadden nog tijd genoeg en Nepal bevalt ons veel beter dan India. Op een mooi plekje in de natuur valkbij een dropje bleven we een paar dagen staan. Regelmatig kregen we bezoek van de vriendelijke dorpsbewoners die niet helemaal begrepen dat we zo dichtbij het bos durfde te overnachten. Er konden vanallerlei wilde beesten langskomen. Maar zodra het donker werd dreef de kou ons toch naar binnen. Op een ochtend kwam er een verdwaalde olifant langswandelen. De dorpskinderen jaagden hem weg met stenen want voor hun is dit dier alleen een aanval op hun oogst.

Waarschijnlijk werd er in het dorp over ons gepraat want steeds meer mensen kwamen kijken. Op een middag kwamen er 5 dames in blauwe jurken op ons af. Het bleken jonge leraressen te zijn die erg spontaan en nieuwsgierig waren. De dames wilden graag voor ons zingen en hij begleidde hun gezang op zijn nieuwe mondharmonica....

Na een paar dagen belden we Wolfi en Verena die we in Noord Oost India zouden treffen. Die bleken daar al te zijn en op ons te wachten. Dat was voor ons het sein om de grens over te gaan en het mooie vriendelijke Nepal te verlaten.

Direct over de grens van India was het al veel hectischer en vreemd genoeg ook veel warmer. Diezelfde dag ontmoette we Wolfi en Verena en vertrokken samen naar een plekje aan een rivier. Daar was het rustig en we bleven er een paar dagen om lekker bij te kletsen, de was te doen en aan Wobbel te sleutelen.

We wilden nog vanalles zien voordat we ons bij het Duitse konvooi aan zouden sluiten dus we hadden nog wat kilometers te gaan.  Daarnaast viel het ook niet altijd mee om in India een leuk rustig plekje te vinden en werden we al vroeg in de ochtend wakker van schreeuwende mensen om ons heen. Op een avond dachten we een rustig plekje bij een rivierbedding te hebben gevonden maar al gauw kwamen de Indiers overal vandaan en hadden we zo’n 200 mensen om ons heen. Vlak voor het donker kwam de politie en die vondt dat we voor de veiligheid in de stad moesten parkeren. We maakten duidelijk dat we absoluut niet in het donker wilden rijden en ons niet onveilig voelden. De chef stemde na lang discusseren in dat we bleven. Nadat de chef was vertrokken kwamen we erachter dat er vier soldaten bij ons achter waren gelaten om ons die nacht te beschermen. Best lief en zorgzaam maar toch niet fijn als ze de hele nacht onder je raam gaan staan kletsen....

In Assam gingen we naar een nationaal park wat bekend stond om z’n hoge neushoorn populatie. We konden bij het kantoor van het park op de parkeerplaats overnachten, wat erg handig was want de volgende dag zouden we om zeven uur met een safari tocht meegaan. We stonden er nog maar net en er kwam een filmploeg van de lokale televisie ons opzoeken en wilden een intervieuw met ons. Wobbel werd van binnen en van buiten gefilmd en er werden allerlei vragen over ons reis gesteld. Nog geen half uur later kwam er een volgende journalist die ook een filmpje wilde maken voor de lokale tv. We vertelden dat de concurrentie ze al voor was geweest maar dat leek geen probleem. De volgende dag hoorden we dat het diezelfde avond al uitgezonden was en waren we ineens lokale beroemdheden...

Samen met Wolfi en Verena en nog een Amerikaanse jongen gingen we met een vriendelijke gids  het park in. We hoopten eigenlijk dat we een tijger zouden zien maar dat is helaas niet gelukt. Zij dacht in de verte met de verrekijker iets te zien wat een tijgers zou kunnen zijn geweest, maar bij twijfel telt het niet..

Wel zagen we die dag hele mooie vogels en minstens 80 neushoorns.

De dag erop gingen we verder richting Nagaland. Daar wilden we een dorp bezoeken waar 45 jaar gelden nog koppensnellers woonden. Deze provincie is lang gesloten geweest voor toeristen en we moesten ons bij aankomst bij de politie registreren. De politie agenten waren duidelijk niet gewend aan toeristen en leken wat nerveus. Ons paspoort werd doorgebladerd en de man vroeg of het nummer op het visa voor Myanmar het rijbewijsnummer was. Ja antwoorden scheelden weer een loopje terug naar de auto en Hij werd ineens ook de bezitter van de grote vrachtwagen van Wolfi en Verena. Het is bijna alsof je een ander land binnen gaat met slagbomen en veel militairen. Het landschap en de wegen veranderden ook direct. De meesten huizen zijn van bamboe gemaakt met rieten daken. Op de berghellingen worden ze ondersteund door bamboe stammen. Het ziet er erg fragiel uit en het is verbazendwekkend dat de mensen hier met hele gezinnen bovenop wonen. De weg was behoorlijk slecht zodat we niet veel kilometers op een dag maakten. Het dorp waar we naartoe gingen was een stuk minder toeristisch als we verwacht hadden. Het dorpshoofd ontving ons vriendelijk en we mochten overal rondkijken. De mensen zijn tot het Christendom bekeerd en lijken zich te schamen voor hun koppensnellers verleden. De oudere mannen hebben nog vervaagde tatoeages in hun gezicht maar verder is er niets van over. De mensen in deze omgeving zijn vriendelijk maar erg terughoudend, wat een opvallend verschil is met de rest van India.

We namen de binnendoor weg naar Kohima, de plaats waar we ons bij het konvooi wilden aansluiten. Toen we onderweg in een grote stad een internetcafe bezochten hadden we een teleurstellende mail. Het was de bedoeling dat we ons in het westelijke deel van Assam al bij het Konvooi aansluiten, zo’n 380 kilometer terug. We mogen absoluut niet alleen Nagaland in volgens dit bericht. Aangezien we daar al waren begrepen we niet helemaal wat het probleem was maar we wilden niet het risico lopen dat we niet meer met de groep meekunnen naar Myanmar. We hadden ons verheugd op een aantal bezienswaardigheden onderweg en vooral ook op een paar dagen niet rijden. Na overleg besloten we om te draaien en terug te rijden naar de genoemde stad. Omdat we het gevoel hadden dat we in tijdnood zouden komen stonden we erg vroeg op om lange dagen te rijden. Het was vanwege nationale feestdagen erg rustig op de weg zodat we lekker opschoten. We reden weer door Assam en bij het boodschappen doen werden we regelmatig herkend door mensen die ons op televisie hadden gezien....

Twee dagen voor de afgesproken tijd kwamen we in Guwaharati aan. Wobbel had wat geleden van de slechte wegen en we dachten dat er iets mis was met de wielophanging. Bij de garage bleek de wiellager het probleem te zijn en gelukkig hadden we daar een reserve van bij ons. Want de Garage eigenaar vertelde ons dat er voor zulke oude modellen geen onderdelen meer waren...

Na een uurtje in de garage was onze oude dame weer opgelapt en zijn we er helemaal klaar voor om naar Myanmar te rijden!