Tot ziens Thailand, hallo Maleisië

25 mei 2013 - Cherating, Maleisië

In het beroemde Phuket hadden we zo een plekje gevonden. Vlakbij het strand was een meer met daarin een eilandje waar we met de Wobbel op konden. Daar was het rustig en schaduwrijk omdat het vol stond met bomen. Het voelde alsof we een tuin met een gracht eromheen hadden. In de eerste instantie hadden we Phuket over willen slaan omdat het zo toeristisch is. We zijn blij dat we dit niet hebben gedaan, er zijn op het schiereiland genoeg rustige plekjes te vinden en de sfeer is er prettig. Iris en Roderick waren ook nog in de buurt en hadden ons zo gevonden. Samen met hen gingen we een snorkeltrip maken naar Koraal eiland. In twee zijspan brommers gingen we naar de haven. De man die ons de trip verkocht had reed op de ene bromfiets en zijn vrouw op de andere. De kinderen gingen ook mee want behalve geld verdienen met de toeristen was dit een goede gelegenheid om een dagje uit gaan met de familie...

Het was maar een kwartiertje varen en toen kwamen we bij een heel mooi strandje waar het water echt azuurblauw was. Die dag kregen we de smaak van de onderwater wereld weer goed te pakken. Er was behoorlijk wat koraal en heel veel verschillende kleurrijke vissen. Ook bovenwater was het eiland de moeite waard. Er vlogen hele grote Hornbills rond. Voor hen waren er bananen in een boom gehangen zodat we ze goed konden bekijken. Aan het ind van de dag gingen we met het bootje naar een andere gedeelte van het eiland waar we hele grote Varanen konden bekijken. De lokale mensen klopten heel hard op golfplaten en daar kwamen ze opaf. Wellicht wordt er normaal gesproken eten voor ze neergelegd. We zien geen andere reden waarom deze indrukwekkende dieren anders op deze herrie af zouden komen. Nu kwamen ze echter voor niets en na wat rondgestruind te hebben gingen ze weer lui in de schaduw liggen.

S’avonds gingen we uit eten bij een Mexicaans restaurant waar we overdreven enthousiast welkom werden geheten door een wat oudere vrouw. De vrouw legden onze handen op elkaar en het was de bedoeling dat we die met een kreet weer omhoog gooide. Iris bestelde een citroenlimonade en kreeg een spa rood. De vrouw corrigeerde haar fout ontzettend geheimzinnig tegenover de rest van het personeel. Maar zo opzichtig dat we twijffelde of het gespeeld was. Omdat de vrouw wel heel vriendelijk was vertelden we eerlijk dat ze op de rekening één maaltijd was vergeten. Na met een vinger op de mond een ssssst gebaar makend vroeg de vrouw of we dit niet erg vonden. Nou nee met een gratis maaltijd konden we wel leven...

Na nog een verhitte klaverjas avond namen we wederom afscheid van Iris en Roderick die weer verder gingen. Wij bleven nog een paar dagen genieten. Overdag van de onderwaterwereld en s’avonds van de gezellige restaurantjes en bars. Daarna gingen ook wij een stukje zuidelijker.

We reden door Krabi, een ontzettend mooie provincie in Thailand. Overal komen er enorme rotspartijen de grond uit die allerlei vormen hebben. Daartussen in is er veel groen te zien. Jammer genoeg was het niet makkelijk om een leuk kampeerplekje te vinden in deze omgeving. In het water liggen allemaal “beroemde’ eilanden, zoals het James Bond eiland. Hier is ooit een van de films opgenomen. Om deze redenen zijn er in alle plaastjes langs de kust havens. En havenstadjes zijn over het algemeen druk en vies.

Via een tip van reizigersvrienden kwamen we uiteindelijk bij een enrom universiteits terrein wat in een bos aan de kust ligt. Dit was een schitterende plek waar we een weekje bleven. Omdat het op een universtiteits terrein was dachtten we Engels sprekenden studenten tegen te komen. Daar hoopten we op want tot nu toe waren we nog maar weinig Thai’s tegen gekomen waar we echt een gesprek mee konden voeren. Helaas het leek schoolvakantie te zijn. We zagen alleen een aantal gezinnentjes die deze mooie plek ook bezochten op hun vrije dag. Verder dan “waar komen jullie vandaan” kwamen de meesten niet.

Het regenseizoen begon in Thailand en dat was ook wel te merken. Elke dag een lichtshow en soms een enorme plensbui. Toch is het dan nog steeds niet koud zodat het een ideale douche is.

De laaste nacht in Thailand parkeerden we naast een klein knus restaurantje. Na een regenbui zagen we een groep mensen met stokken in de bomen slaan. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat er ontzettend veel kevers werden gevangen. Blijkbaar kunnen die even niet vliegen als ze nat zijn, zodat ze zo uit de bomen vallen. De mensen maakten ons duidelijk dat ze deze dieren aten en boden ons ook een handjevol aan. Misschien als ze al gekookt  of gebraden waren geweest dat we het hadden geprobeerd. Maar levende kevers in een pan gooien zag zij toch niet zo zitten...Helaas konden ook deze mensen geen woord Engels. We waren eigenlijk wel nieuwsgierig hoe ze dit dan aten.

