Regenseizoen in Nepal en chaos in India

In Kathmandu werden we weer hartelijk ontvangen door Irwin van de garage waar we Wobbel hadden gestald. Het enige minpuntje was dat het dak van Wobbel in de canbine lekte zodat deze behoorlijk blank stond na een aantal hoosbuien.

Ons eerste doel was het verkrijgen van een Indiasch visum omdat we naar Ladakh wilden waar de temperatuur een stuk aangenamer is in deze periode. In Nepal was het regenseisoen in volle gang. Het was erg nat, of van de regen of van het zweet want het was nog steeds heet.  We bleken niet de enige te zijn die naar India wilde. Bij de ambassade was het enorm druk en we moesten een nummer trekken. Het duurde 4 uur voordat we eindelijk aan de beurt waren. Het gaf niet want we kwamen een aantal bekende tegen waarmee we de tijd vol kletsten. Toen we eindelijk aan de beurt waren konden we nog geen formulieren inleveren. Er moest eerst een fax naar de Indische Ambassade in Nederland worden verzonden en dan konden we een week later terug komen.

Op de terugweg naar de andere kant van de stad kwamen we langs een fietsen winkel. Hij vond dat 21 jaar samen en 17 jaar getrouwd wel een goede gelegenheid was om haar een mooie fiets te geven. Met een spiksplinternieuwe stevige mountain bike fietste ze wat onwennig maar blij door de drukke stad terug naar Wobbel.  Met het voornemen om in wat rustigere plaatsten wat meer sportieve activiteit te ondernemen.

In afwachting van het visum gingen we naar een dorp zo’n 30 kilometer verderop. Om Krien en Soheila die daar op een boerderij werken op te zoeken. Krien en Soheila zijn Nederlanders die net als wij met een oude mercedesbus onderweg zijn en die we al eerder in India en in Nepal hadden ontmoet.  De boerderij is tevens weeshuis en wordt gemanaged door Renee, ook een Nederlander.

Het project zag er erg goed uit en er werden veel natuurlijke bronnen gebruikt. Er werd gekookt op biogas en voor de zonnige dagen stonden er ook spiegel ‘schalen’ waarop het eten gemaakt kan worden.  Daarnaast was het ook gewoon een fijne plek om wat dagen door te brengen. (www.stichting-veldwerk.nl)

Hij ging aan de slag om het lek in de cabine dicht te maken en een fietsendrager te maken. Zij hielp de klusjes man een dagje met het maken van een hek.  We brachten er een paar gezellige dagen door waarna we weer terugkeerden naar Kathmandu voor ons visum. Dit keer parkeerden we midden in de stad zodat we dichterbij de ambassade zaten. De ochtend verliep ongeveer hetzelfde als de eerste keer met dezelfde bekenden.Om 2 uur stonden we weer buiten met de mededeling om om 5 uur terug te komen. Wij waren om 5 uur weer terug en dit keer gingen we wel met een visum weer naar buiten.

We bleven nog één dag in Kathmandu om voor de zekerheid de Ambassade van Myanmar te bezoeken. We hadden al wel gehoord dat een visum voor over land erg moeilijk was maar wilden het proberen. We namen een taxi en waren gewapend met de kaart van Kathmandu. Na ongeveer 10x navragen werd ons verteld dat de ambassade was verhuisd. Helemaal naar de andere kant van de inmens grote stad. Een paar uur later hadden we het eindelijk gevonden. We stonden echter na 5 minuten weer buiten want er werd ons een heel duidelijk ‘nee’verkocht. In Delhi zou het misschien wel lukken werd ons verteld.

Onze laatste avond in Kathmandu brachten we door in het casino. De buitenkant zag er erg sjiek uit maar van binnen rook het erg muf. Beiden schoven we aan de black jack tafel . Aangezien de inzet veel lager is als in Nederland durfde zij ook wel een gokje te wagen. Een paar gezellige uurtjes later liepen we met 100 dollar winst naar buiten......

De volgende dag vertrokken we richting westen. Op deze manier reden we zo lang mogelijk door Nepal waar de wegen een stuk rustiger zijn dan in India.

