Problematisch vertrek uit Nepal en warmte in Sri lanka

27 november 2012 - Unawatuna, Sri Lanka

Nadat we de camping in Pame hadden verlaten maakten we een stop van drie dagen in Pokhara. Zij kreeg een nieuwe brug van de tandarts omdat er al 2 keer een stukje was afgebroken. Oorzaak electriciteits storing tijdens het hardingsproces volgens de tandarts. Deze deed alsof ze een kadootje kreeg want bij een Nepalees zou de brug niet gratis vervangen worden maar uit respect voor haar gebeurde dat nu wel... Vreemde gang van zaken maar zij was allang blij dat het zo snel weer gerepareerd kon worden.
 Pokhara is een prachtig gebied om te gaan paragliden en zij wilde zich wel graag even een vogeltje voelen. Hij ging mee de berg op om foto’s en een filmpje te maken. Er was geen haar op z’n hoofd die in de verleiding kwam om zelf met een Nepalees de lucht in te gaan. Zij vond het geweldig en had wel de hele dag willen rondvliegen over de bergen en het meer.
Toen we terugkwamen bij Wobbel vonden we een briefje aan onze deur. De Nederlandse fietster die we in Ladakh tegen waren gekomen bleek ook in Pokhara gearriveerd te zijn. Met Bernice brachten we een gezellige avond door en aten een heerlijk broodje Shoarma.
Nadat we uitgebreid afscheid genomen hadden van onze vriend Sam en zijn vrouw Bisnhu reden we na 6 weken het gebied in en rond Pokhara uit. Onderweg naar Kathmandu wilden we nog een paar dagen bij een meer gaan staan. Daar aangekomen zagen we dat er een fantastische plek voor Wobbel was op een grasveldje met uitzicht op het meer. Helaas was er iemand op het idee gekomen om een gebouwtje half over de weg te zetten zodat we er net niet bij konden komen. We mochten bij een restaurantje voor de deur staan. Dit vnden we erg vriendelijk van de eigenaren maar een echt leuke plek was het niet zodat we de volgende dag weer vertrokken. Onze laatste stap voor Kathmandu was Bandipur. Een leuk stadje op een berg wat een beetje Oosterijks aan doet. Nadat we er 5 minuten liepen kwamen we onze franse vrienden Dennis en William tegen. Ook zij waren onderweg naar Kathmandu en al snel was besloten om samen verder te gaan.

In de hoofdstad zochten we eerst Verena en Wolfi op die terug waren van een vierweekse trektocht. Gezamenlijk genoten we twee dagen van de restaurants en barretjes in de stad tot in de late uurtjes.
Een dag voordat we naar Sri Lanka zouden vliegen gingen wij naar de garage van Irwin omdat we Wobbel daar zouden stallen. En daar kwamen we de Oosterijkse Sabine en Peter weer tegen. Grappig hoe een stad ineens een dorp vol bekenden kan lijken.

