Laatste stukje van de reis eiland hoppend door Indonesië

30 november 2014 - Makassar, Indonesië

Nadat we een dagje uitgerust hadden in Bali gingen we op weg naar Lombok. We konden kiezen uit de snelle veerboot en de gewone veerboot. De gewone veerboot zou er ongeveer 4 uur over doen en de snelle veerboot anderhalf. Het prijsverschil was voor ons niet de moeite van de extra uren waard, dus we kozen voor de snelle veerboot. Na een busrit van twee uur met vooral veel dronken Australiërs als medepassagiers, kwamen we bij de haven. De boot werd redelijk vlot geladen en we verwachtten snel weg te zijn. Nadat we drie kwartier in een snikhete boot hadden gezeten, kwam een van de personeelsleden vertellen dat we in een andere boot moesten omdat de airconditioner het niet deed. Alles werd weer uitgeladen en het was wachtten op een andere boot. Aangezien er weinig schaduw was op de steiger, raakten we een beetje oververhit. Weer drie kwartier later zaten we in een andere kleinere boot zonder airconditioning... Maar we gingen dan eindelijk op weg. Een half uur later was helaas de benzine op. Gelukkig was er wel aan gedacht om een jerrycan mee te nemen en dit keer duurde het oponthoud dan ook niet zo lang. Al met al waren we met deze ‘snelle’boot ook zeker 4 uur onderweg.

In lombok gingen we eerst wat drinken en raakten aan de praat met een paar Indonesische jongens. Deze waren erg behulpzaam en reden ons met een brommertje naar een leuk hotel. De volgende dag brachten we lui aan het strand door en maakten we plannen voor de aankomende maand. Op zich was er op Bali en op lombok genoeg te zien maar we waren nieuwsgieriger naar de wat minder toeristische eilanden. Toen we op een terras wat dronken, kregen we gezelschap van 3 mannen die boottochten verkochten. Een 4 daagse boottocht van Lombok naar Flores met een uitgebreid programma van snorkelen en de komodovaraans bezoeken. De foto van de boot zag er prima uit en de mannen waren erg vriendelijk. We wilden eigenlijk een cabine huren zodat we een beetje privacy zouden hebben en vooral een goed matras. De mannen zeiden dat er geen cabine meer vrij was maar ze verzekerde ons dat de matrassen aan dek ook 20 centimeter dik waren, hetzelfde als in een cabine. We gingen overstag en boekte de trip.

De volgende dag werden we bij ons hotel door een busje opgehaald en reden we naar de volgende plaats met een haven. We zouden met 2 boten varen die ieder ongeveer 12 toeristen aan boord hadden. Het duurde nog een poos voordat we vertrokken omdat er eerst van alles geregeld moest worden. Van te voren moesten we opgeven wat we wilde drinken en hoeveel. Dat moest ook gelijk betaald worden want de boodschappen moesten nog gedaan worden. Het is best lastig om van te voren aan te geven wat je de aankomende 4 dagen wilt drinken.... Een paar uur later vertrokken we naar de haven en zagen al direct dat de boot niet dezelfde was als op de foto. Aan boord werd al snel duidelijk dat de matrassen geen 20 maar 2 centimeter dik waren. Er waren 2 cabines waar privacy ook niet aan de orde was want er zat geen deur in. De twee oudere echtparen die deze cabines gehuurd hadden, hadden duidelijk iets anders verwacht. Maar ach iedereen was in een vakantie stemming dus het was gezellig.
Hij kreeg na 1 dag wel enorme last van zijn rug van het op de grond zitten en eigenlijk ook op de grond slapen. Gelukkig was er een Duitse Fysiotherapeute aanwezig die zijn rug professioneel behandelde. We vaarden zo´n beetje dag en nacht met af en toe een onderbreking voor een uurtje snorkelen in de heldere oceaan, een spannende klimtocht naar een waterval en natuurlijk de Komodo´s. Van slapen kwam er niet veel terecht vanwege de herrie van de motor. De eerste nacht was de zee ook wat ruw zodat het bovendek nogal wiebelde, met alleen een heel laag plankje tussen ons en het water voelde dat niet helemaal prettig.
Ondanks dat we van te voren de drankjes hadden besteld en betaald was dag 2 zijn cola op. Op het Komodo eiland kon er nieuwe gekocht worden, waarna zijn ergernis snel verdween. De Komodo´s waren indrukwekkend. Van een afstandje lijken ze op grote monitor varanen. Komodo´s hebben echter veel meer schubben en ze zijn groter. Ondanks dat ze sloom overkomen, moet je wel uitkijken dat je niet te dicht in de buurt komt. Een beet van een Komodo is erg gevaarlijk. Dat is ook hun manier van jagen, ze bijten hun prooi in de poot en laten dan gif achter. Van dit gif gaat de prooi in ongeveer 3 dagen dood. De komodo volgt de prooi al die tijd tot zijn maaltje erbij neervalt.
We waren met een leuke groep mensen wat het een geslaagde reis maakte.