We reden een stukje om omdat we de geboorteplaats van de eerste Boedha wilden bezoeken. Dit is in een heel klein plaatsje Lumbini. Het verhaal luid dat de moeder hier, na 10 maanden zwangerschap, per ongeluk bevallen is omdat ze onderweg was. Nu is daar een heel groot complex met Boedha Tempels ontworpen en gesponsord door heel veel verschillende landen in de wereld. Er hing een ontspannen sfeer en we liepen er uren rond. Sommige tempels waren indrukwekkend maar veel vonden we ook wel erg kitsch. Omdat Boedishme veel om soberheid draait vinden we het toch een beetje moeilijk te rijmen dat er zoveel geld in uiterlijk vertoon wordt gestoken. Zeker in een derde wereld land als Nepal waar nog veel armoede heerst. Maar goed het trekt toeristen wat natuurlijk ook weer geld opbrengt.

We bleven op de rustige parkeerplaats overnachten en al gauw kwamen de buurtkinderen ons bezoeken. Hij had nog een grote zak lollies en de kindjes even later een blauwe tong...

De volgende dag bezochten we het boedha museum wat helaas vooral vol stond met replica’s en weinig informatie bevatte. In dezelfde buurt stond een grote vredes tempel en ook daar gingen we nog even een kijkje nemen. Over de hele wereld staan er ongeveer 100 van deze enorme tempels. Zou fijn zijn als het helpt.............

We reden een paar dagen door de mooie rustige natuur van Nepal. Onze laatste middag brachten we vlak voor de grens door zodat we die vroeg de volgende dag zouden bereiken.

Langs een rivier vonden we een mooi plekje in een bosje. Er reden steeds tractors voorbij die zand en stenen bij de rivier gingen halen. Een aantal mannen kwam kijken en en gauw volgden er heel veel. Enkelen konden een beetje Engels en al snel hadden we een heel leuk gesprek. We zetten thee en bogen ons over de landkaart om de nieuwsgierige mannen aan te wijzen waar we geweest waren en waar we heen gingen. Iedere keer als er een tractor voorbij kwam werd er een bonnenboekje tevoorschijn gehaald. De mensen die van buiten af kwamen om stenen te halen moesten een klein bedrag betalen voor de gemeenschap en een bedrag voor de overheid. Rashun, één van de Engels sprekende mannen, nam haar mee naar de overkant van de straat. Daar waren een aantal vrouwen gras aan het snijden met een sikkel. Ook dit gras werd aan buitenstaanders verkocht ten gunste van de gemeenschap. Er werd ons veel verteld over  de gang van zaken op het platteland in Nepal en dat was erg leuk. En ze waren ook erg nieuwsgierig naar onze westerse verhalen. De vraag of we een liefdes of een geregeld huwelijk hadden bracht alleen al  een heel gesprek over verschillen tot stand. Een vraag die we overigens erg vaak hebben gehoord de afgelopen tijd. Net zoals het voor ons ondenkbaar is dat ons huwelijk geregeld zou worden door onze ouders, lijkt het voor hen andersom moeilijk te vatten.

We werden uitgenodigd om te komen eten maar wilden Wobbel niet alleen achter laten in het bos. Rashun reageerde erg teleurgesteld en we beloofden de volgende dag thee te komen drinken voordat we zouden vertrekken.  Na de zoveelste zweterige slapenloze nacht gingen we in het dorpje iets verderop op zoek naar Rashun. We werden overal erg vriendelijk begroet en al snel hadden we zijn zus gevonden. Deze vertelde ons met handen en voeten dat Rashun die ochtend studie had en tegen lunchtijd pas terug zou zijn.  Het was duidelijk dat de zus ervan uit ging dat we bleven lunchen.

Wat we eigenlijk ook wel wilden maar tegelijkertijd wilden we zo snel mogelijk de klamme temperatuur uit, de bergen in. Want ondanks de vele regen in Nepal bleef het tegen de 40 graden en ook s’nachts koelde het nauwelijks af.

Met de belofte om terug te komen als we weer Nepal in gingen lieten we ook zuslief wat teleurgesteld achter.