De volgende ochtend vertrokken we om half zeven naar het vliegveld, bepakt met onze rugzakken en een goed humeur. Toen we ons wilden inchecken kwamen we echter voor een onaangename verassing te staan.  Er werd ons gevraagd of we een Indisch visum hadden. Nee want we gaan naar Sri Lanka was ons antwoord. De medewerker van Jet Airways vertelde ons dat we een transit visum voor India nodig hadden omdat we in Delhi en in Mumbai een overstap hadden en een deel van de vlucht dus een nationale vlucht was. We gaven aan dat we echt niet van het vliegveld af wilden in India. Dit maakten allemaal niets uit, de vriendelijke maar volhardende man zei dat we niet met deze vlucht mee konden. S’middags zou er een vlucht zijn die alleen over Mumbai ging en er zou geinformeerd worden of we daarmee zouden kunnen gaan. Daarvoor moest eerst het hoofdkantoor in de stad geraadpleegd worden en dat zou pas om 9 uur open zijn. Er werd ons gezegd te gaan zitten en te wachten. Om kwart over 9 kregen we te horen dat eraan gewerkt werd en dat we nog even geduld moesten hebben. We hadden onze boeken voor onderweg al bijna uit toen er om 11 uur een dame naar ons toekwam. Die vlucht s’middags zouden we kunnen nemen maar dan moesten we 500 euro bij betalen. De dame zei dat we beter meteen een transit visa voor India konden gaan regelen en dan zouden ze bij het hoofdkantoor van Jet Airways ons ticket omboeken naar dezelfde vlucht voor de volgende dag zonder extra kosten. Als een speer zochten we een taxi naar de Indische Ambassade voor het transit visum. Daar aangekomen kregen we te horen dat het visum twee dagen zou duren. We legden het hele verhaal uit maar de jongen achter de balie hield vast aan de regels. Zij wist dat mannen in deze cultuur er slecht tegen kunnen als vrouwen overstuur zijn. Een klein vrouwelijk zielig toneelstukje zette de deur op een kier. We moesten een formulier digitaal invullen en dan zouden ze kijken wat ze konden doen. Het was al bijna sluitingstijd dus zij rende naar het dichtsbijzijnde internet cafe en stoeide met het formulier. Zelfs als je maar 6 uur op een vliegveld in India wil doorbrengen moeten ze alles van je weten. Nadat het klaar en uitgeprint was rende ze weer terug naar het loket. We moesten wel het nieuwe vliegticket erbij doen werd ons verteld. Gelukkig was het hoofdkantoor van Jet Airways niet heel ver weg en dit keer zette hij het op een lopen. Daar aangekomen bleek het lunch pauze te zijn. Hij legde het verhaal uit aan een medewerker die het allemaal leek te begrijpen maar tja het was zijn lunchpauze dus we moesten na 2 uur maar terugkomen. Hijgend kwam hij terug bij de Indische Ambassade. Ondertussen had zij een wat meer meegaande medewerker te pakken en we kregen tot 4 uur de tijd om het ticket in te leveren. Dan zouden we het transitvisa direct in ons paspoort krijgen. We gingen zelf ook maar even een snelle lunch nemen om vervolgens naar het hoofdkantoor van Jet Airways te gaan.  
Toen we eindelijk aan de beurt waren keek de medewerker in de computer en deelde ons mee dat de vlucht voor de volgende dag vol was..... Beiden begonnen we ondertussen behoorlijk geirriteerd te raken. De man zei dat het niet hun fout was dat het internet bedrijf waar we de tickets hadden gekocht niet had vermeld dat er een visa nodig was. We moesten voor dit probleem maar contact opnemen met Tripstra waar we de tickets hadden geboekt. Na nog eens in de computer te hebben gekeken kregen we te horen dat er pas plek was voor ons in December. De dame van het vliegveld had volgens hen niet aangegeven dat ze een plek voor ons moesten reserveren.
Via skype belden we naar het Tripstra. De dame hoorde het verhaal rustig aan en zei toen dat het verzorgen van reisdocumenten onze eigen verantwoordelijkheid was. Waar natuurlijk, maar we verwachten niet dat we een visa nodig hadden voor verblijf op een vliegveld en vonden het toch wel raar dat dit niet aangegeven werd. De dame werd uiteindelijk wel bereidwillig en zei dat er een notitie werd gemaakt in de computer zodat Jet Airways ons wel verder zou helpen. De dame van Tripstra zag namelijk in de computer dat er de volgende dag wel plek was in het vliegtuig, alleen zou een klein deel ervan dan met eerste klas zijn. Met deze informatie gingen we weer terug naar Jet Airways waar een enorme rij stond. De tijd tikte door en we moesten ook nog ons visum ophalen bij de ambassade. Zij ging achter de computer maar vast de datum van het oude ticket veranderen zodat we in ieder geval een ticket bij de ambassade konden inleveren. Daarmee kreeg ze zonder problemen de paspoorten voorzien van transit visum, geldig voor 15 dagen, terug.
Hij was vlak voor sluitingstijd aan de beurt maar de mannen wimpelde hem af. De deur werd gesloten en met transitvisa maar zonder ticket gingen we uitgeput terug naar Wobbel.
Ons vertrouwen dat we hiermee nog geholpen zouden worden was inmiddels compleet verdwenen en we besloten voor de heenreis een nieuw ticket te boeken. De volgende dag zouden we met een andere vluchtmaatshappij over de Emiraten kunnen vliegen. We schreven een uitgebreide mail naar Tripstra met alle gebeurtenissen waaronder het feit dat we een enkeltje naar Sri Lanka hadden geboekt en voor de terugweg het oude ticket wilden gebruiken. Tot onze verassing kregen we hierop een mail dat we een bedrag wat ongeveer gelijk stond aan het bedrag voor het nieuwe enkeltje, terug zouden krijgen. Daar waren we erg blij mee omdat we dachten dat we er in ieder geval financieel weinig mee geleden hadden. Als reactie op een bedank mailtje kwam er echter weer een koude douche. Het oude ticket kwam helemaal te vervallen, dat gebeurd automatisch als iemand niet inchecked.
We hebben in ieder geval weer veel geleerd over regels omtrent vliegen................