In onze periode in Thailand had hij zo’n beetje alle biermerken uitgeprobeerd. In een van de flessen bleek echter geen bier te zitten maar zoete witte wijn...Haar favoriete drankje naast rode port. Wat ze beiden al in geen maanden had gezien. Deze flessen waren alleen te krijgen bij de 7/11 en dan ook niet altijd. Omdat in Maleisië alchohol een stuk duurder is besloten we wat in te slaan voordat we de grens overgingen. Bij veel winkels was de voorraad op en bij andere vrij klein. Dan kocht ze ook spontaan de hele voorraad op van 6 flessen. Een beetje opgelaten voelde ze zich wel onder de blikken van de moslim kassierres die het duidelijk vreemd vonden dat een vrouw alleen voor alchohol de supermarkt bezoekt..

De grensovergang verliep soepel. Aan de Thaise kant moesten we alleen een poosje wachten omdat het verlopen visa gecopierd moest worden in het nieuwe paspoort. Aan de Maleisiësche kant kregen we gratis en voor niks een visum voor 3 maanden zonder ook maar een formuliertje in te moeten vullen. De eerste nacht sliepen we net over de grens in het bos. De volgende ochtend hadden we twee politie agenten op bezoek die wilden weten wat we daar deden. We werden aangenaam verast door hun vloeiend Engels. Toen ze begrepen dat we toeristen waren was het allemaal helemaal prima. Ons eerste doel was een stad vinden om een autoverzekering te regelen. Zij had dit op internet al opgezocht en had een adres. Hij vroeg de weg aan een lokale man die het niet wist maar wel direct voor ons ging bellen. Met een perfect uitgetekent plattegrondje hadden we het daarna in 5 minuten gevonden. Terwijl hij werd geholpen door 3 giechelende meiden in burka ging zij aan de overkant een simkaartje kopen. Ook hier werd weer perfect Engels gesproken en dat maakt het een stuk eenvoudiger om dingen te regelen.

We waren aan de westkant maar omdat het ook daar regenseizoen was wilden we door het binnenland naar de Oostkant van Maleisië rijden. Aan de westkant ziet het er vrij modern uit. Deze zijde lijkt vooral door Chinezen bevolkt te worden. Door prachtige groene heuvels reden we naar het Oosten. In de bergachtige jungle bleven we een paar dagen genieten van de natuur maar vooral ook van de koele temperatuur. De nachten waren behoorlijk fris en dat hadden we allang niet meer gehad. Een lege watertank en lege keukenkastjes dreef ons weer verder door dit behoorlijk verlaten binnenland. We kwamen weer aan de kust en het werd direct een stuk drukker. De huizen en winkeltjes zagen er een stukje minder luxe uit dan aan de andere kant. Hier wonen vooral Maleisiësche mensen en de meesten zijn moslim zodat het er barst van de Moskeeen. De wegen zijn net  zo goed als in Thailand waardoor we weer in weinig tijd veel kilometers maken.

Aan een klein strandje vonden we een leuk plekje. Er waren wel veel mensen op het strand want het was vrijdag, wat hun vrije dag is. De vrouwen zwemmen hier helemaal niet en de mannen gaan in de kleren het water in. Ook zij ging met kleren en al het water in wat wel afkoelt maar toch een stuk minder lekker aanvoelt dan met bikini. S’avonds kwam er een dorpsbewoner een praatje maken. Het was erg leuk om weer echt te kunnen praten met lokale mensen en deze politie agent in opleiding vertelde ons veel over het land en de omgeving. Er was net verkiezingen geweest wat de vele vlagen overal verklaarde. De meesten partijen maakten reclame door grote tanks en oorlogsvliegtuigen na te maken langs de kant van de weg. Een wervingsmethodiek die je wel aan het denken zet...

De volgende dag kregen we een email waaruit bleek dat Verena en Wolfi in een stad zo’n 20 kilometer verderop stonden.We hadden veel zin om weer lekker bij te kletsen en reden ook daarheen. Op een grote parkeerplaatst valkbij het centrum aan een rivier vonden we onze Oosterijkse vrienden terug. S’avonds gingen we uit eten bij een van de vele restaurantjes in Chinatown. Er zijn veel overdekte pleintjes waar in het midden stoelen en tafels staan en daaromheen verschillende restaurantjes zodat er voor iedereen wel wat lekkers is te krijgen.

Wij gingen de volgende dag informeren naar een Duiktrip op een nabijgelegen eiland. We hadden gehoord dat het daar een van de beste duikplekken is en wilden onze duikkwaliteiten weer eens opfrissen. De dame van het reisbureau was weinig informatief en leek niet echt geinteresseerd om te verkopen. De prijzen vielen ons ook behoorlijk tegen en we dachten erover om maar gewoon op eigen gelegenheid naar Redang eiland te gaan.