Niet veel later dachten we bij de Nepalese grens te zijn aangekomen en gingen op zoek naar de immigratie en costums. Al snel bleek dat we al bij de Indische grens waren en dus terug moesten voor onze stempels. Het was niet ver en snel hadden we onze stempels Nepal uit. India in duurde wat langer omdat de functionaris nog niet aanwezig was . Terwijl we een lekker kopje thee dronken wachten we een uur. Toen kwam er iemand op het idee om ons te vertellen dat de stuwdam brug gesloten was voor auto’s vanwege het hoge water. Naar alle waarschijnlijkheid zou het hek de volgende ochtend pas open gaan. Wobbel stond in de brandende zon en het was niet de ideale plek om de nacht door te brengen. Maar onze paspoorten waren al gestempeld dus terug konden we ook niet. Spijtig dachten we aan de ongetwijffeld heerlijke lunch die we afgeslagen hadden..

We wandelden wat rond en zochten naar een beetje schaduw. Onze boeken kwamen tevoorschijn en we hadden ons erbij neergelegd dat we de rest van de dag lezend en zwetend door zouden brengen. Toen kwam opeens de man met de sleutel van het hek naar ons toe en maakte ons duidelijk dat we erdoor konden. Er stonden meer auto’s te wachten maar alleen wij werden erdoor gelaten. Waarschijnlijk was het onze huidskleur, het kon ons na 4 uur wachtten  niets schelen we waren blij dat we de grenspost konden verlaten. De brug was een smalle één baansweg en het viel niet mee om langs de vele overbeladen fietsers en brommers van tegengestelde richting te manoeuvreren maar een half uurtje later waren we weer in India. Het verschil met Nepal was weer een klein beetje naar de achtergrond gezakt waardoor de drukte nogal op ons afkwam. Overal mensen, fietsen, koeien, brommers, tractors etc.. We reden een paar vermoeiende uren waarin de Indische bestuurders behoorlijk vervloekt werden door hem. Tegen de avond stopten we bij een tankstation en vroegen of we daar mochten overnachten. Dat was geen enkel probleem zei de vriendelijke eigenaar die zich voorstelde als Ragondar. Er werd ons direct thee en koekjes aangeboden en zelfs een kamer met ventilator om in te slapen als we dat wilden. We sliepen liever in ons eigen bedje maar na een middag van vloeken hielden we ineens weer van de Indische bevolking..

Ragonder nam ons mee in zijn auto om zijn nieuwe huis in aanbouw aan ons te laten zien. Het viel ons op dat het een rustige chauffeur was maar misschien kwam dat ook wel door onze uitlatingen over het Indische verkeer. Vol trots showde Ragondar het huis. We waren ook echt behoorlijk onder de indruk van het enorme luxe pand. Een tankstation in India is duidelijk een lucratieve bisness.

Weer terug bij Wobbel maakte zij soep voor iedereen en ondanks het gebrekkige Engels hadden we een leuk gesprek.  De volgende ochtend mochten we niet weg voordat we weer een kop thee met een koekje hadden genomen. Weer terug op de drukke weg kwam  de  ergenis vlot weer terug. Niet alleen vanwege het verkeer maar al snel bleek onze kaart niet helemaal te kloppen. De borden zijn vaak in lokale taal als ze al aanwezig zijn en de weg vragen levert eigenlijk standaard diverse antwoorden op. Uiteindelijk reden we wel de goede richting op maar met behoorlijk wat extra kilometers.

En zo reden we richting Kasmir, vermoeiende dagen en leuke avonden.  Erg vermoeid stoppen we s’avonds met eigenlijk geen zin meer in socialiseren. In India zijn echter overal mensen waarvan vele erg nieuwsgierig naar die blanke mensen met dat rijdend huis. En na vijf minuten kletsen beginnen we het dan ook weer gezellig te vinden omdat de mensen over het algemeen heel erg vriendelijk en gastvrij zijn. Inmiddels zijn we een stukje noordelijker  in Himachal Pradesh en begint de temperatuur een stuk aangenamer te worden zodat we s’nachts weer lekker bij kunnen tanken!

We hopen wel dat de verhalen kloppen en het in Kasmir wat rustiger is..........................