Weer terug naar Nepal

Na ons Ladakh avontuur bleven we een week in Kasol waar we voorheen ook al een fijne tijd hadden gehad. Helaas was Harisch niet aanwezig maar zijn jongere broer was zeker net zo vriendelijk. We namen weer afscheid van de Oosterijkers die rechtstreeks terug naar Nepal gingen. Wij wilden nog naar de bloemenvallei en daar moesten we een eind voor om rijden. Een dag of 3 reden we door de bergen waar we een halve dag verloren door een ongelukje. De bergwegen zijn niet heel breed maar 2 vrachtwagens is meestal geen probleem. De bestuurders van de kleine auto’s lijken vaak te denken dat ze grotere zijn dan ze zijn. Een blauwe suzuki maratu raakte ons aan de zijkant omdat deze onze helft ook nodig dacht te hebben. Toen we stopten bleek dat Wobbel een lichtje miste en een schram aan de zijkant had. Het autootje zag er echter minder florisant uit. De hele zijkant was gedeukt en bekrast. De chauffeur vond uiteraard dat het onze fout was. Hier waren diverse redenen voor zoals dat we groter waren, ons stuur aan de linkerkant zit, de chauffeur al vijf jaar zijn rijbewijs had en hun auto veel meer schade had. Voor ons allemaal geen bewijs dat wij fout zaten...De jonge jongens wilden 40.000 rupee hebben wat omgerekend zo’n 600 euro is. De reparatie van hun auto zou ook wel zeker zoveel kosten. We legden uit dat volgens ons hun degene waren die het ongeluk veroorzaakt hadden. Dus wij zouden geld moeten krijgen en hij gaf aan dat het ongeveer 2000 rupee zou zijn. (30 euro). We stelden voor om de politie te bellen zodat deze de zaak kon bekijken. De jongens zeiden met tegenzin dat ze die zouden bellen, en het wachten begon. Ondertussen maakten we een gezellig praatje met ze want ondanks het ongeluk konden ze hun nieuwsgierigheid niet bedwingen. Een poosje later kwam er een auto met een aantal mannen. Één ervan kwam naar ons toe en zei dat we moesten betalen want het was zijn auto. We hadden al een vermoeden dat zulke jonge jongens niet zelf een auto hadden. We legden de man uit dat we niks zouden betalen omdat het niet onze fout was en dat we op de politie wachtten. De man vertrok weer snel met de mededeling dat we moesten wachten. Zo gingen er een paar uur voorbij totdat er weer een auto stopten met een paar mannen erin. Deze keer was er iemand bij die erg goed Engels sprak. De situatie werd bekeken en de man gaf ons gelijk. De politie erbij halen had geen zin volgens de vriendelijke Indier, want die zou ook geen beslissing nemen. Of we alsjeblieft de jongen geen geld zouden vragen want het was een arme student. Daar hadden we niet echt problemen mee en nadat de jongen zijn excuses had aangeboden konden we weer vertrekken.
Niet lang daarna kwamen we in een stadje waar de weg die we moesten hebben tijdelijk afgesloten was. Dit omdat het een smalle weg was waar maar één auto tegelijk door kon. We zaten al in een wacht ritme die dag dus daar gingen we maar even mee door. Er ontstond een lange rij en vele nieuwsgierige Indiers kwamen bij ons kijken. Eigenlijk krijgen we overal dezelfde vragen. Nadat er gevraagd is of we Wobbel met het vliegtuig meegenomen hebben komt meestal de vraag hoeveel kinderen we hebben. Als we eerlijk antwoorden en nul zeggen komt dan standaard niet begrijpend de vraag waarom niet. Dit keer kreeg zij tot haar verassing de vraag hoe we dan voorkwamen dat we kinderen kregen. Intieme vraag maar wel een keer verfrissend.
Anderhalf uur later waren er drie auto’s van de andere kant gekomen en mochten we gaan rijden. Het bleek een stukje weg van hooguit honderd meter te zijn waar we ook makkelijk omheen gekund hadden...............