Op Flores aangekomen in Labuan Bajo, wilden we graag een beetje luxe. De eerste nacht brachten we door in een erg mooie kamer met een hangend bed. Dat laatste was misschien niet zo´n hele handige zet na 3 nachten op een boot....In een halfslaap dachten we dat we daar nog steeds waren door het geschommel van het bed. Het havenstadje zelf was niet bijzonder en weer namen een bus naar Ruteng. Na een busreis van 5 uur kwamen we in de avond aan in een klein stadje. Veel hotels waren al vol en uiteindelijk kwamen we bij een goedkoop, ietwat afgetrapt hotel uit. Er logeerden daar ook twee Tjechen die met de brommer van Bali naar Flores waren gereden. Het was erg leuk om hun avonturen te horen.

In Ruteng zijn in 2003 een aantal skeletten van de Flores mens gevonden. Dit is een van onze voorvaders van 18.000 jaar geleden. Ze leefden daar in een grot die we konden bezichtigen. Achterop een brommer taxi gingen we daar naartoe. Het was een mooie route tussen de rijstvelden en kronkelende bergpaden. Onderweg was het snel duidelijk dat er weinig toeristen komen in deze buurt. Er werd enthousiast naar ons gezwaaid en geroepen.
Een gids ´leidde´ons rond door de grot die uit één gedeelte bestond zodat een gids eigenlijk overbodig was. Naast de grot was een minuscuul museum waar nauwelijks onderhoud aan gepleegd wordt. Zelfs de tegelvloer bij de entree zag eruit alsof deze al maanden niet meer gedweild was. Binnen lag een replica van het gevonden skelet. De informatie was helaas allemaal in het Indonesisch zodat we het niet konden lezen. Zij zei tegen de gids dat het misschien handig zou zijn om ook informatie in het Engels op te hangen. Dit vond de man een erg goed idee want Indonesiërs kwamen toch nooit....
Op zich stelde de grot en het museum niet veel voor, maar het is het gevoel van geschiedenis dat voor ons het bezoek interessant maakte.

Na een rit die in theorie 6 uur duurt maar in de praktijk 9 uur duurde vanwege de vele stops, kwamen we uit in Ende. Van daaruit wilde we naar Moni waar er drie kratermeren zijn die van kleur veranderen. Aangezien het al erg laat was beleven we 1 nacht in Ende waar alleen de VIP kamer nog vrij was. Dit betekent dat de kamer iets duurder is en er een tv staat. De eigenaren waren erg vriendelijk en leerden ons nog wat nieuwe woorden in het Indonesisch. Er werd geregeld dat de openbaar vervoer bus ons de volgende dag bij het hotel ophaalde en na nog eens 3 uur bussen kwamen we in het kleine dorpje Moni. Een klein bergplaatsje vol met gasthuizen en vriendelijke mensen. In het gasthuis waar wij zaten, maakte de zoon s’ avonds heerlijke maaltijden. Deze waren voor Indonesische begrippen wel behoorlijk duur maar er werd dan ook echt iets bijzonders van gemaakt. Het kokkerellen was duidelijk een grote passie voor de jonge Iwan. Met onze Nederlandse en Engelse buren hadden we een erg gezellige avond.