Omdat zij een hele poos gelden gevallen was en sindsdien last had van haar schouder gingen we eerst een ziekenhuis bezoeken. Het was een enorm groot islamitsch ziekenhuis wat erg efficient werkte. Zij kreeg een nummertje en nadat de bloedruk was opgemeten kon ze bij de dokter terecht. Die verwees haar naar de rontgeafdeling waar in een mum van tijd een foto was gemaakt. Daarna kreeg ze van de vriendelijke dokter te horen dat ze een ‘bevroren’schouder heeft. Wat zij een erg vreemde diagnose vond in temperaturen van over de 30 graden...Het bleek een ontsteking te zijn die met wat medicijnen en rust zo weer overgaat. Blij met dit nieuws vertrokken we met de boot naar het eiland.

Na twee uur varen, met onderweg de afleiding van een al begonnen Rambo film, kwamen we aan op een tropisch eiland. Vol met palmbomen en helderblauw water. Ook bomvol met toeristen van met name Aziatische afkomst. We hadden zo een hotelletje gevonden. Aan de buitenkant zag het er leuk uit maar de kamer stelde niks voor en was super gehorig. Maar ach daar zouden we toch alleen maar slapen. We hadden keuze uit verschillende duikscholen. Bij de eerste waar we gingen informeren werden we zo vriendelijk te woord gestaan door een chineze jonge vrouw dat we gelijk voor de volgende dag een opfrisduik regelden. Die opfrisduik hadden we na 3 jaar ook zeker wel nodig. Allebei moesten we weer wennen, hij aan het ademhalen en zij aan het vinden van balans onder water. Met de geduldige Jessie kregen we het weer onder de knie en namen een pakket voor 4 duiken. De duiken vanaf de boot waren weer even spannend. De onderwaterwereld was echter zeker het bezoeken waard, er was erg kleurrijk koraal en het leek of we in een bos waren.Tijdens het snorkelen vanaf de kust kwamen we twee baby haaitjes tegen. Zij was erg blij met de wetenschap dat het water daar te ondiep was voor mama en papa haai...

Het was een heuse vakantie op reis en we genoten 3 dagen van het vakantiegevoel. Het was ook heel apart om te zien hoe de moslim bevolking naast de Chineze bevolking leeft. De moslim vrouwen volledig bedekt op en strand en zelfs met hoofddoek op aan het snorkelen. De  Chinezen vrouwen in miniscule broekjes en rokjes over het strand aan het paraderen. En ondertussen lacht iedereen, iedereen vriendelijk toe..

Volledig ontspannen kwamen we terug bij Wobbel en zakten verder de kust af. Vlakbij een klein dorpje vinden we een verlaten strandje met heel helder en koel water. Matt een Maleisiësche man die het terrein ernaast bezit komt een praatje maken en biedt ons zijn waterkraan aan om onze tank te vullen. We bleven er een paar dagen en Matt kwam ons regelmatig een bezoekje brengen. De ene keer brengt deze vriendelijke man spontaan een brood voor ons mee en de andere keer een fles cola. Matt vertelde ons dat er in de avond regelmatig schildpadden het strand opkomen om eieren te leggen. Na het eten gingen we op onderzoek uit. Helaas waren we net te laat om mama schildpad tegen het lijf te lopen. We zagen wel de verse sporen die lijken op die van een kleine trekker met één wiel. Omdat we wisten dat er regelmatig eieren uit nesten worden geroofd om deze op de markt te verkopen, wisten we de sporen uit. Van de 1000 eieren die er gelegd worden behaald maar één vrucht de leeftijd van een volwassen schildpad. Naast tweebenige rovers liggen er ook een legio Varanen op de loer die het nest wellicht ook zonder de sporen weten te vinden...

Wederom blijken we vlakbij Verena en Wolfi te staan en gaan naar de wat zuidelijker gelegen stad. In een hele grote supermarkt lopen we hen toevallig tegen het lijf. Samen reden we weer een stukje naar beneden en zijn nu met z’n vieren van het strand en de Maleisische gastvrijheid aan het genieten. Langzaam gaan wij richting Singapore waar we onze vriend Hans begin juni zullen ontmoeten.

Foto’s

3 Reacties

  1. Monique:
    25 mei 2013
    Heerlijk!! Op zaterdagochtend wakker worden en meteen jullie reisverhaal lezen! Ik stuur jullie asap weer een bijpraatmailtje met ons reisverhaal :-D!

    Dikke knuffels van ons 4!

    Toon, Monique, Ilana & Myronne
  2. Ad,Liesbeth,Nina en Puck:
    26 mei 2013
    Fijn om jullie verhalen weer te lezen!!
    xxx
  3. Ursula:
    27 mei 2013
    Was weer fijn jullie te lezen. Ik zie jullie helemaal voor me, kon weer helemaal meegenieten! Wat leuk dat jullie elke keer weer vrienden ontmoeten onderweg. Zo herkenbaar, het gevoel van een vakantie-gevoel in jullie reis :-). Warme knuffel uit het zonnige Mancora! Kuskus <3