Het werd al laat en we zochten en vonden een plekje voor de nacht niet heel ver van de bloemenvallei. In de bergen is het iets rustiger maar meestal hebben we wel een paar bezoekers. Dit keer werden we alleen vroeg in de ochtend wakker van een enorm kabaal. Al gauw kregen we in de gaten dat er een apenfamilie op ons dak aan het feesten was. Doordat het dak van glasfiber is konden we de pootjes rond zien springen. Geschrokken van ons geluid waren ze echter ook snel weer verdwenen. Dankzij het apenalarm waren we vroeg in Govindghat vanwaar de trek naar de bloemenvallei begint. We waren in de vooronderstelling dat dit een dagtripje was maar bij navraag bleek dat het daarvoor te ver lopen was. Nadat we onze rugzak met spullen voor de nacht gevuld hadden klommen we in de hitte omhoog. Zij was die ochtend opgestaan met behoorlijke rugpijn en vermoedde dat dit na wat beweging minder zou worden. Het tegendeel was het geval, het werd erger bij elke stap. Onderweg kwamen we regelmatig mannen met muilezels tegen die je kon huren. Halverwege besloten we daar gebruik van te maken. Voor haar rug was dit prettiger, voor zijn billen niet. Later bleek dat hij door het harde zadel letterlijk blaren op zijn tere kontje had... Buiten dat was het ook een erg spannende rit. De muilezels lijken totaal niet onder de indruk van obstakels en voetgangers op het pad. De muilezel van hem sloeg een paar keer op hol en er waren geen teugels om te sturen of mee af te remmen. We moesten er goed opletten dat onze knieen niet tegen een uitstekende rots zou knallen door de onverwachte bewegingen van de dieren. Door deze aanblik kregen we het vermoeden dat de muilezels ook een baan hebben als rij instructeur voor de Indische chauffeurs. De muilezel begeleider was een jongen van begin twintig die geen woord Engels sprak. De knul bleef naast haar lopen en glimlachte steeds heel lief. Omdat ze geen gesprek kon aanknopen lachte ze maar lief terug. Blijkbaar was dit een aanmoediging om ineens een hand achter haar billen te leggen. Daar had ze gauw korte metten meegemaakt. Toen de knul even later begon te knipogen en luchtkusjes naar haar toezond kreeg ze de slappe lach. Toch ook wel een beetje vleiend als er op je oude dag met je geflirt word door iemand die je zoon zou kunnen zijn...
Het begon al te schemeren toen we in het dorpje met de hotels aankwamen. Een vies ongezellig dorpje wat vooral vol was met muilezel stront en Indische toeristen. De meesten waren Sikhs, die vrij herkenbaar zijn met hun lange baarden en tulbanden. Meestal als ze zich voorstellen zeggen ze “I am sikh”. Wat behalve een overbodige, in het Engels ook een grappige opmerking is. We moeten ons inhouden om niet te vragen wat ze dan mankeren...
De hotelletjes zagen er van binnen wel netjes uit. Het had geregend en het was daarboven behoorlijk koud. We bestelden twee grote emmers heet water om eens mee te wassen zodat we fris op zoek naar een restaurantje konden. Na een heerlijke maaltijd kropen we vroeg onder de wol. De hele nacht was er enorme herrie van op en neer rennende mannen en muilezels zodat we nauwelijks sliepen. Heel vroeg gingen we de volgende ochtend richting de bloemenvallei. Daar aangekomen bleek dat het niet, zoals ons verteld was, gratis was maar zelfs behoorlijk duur voor buitenlanders. We twijffelde even omdat we ook al hadden gehoord dat de meesten bloemen al uitgebloeid waren. Maar tja we waren er behoorlijk voor omgereden en hadden een vermoeiende en spannende tocht naar boven gemaakt. Dan voelt het ook niet helemaal goed om om te draaien zonder het gezien te hebben. Er waren nog wel redelijk wat bloemen en de vallei is mooi. Heel lang konden we er niet blijven want bij natelling kwamen we erachter dat we alleen nog geld hadden voor een kamer. En dan zouden we dus niets meer kunnen eten als we nog een nacht beleven. Dezelfde dag gingen we weer de berg af met de pas er flink in. Steeds uitwijkend voor muilezels en mannen met draagstoelen die gevuld waren met forse dames. We waren blij toen we het einde van de middag weer terug waren bij Wobbel. Deze stond geparkeerd op een drukke parkeerplaats midden in het dorp. Nadat hij zich had laten scheren hadden we nog net genoeg tijd om terug te rijden naar het plekje met de apen om daar een rustige nacht door te brengen.
Hij had ondertussen helemaal genoeg van India en zij had het ook wel gezien. Daarnaast zat er weer speling op de kruiskoppeling van Wobbel. Bij een garage hadden we dit al na laten kijken en kregen te horen dat dit onderdeel, wat op de milimeter de juiste maat moet zijn, waarschijnlijk niet in India te krijgen is. Vanwege beiden redenen besloten we om de korste weg terug naar Nepal te nemen en daar de kruiskoppeling vanuit Nederland te laten komen. We hadden nog een aantal dagen in de bergen te gaan waar we op mooie plekjes hebben gestaan. Elke avond hadden we ook bezoek. Meestal van jonge jongen, waarvan sommige een beetje dronken, maar altijd heel vriendelijk. Op één zo’n plekje waren er een stuk of 6 jongens die vroegen of we muziek hadden. Zodra we die aangezet hadden gingen ze helemaal uit hun bol en stonden heftig te dansen voor ons huisje. Toen we de volgende dag langs het huis van één van hen kwamen werden we direct uitgenodigd voor een kopje thee en kregen fruit mee voor onderweg.