Hij had zijn rug ondertussen opnieuw verdraaid en moest het even rustig aandoen. De buren hadden een brommertje gehuurd en zij mocht die lenen om 12 kilometer verderop naar de bank te gaan.
Er was weinig verkeer in de bergen wat het een aangenaam tochtje maakte. De grote glimlachen en het enthousiasme van de lokale bevolking die ze tegenkwam, gaf het een extra warm tintje.
Toen Iwan door kreeg dat zij met de brommer weg was geweest, scheen dat een mogelijkheid voor dubbele huurprijs te betekenen voor deze vriendelijke, maar gelijkertijd ook erg op geld jacht zijnde Indonees. Klantvriendelijk was toch net iets belangrijker dus er was geen lange discussie nodig om hier onderuit te komen.
Na een bezoek aan de hotsprings en een goede nachtrust ging het weer beter met zijn rug. We huurden zelf een brommertje en gingen naar de kratermeren. Ondertussen waren we er al achter gekomen dat de meren op verschillende data´s, verschillende kleuren hebben. Die verandering zie je dus niet als je er één bezoek aan breng. Hoe dan ook was het een mooie plek en hadden de meren afzonderlijk wel een andere kleur.

We wilden van Flores met de veerboot naar Sulawesi. Het was echter ontzettend moeilijk om informatie te krijgen over het vertrek van deze boot. Het schijnt ook tot het laatste moment nooit zeker te zijn of de boot komt. Van onze Nederlandse buren hadden we gehoord over een mooie plek aan het strand waar de veerboot zou moeten komen. Later hoorden we dat het lastig is om uit deze plek weer weg te komen als de boot niet zou gaan. Tenzij we 2 dagen in een bus wilden zitten..
Met backpacken is het noodzakelijk om steeds te plannen vanwege de afhankelijkheid van openbaar vervoer. Op zulke momenten missen we Wobbel behoorlijk. Het brengt echter weer andere avonturen met zich mee. Samen met de Amerikaanse Josch en Italiaanse Magarita besloten we naar Ende te gaan met de bus en vandaar een korte vlucht te nemen naar de havenplaats Labuan Bajo,waar de veerboot vrij zeker zou vertrekken. Omdat het zaterdag was, duurde het lang voordat er een bus voorbij kwam die nog plek had. Na een uur stopte er een die nog plaats op het dak had. We wilden diezelfde middag het vliegtuig nemen dus we hadden weinig keus.
Met z´n vieren klommen we op het dak dat vol stond met bagage en we gezelschap hadden van een geit. Het eerste half uur was het gewiebel in de bochten spannend maar daarna begonnen we er lol in te krijgen. Bij de omstanders ontlokte de aanblik van blanken op het dak heel wat kreten. Halverwege begon het ineens te hozen en binnen een paar minuten waren we drijfnat. Snel en behendig spanden een paar jongen een zeil over ons en de bagage. Na een uurtje kwam de felle zon weer terug en waren we snel weer droog. Na 3 en half uur op het dak waren onze botten een beetje stijf en waren we blij dat we eraf konden. Snel gingen we naar het vliegveld in de hoop nog een ticket te kunnen krijgen. Dit lukte en een half uur later zaten we in een bomvol vliegtuig, dus we hadden geluk gehad.

In het stadje vroegen we overal naar de veerboot. De meeste mensen dachten dat deze de volgende dag zou komen maar niemand wist het zeker. Op internet stond aangeven dat de boot de volgende dag zou om 17.00 uur zou vertrekken. We vertrouwden er pas op toen we de enorme boot in de haven zagen liggen. Vreemd genoeg vertrok deze 2 uur eerder dan gepland. Magarita was een dagtocht gaan doen en miste hierdoor de ferry.

De boot doet 19 uur over de tocht en vaart tijdens de nacht. Er zijn hele grote hokken waar redelijk goede matrassen liggen. We hadden al gehoord dat je wel snel moest zijn om er een te bemachtigen want ook de boot neemt meer mensen mee dan er officieel op kunnen. Wij waren op tijd en regelde gelijk een matras voor Josh die wat later aan boord kwam. Op de boot waren zo´n 1200 passagiers waarvan 6 blanken. We vielen nogal op en onze aanwezigheid leek op de lachspieren van de lokalen te werken. Tot 4 uur sliepen we als roosjes. Toen ontwaakte iedereen en was het gedaan met de rust. We kwamen in de ochtend aan en gingen gelijk door naar het Zuidelijkste puntje van West Sulawesi. De andere toeristen gingen de andere kant op en daardoor werden wij bij het verkeerde busstation af gezet ondanks dat we op een briefje hadden geschreven waar we heen wilden. Nadat we de vieze grote stad 2 x doorkruist hadden, vonden we eindelijk vervoer. Na wederom een rit van 6 uur kwamen we op de plaats van bestemming. Bira Beach een heel klein dorpje aan een prachtig helderblauw stukje oceaan. We huurden een niet onderhouden kleine houten bungalow direct aan het water. Het was heerlijk om weer even elke ochtend voor het ontbijt een frisse duik te kunnen nemen. Met een speedboot gingen we op een snorkel safari die zeer de moeite waard was. We zagen een aantal vissen die we nog nooit eerder hadden gezien en heel mooi koraal.
Het dorpje zelf was uitgestorven buiten het weekend om zodat het lekker rustig bijtanken was.