Erg moe en wat minder enthousiast vertrokken we de volgende nacht naar het vliegveld. Na een korte vlucht landen we in Sharajh (Emiraten) waar we een onderbreking van 17 uur hadden. De immigratie gaf ons gratis een visa voor een maand zodat we daar een dagje aan het strand konden bijkomen. Net als Dubai is Sharajh een land met allemaal nieuwe gebouwen en doet het aan een scient fiction film denken. In de bus naar het strand keken we onze ogen uit maar we hadden niet de puf om op verkenning uit te gaan. Met een goed boek brachten we de tijd op het strand door en we vertrokken op tijd weer richting vliegveld.
Bij de incheckbalie van AirArabia vroegen ze naar het terugticket vanuit Sri Lanka. Anders zou de immigratie van Sri Lanka nog eens problemen kunnen geven. Zij liet het niet meer geldige retourticket zien en hiermee kwamen we het vliegtuig in.
Het was weer een nachtvlucht maar van slapen kwam weinig terecht. Toen we vorig jaar in Djibouti bij de Sri Lankaanse jongens in huis waren werd ons verteld dat de Sri Lankanen erg veel van muziek maken houden. Daar kregen we in het vliegtuig al een voorproefje van. Een paar meiden zaten te zingen en een jongen begeleidde dit door op de stoel waar zij op zat te drummen. Leuke muziek maar tijdens een nachtvlucht toch niet erg fijn...