We kwamen door één hele grote stad heen en gingen voor de zekerheid toch op zoek naar een kruiskoppeling. Omdat we niet door de stad heen wilden dwalen, huurden we een brommer riksja. De bestuurder reed de hele stad met ons door en stopte bij alles wat maar op een garage leek. Bij de meer sjiekere kregen we thee en water terwijl ze in het magazijn zochten. Helaas zonder resultaat. De laatste nacht in India brachten niet ver van de grens door aan een riviertje. Al gauw liep het hele dorp uit en verzamelde zich een hele groep rond Wobbel. Een enkeling kon Engels maar de meesten vermaakten zich genoeg met staren. De volgende ochtend waren ze al terug voordat we ons ontbijt ophadden. Er werd ons duidelijk gemaakt dat we ze ons wat wilden laten zien en met een grote groep liepen we over het pad langs de rivier. Daar troffen we een hele grote krokedil aan. We waren blij dat we niet op het idee waren gekomen om in de rivier te gaan zwemmen.
Nadat we ook hier de uitnodiging voor thee aannamen gingen we dan eindelijk naar de Nepaleze grens. Bij aankomst bleek het hek voor de brug gesloten en het was niet helemaal duidelijk of die nog open zou gaan die dag. Er waren auto’s die al 4 dagen aan het wachten waren. Om 6 uur zou het waterpeil gemeten worden. Naar aanleiding daarvan zou besloten worden of de brug open zou gaan voor auto’s. Voetgangers, fieters en brommers konden er wel over. We haalden een pakje kaarten tevoorschijn om de tijd tot 6 uur door te brengen. Een raar verschijnsel dat de brug sowieso maar een paar keer per dag voor automobilisten open gaat. Als reden werd aangegeven dat de druk op de brug teveel wordt. Maar nu gaat al het verkeer er allemaal tegelijk over waardoor er ineens heel veel gewicht op de brug komt. Doseren zou wellicht een betere strategie zijn. We hadden geluk, de brug ging open. Doordat ook de overvolle fietsers en brommertjes bleven rijden op de eenbaansbrug, duurde het een poosje voordat we aan de overkant waren. Toen we een uitstempel in onze paspoorten en op ons carnet hadden was het al donker. De Nepaleze douane was een stukje verderop. We sliepen in niemandsland tussen de grensposten in. De volgende dag waren de formaliteiten aan de Nepaleze grens snel geregeld. We liepen het douane kantoor uit en bleken een lekke band te hebben. Terwijl we deze aan het verwisselen waren hoorden we ineens iemand in onze moedertaal iets roepen. Tot onze grote verassing waren het Soheila en Krien, waar we al meerdere gezellige avonden mee doorgebracht hadden op andere plekken. Hun gingen met hun oude Mercedes en twee honden richting India. Erg leuk om ze op de valreep nog tegen te komen. Aangezien het hek van de brug pas om 6 uur weer open zou gaan hadden ze tijd genoeg. We brachten een fijne middag met samen door onder het genot van een lekkere lunch en wat drankjes. Ook kregen we nog een tip over een plek waar we konden zwemmen. Er waren wel veel kinderen maar die waren volgens hen erg lief...
Die dag gingen we eerst terug naar de plek waar we 2 maanden eerder Jardisch hadden ontmoet. Nadat we onze auto hadden neergezet kwam de vriendelijke Nepalees al snel aanlopen. Bijna smekend vroeg deze of we nu dan wel mee naar zijn huis kwamen. Dit aanbod konden en wilden we nu ook niet weigeren. Bij het huisje van klei kregen we een stoel en lekkere thee. Al gauw kwamen alle nieuwsgierige kinderen uit het dorp om ons te bekijken. Het was erg gezellig en we beleven de hele avond. De vader gaf trots een rondleiding door het huis wat uit twee verdiepingen bestond. De bovenverdieping voelde wat onstabiel aan omdat de vloer nogal schuin liep. In het huis wonen de ouders met twee zoons en één dochter. Het viel ons op dat de beiden jongens een eigen kamer hadden. Maar zuslief die de oudste is en eigenlijk alles in het huishouden doet, slaapt op een grote kist in de voorraad kamer. Wederom is zij weer eens blij met het feit dat ze in Nederland geboren is. Waar vrouwen niet als minderwaardige schepsels worden behandeld, ook al zijn er wellicht mannen die vinden dat dat wel zou moeten....