Omdat we van iedereen hoorde dat we niet in Sulawesi waren geweest als we niet naar Toraja gingen, namen we toch weer een bus. Eerst een gedeelde taxi , voor 5 uur met 9 personen in een 7 persoons auto. Omdat het af en toe regende gingen de ramen steeds dicht zodat het binnen lekker plakkerig werd. In Makassar moesten we van het zuidelijke busstation naar het noordelijke busstation. Dit bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. We moesten 2x overstappen in kleine minibusjes die rechtstreeks van de sloop lijken te komen. De chauffeur had niet eens een sleutel om het busje te starten, dit gebeurde door middel van twee draadjes tegen elkaar aanhouden. Twee uur later kwamen we op het juiste station voor de nachtbus naar Toraja. Aangezien we al doodmoe waren verheugden we ons niet echt op de nachtelijke reis van 10 uur. Toen de bus er was, waren we aangenaam verrast. De bus had heerlijke slaapstoelen zodat we een broodnodig dutje konden doen.

Om 5 uur in de ochtend kwamen we aan op de plaats van bestemming. Het was nog donker buiten maar het stadje leefde al. Er waren zelfs al kinderen op de straat aan het voetballen. Voordat we een hotel gingen zoeken, ontbeten we bij een kraampje langs de weg. Hier ontmoetten we de vriendelijke John, die haar door het stadje reed om de hotels met elkaar te vergelijken. We hadden er snel een gevonden en doken eerst een paar uur het bed in. John kwam in de middag terug om te vragen of we de volgende dag een toer wilden doen. Toraja staat bekend om de traditionele Batak huizen en om de begrafenissen. Best een vreemd gegeven dat een begrafenis een toeristische attractie is. Het was een bizarre ervaring. De mensen hier offeren zoveel mogelijk buffalo’s en varkens voor de overledenen. Dit brengt ze sneller in het paradijs. Eerst bezochten we de ‘boerenmarket’. Net als vele woorden een overblijfsel uit de tijd dat Indonesië een kolonie van Nederland was. Er stonden duizenden buffalo’s die allen voor begrafenissen verkocht worden. Een gemiddelde buffalo kost omgerekend ongeveer 5000 euro. Afhankelijk van hoe rijk de familie is wordt er één of honderden buffalo’s geofferd. De varkens zijn goedkoper, maar er moet van beiden dieren geofferd worden en de gemiddelde begrafenis heeft toch wel minstens drie buffalo’s. De familie heeft wel tijd om te sparen, want het lichaam van de overlevende wordt soms jaren in huis gehouden. Het wordt ingespoten met formaldehyde waardoor het lichaam intact blijft.

Na de markt worden we eerst meegenomen naar een aantal ‘begraafplaatsen’. Er wordt met hamer en bijtel een groot gat in een rotswand gehakt waar de kist of kisten in passen. Sommige kisten worden aan houten balken aan de buitenkant van de rotsen gehangen. De oude kisten, bijna vergane, kisten zien er behoorlijk smal uit. Bij navraag verteld John dat de familie vroeger het lichaam in huis hield tot alleen de botten over waren. Daarvan krijgen we nu ook voldoende te zien.