En toen waren we dan eindelijk in Sri Lanka waar de immigratie zonder ook maar iets van onze papieren te bekijken ons zonder problemen een visa verstrekte. Om 4 uur in de ochtend liepen we buiten al tegen een muur van warmte aan zodat we snel onze schoenen en sokken voor slippers verwisselden. Vanwege de afstand en een tip van een vriendin gingen we eerst met de bus naar Mt Lavinia aan het strand niet ver van Colombo. We kwamen letterlijk en figuurlijk in een warme omgeving. Eenmaal uit de bus ontmoetten we direct mensen die ons wilden helpen en we eindigden in een gezellig hotelletje.
Na een paar uurtjes te hebben geslapen gingen we naar het strand. Dit viel wat schoonheid betreft een beetje tegen, het is overal nogal volgebouwd en 30 meter van het strand sta je alweer midden in de stad. Het was wel een hele leuke middag en avond want we kwamen weer hele vriendelijke Srilankanen tegen. Er werd ons direct veel over het land en de bezienswaarigheden verteld.
Omdat we wisten dat Amila (één van onze vrienden uit Djibouti) ook in het land was belde we hem die avond op. We hadden geen flauw idee waar Amila woonde. Dat bleek 7 kilometer verderop te zijn. Enthousiast werden de we de volgende dag opgehaald door Amila en zijn vader om naar hun huis te gaan. Daar werden we erg gastvrij ontvangen door het hele gezin. Die nacht zou er een Boedistische ceremonie in het huis zijn en we werden uitgenodigd om dat bij te wonen.
Er werd door een aantal vrouwen van allerlei eten klaar gemaakt op traditionele wijze. Waar wij een mixer voor zouden gebruiken werd er hier om de beurt urenlang in een grote pot geroerd om Kyrya te maken. Een soort gelei koek met kokosmelk, honing en cashewnoten, erg lekker!
Voor de Kokosnoten te raspen was er wel een machine die hij natuurlijk ook uit wilde proberen. Nadat hij dat gedaan had raadde hij haar met klem af om hetzelfde te doen omdat hij bang was voor haar vingers...
Om 2 uur s’nachts begon de ceremonie waarmee het nieuwe huis ingezegend werd en ook wij kregen een zegening. We voelden ons vereerd dat we hierbij aanwezig mochten zijn want dit maakt een gewone toerist niet vaak mee.  Het kwam op ons wel een beetje vreemd over en soms moesten we er een beetje om lachen. Bijvoorbeeld toen er een citroentje op het hoofd werd uitgeperst tijdens de zegeningen. Dit gebruik is om het hoofd zuiver te maken. Het was zeker bijzonder om deze familie gebeurtenis mee te maken. De ceremonie duurde tot 6 uur s’ochtends waarvan hij een stukje heeft gemist omdat hij een poosje in slaap viel....
We kregen een bed aangeboden  waar normaal geproken iemand anders in ligt. Nu lag de hele familie verspreid door het huis op de bank, stoelen en grond.
De volgende dag wilden ze ons meenemen voor een andere ceremonie in een tempel. Onderweg begon het echter zo hard te regenen en te onweren dat we omdraaiden. Met Amila en zijn vrienden werd het een gezellige avond met wat drankjes en veel muziek. De familie propte ons voortdurend vol met eten en wilden alles voor ons regelen. Over de kaart van Sri Lanka gebogen keken we naar plekken die we wilden bezoeken. Vervolgens werd er direct druk gebeld om naar slaapplekken voor ons te zoeken in de uitgekozen gebieden. We mochten ook in hun huis zolang blijven als we wilden. Na twee dagen besloten we toch om naar het zuiden te gaan om daar de omgeving te verkennen. De plek waar Amila woont is midden in de stad en we verheugden ons erg op het strand. Met de belofte om op de terugweg weer op bezoek te komen namen we afscheid van deze hele gastvrije familie.
Onderweg in de bus viel het ons op dat Sri Lanka erg schoon is, de wegen goed zijn en de huizen over het algemeen erg groot zijn. Het lijkt veel verder ontwikkeld te zijn als India en Nepal en dit hadden we eigenlijk niet verwacht.
Ondertussen hebben we een leuk hotelletje in het zuiden dichtbij het strand gevonden. We gaan onszelf hier zeker vermaken want de sfeer in Sri Lanka voelt erg goed...........




Onder de button video staan een aantal nieuwe filmpjes.

Foto’s

3 Reacties

  1. Yvonne de jong:
    27 november 2012
    Geweldig wat jullie toch steeds weer allemaal mee maken ....wat een rijk leven aan ervaringen!! Doen jullie goed hoor saampies!!!
    Prachtige foto's erbij....maar geen foto s van een vliegende ZIJ :))) ....beetje jammer HIJ ;-)))
    genoten van het hele verhaal SuperGaaf!!!
    Liefs en groetjes van ons ....xxx Von&Drè xxx
  2. Jan en marg:
    27 november 2012
    hallo gij avonturiers,
    wat een gedoe allemaal met die papieren tredmolen, gelukkig hebben jullie blijkbaar ook nog normale mensen getroffen naast al die bureaucraten... trouwens nog een tip voor paul: door de lucht zweven als een vogeltje met een Nepalees zou mij ook niks lijken, maar een nepalese kan natuurlijk wel errug spannend zijn......
    groetjes uit zoys
  3. Petra:
    28 november 2012
    Ik zie dat er drie kussens op het bauw/groen geblokte bed liggen?misschien is dat dan voor mij bedoeld,of is het al door Hans gereserveerd?
    Liefs Petra