De zus maakt een heerlijke maaltijd voor ons klaar die we op de slaapkamer van Jardisch opeten. Er hangen allerlei posters aan de muur waarvan we ons niet kunnen voorstellen dat een jongen van 23 die uitzoekt. Waarschijnlijk is er weinig anders te krijgen en wilde Jardisch graag wat sfeer aanbrengen. Met pen en papier bij de hand leerden we nuttige woorden in het Nepali van Jardisch. Ondertussen werd het buiten donker en waren wij weer eens onze zaklamp vergeten. Jardisch begleidde ons terug naar Wobbel waar we samen nog wat dronken en de wereldkaart bestudeerden.
S’ochtends probeert Jardisch ons over te halen om nog een dagje te blijven. Maar het was ontzettend heet en ons hoofd staat naar zwemmen dus we namen afscheid. We vonden het plekje vrij snel en trekken gelijk onze zwemkleren aan. In een mum van tijd zijn we omringd door de dorpskinderen die van onze rug af wilden duiken. Het koele water is heerlijk en we werkten ook onze lading was weg naast de lokale dames. We merkten al snel dat de kinderen behoorlijk brutaal zijn. Als ze dachten dat we niet keken klommen ze op onze stoelen en hingen aan Wobbel. Regelmatig stuurden we ze weg maar dat hielp ongeveer voor 5 minuten. De volwassenen waren wat terughoudender op één na. Er was een man die geen woord Engels sprak en ons met handen en voeten duidelijk probeerde te maken dat we bij zijn huis moesten parkeren. Ondertussen kwam er een walm alchohol uit zijn mond. Even later wilde de man ons telefoonnummer hebben. Praat zo lekker makkelijk als je elkaars taal niet kent.....
We bleven waar we zijn voor die dag. Van te voren hadden we bedacht dat we een paar dagen bij het verkoelende water zouden blijven. Het voordurende aandacht vragen van de kinderen werd ons toch een beetje teveel. Meerdere klommen letterlijk tegen Wobbel op en hingen aan de ramen om naar binnen te kunnen kijken. We probeerden uit te leggen dat we dit niet fijn vinden maar dat maakte geen verschil. Toen ze de volgende dag met klei begonnen te gooien naar Wobbel waren we het echt zat en vertrokken, waarbij ze ons beteutert nakeken. Na nog geen 50 kilometer vonden we een fantastisch plekje in een bosje en ook aan een rivier. Hier genoten we een aantal dagen van de natuurgeluiden die daar de overhand hebben. Omdat onze watertank en onze koelkast leeg waren moesten we weer verder. Nadat we boodschappen gedaan hadden gingen we op zoek naar een soortgelijk plekje. Eerst kwamen we op een plek waar we de heenweg ook rustig gestaan hadden. Nu waren we veel vroeger zodat veel mensen ons snel gezien hadden. Op zich geeft het ook helemaal niks om mensen om ons heen te hebben. We hebben al vele mooie ervaringen met de vriendelijke bevolking. Maar zeker als we er niet mee kunnen praten en er alleen maar gestaard wordt voelt het niet echt prettig. Nu instaleerden een aantal mensen zich voor onze bus en gingen er lekker voor zitten om ons voortdurend aan te staren. Met de paar woorden Nepali die we geleerd hadden probeerden we wat contact te maken. Er kwam nauwelijks een reactie. En dan zit je een boekje te lezen terwijl je vanuit je ooghoeken ziet dat iemand je aandachtig op zit te nemen. Niet echt ontspannen. De volgende dag gingen we weer op pad en vonden opnieuw een mooi plekje in het bos. Een paar dagen lang waren de vogels en de vlinders ons enige gezelschap en we kwamen helemaal bij van de hectische maanden. De hitte die ook s’nachts aanwezig was, deed ons echter toch weer naar de bergen verlangen. In een langzaam tempo met veel stops onderweg reden we naar Pokhara. Daar staan we nu weer op de camping. S’avonds koelt het lekker af en genieten we weer voor het eerst sinds maanden enorm van een hete douche. Daarnaast verblijven we weer in het fijne gezelschap van de Oosterijkers die ook wederom hier gestrand zijn.....
We blijven hier een poosje en zullen voorbereidingen gaan treffen voor ons nieuwe plan. De grenzen zijn nog steeds moeilijk hier waardoor we een alternatief moesten bedenken. Eind november zullen we naar Thailand vliegen waar we in december Ma en Jim Baarslag zullen treffen. Daarna vliegen we door naar Australie om daar een aantal maanden rond te trekken. We hebben er zin in!
Enige minpuntje is dat we ons Wobbeltje hier een poosje zullen moeten achterlaten.Maar die is gelukkig heel goed in wachten.
Tot die tijd zullen we hier zittend, lopend en fietsend van de bergen genieten.........