Vervolgens gingen we naar een begrafenis. Er zijn honderden mensen uit de omringende dorpen rond het huis van de familie. We hebben de offering van 4 buffalo’s net gemist, maar dat vinden we niet zo erg. Het vlees wordt op de begrafenis geveild of gegeven aan de mensen die geholpen hebben bij de voorbereidingen. Het vlees ligt overal verspreid en jong en oud loopt hiermee te sjouwen. We kijken onze ogen uit en weten niet precies wat we moeten voelen. Er zijn zoveel mensen aanwezig voor wie deze ceremonie heel normaal is en dat maakt het op een bepaalde manier minder schokkend. Het gegil van de varkens gaat wel door merg en been.
Daar tussendoor loopt een ballonnen verkoper die door de aanwezigheid van veel kinderen, ook nog wat verdiend. John vraagt of we bij het lichaam willen kijken dat in dit geval maar 3 weken in het huis ligt. Hier hebben we niet zo’n behoefte aan. Nadat we een kop koffie en thee op hebben, voelen we allebei de behoefte om te vertrekken van deze plek.
Als laatste nam John ons mee naar de baby graven. We bereiden ons voor op nog meer lugubere trafelen, maar dit was eigenlijk heel erg mooi. Voor de baby’s wordt er een hol in een grote boom gemaakt. Dit wordt met een mat van takken en bladeren afgedekt zodat het uiteindelijk weer dichtgroeit. De baby’s vergroeien zo met de boom die naar de hemel reikt
Het was een onwerkelijke dag met veel indrukken van een hele andere wereld dan waar wij vandaan komen.

We bleven nog een paar dagen in het stadje om de traditionele huizen te zien en tussen de rijstvelden te wandelen. Omdat de afstanden zo enorm groot zijn besloten we niet meer verder tot we gingen vliegen.
We begonnen aan een lange reis met bus en een aantal vliegtochten, die voor ons zaterdagavond begon en maandagavond zal eindigen in Nederland.....

Het zit erop na zes jaar vol leuke en interessante belevenissen. Onze reis pot is op en tegelijkertijd zijn we ook toe aan een nieuwe uitdaging. Ondanks dat we tot het einde toe erg genoten hebben, merken we ook dat we zo langzamerhand verzadigd zijn met indrukken. We hebben ontzettend veel zin om iets nieuws te gaan opbouwen. Het plan is om dit begin Januari 2015 in de Spaanse Pyrineën te gaan doen, in de vorm van een gasthuis en camping. Maar eerst gaan we in Nederland een aantal feestjes bijwonen!
Als we gesetteld zijn zal er een update op deze site komen, reisverslagen zullen er voorlopig niet meer komen.

Zij is de afgelopen maanden ook bezig geweest met een boek te schrijven over Afrika. Dit zal in de loop van 2015 afgerond worden. Alhoewel er overlappingen zijn, is het absoluut geen kopie van de reisverslagen. Het boek gaat dieper in op de vele ontroerende, hilarische en boeiende gesprekken die we onderweg met mensen hebben gehad en de daaruit voortvloeiende gedachten.
Indien je op de hoogte wilt worden gebracht als het boek op de markt verschijnt, stuur dan een mail naar:

[email protected]

 

Bedankt voor jullie belangstelling en alle spontane reacties!! Dat maakte het schrijven extra leuk!!!!
Wij wensen iedereen fijne feestdagen en een hele goede reis door het jaar 2015!

Marja en Paul

 

Foto’s

7 Reacties

  1. Monique:
    30 november 2014
    Zet ons maar op de lijst voor je boek Marja!! En tot snel! XXX

    Monique
  2. Frits Ehren Truus Ehren:
    30 november 2014
    wij willen ook graag het boek heb een mail verzonden,naar jou ,dan geeft hij aan ongeldige mail dus als hij niet doorkomt doe ik het zo
  3. Barbara:
    30 november 2014
    Tot morgenavond!
  4. Ursula:
    30 november 2014
    Het was altijd heerlijk om jullie verhalen en belevenissen te lezen. Dank jullie wel voor zoveel jaren reisplezier te mogen volgen :-).
    Nu bijna in Nederland, yeah!!!! Knuffeltijd ♡♡♡
  5. Petra:
    30 november 2014
    Bestemming bereikt!
    Duizend gele, Duizend rooie,
    Wens ik jou de allermooiste,
    wat m'n mond niet zeggen kan,
    zeggen tulpen uit Amsterdam!
    Veeeel liefs fam.Degen.
  6. Hans Boesveld:
    30 november 2014
    Een hele goede reis en rust goed uit in het vliegtuig.. op naar het nieuwe avontuur...
    knuf van ons allen.
  7. Martineke:
    1 december 2014
    Tjonge, wat een veranderingen voor jullie! het was altijd leuk om jullie avonturen te lezen! een nieuw avontuur Spanje komt er dus aan. maar eerst terug naar jullie roots. Geniet ervan!
    groetjes