Afscheid van Wobbel

Met een heel ander gevoel dan normaal reden we de grens over. Dit keer gingen we hier niet heen voor nieuwe ontdekkingen, maar voor oude bekenden en om regelingen te treffen voor de verscheping van onze spullen. Het afscheid van Wobbel kwam met rasse schreden dichterbij. Eerst gingen we terug naar de plek waar zij vorig jaar een aantal weken lekker paard had gereden. De jongens op de manege reageerde enthousiast op haar komst. Het was echter ramadan, waardoor er minder werd gereden. Ze maakte een afspraak voor de volgende dag en weer mocht ze op de mooie Arabier rijden. We werden ook uitgenodigd voor een diner na zonsondergang, bij de stallen. Er werd een tijd genoemd en hierdoor ging het mis, we waren helemaal vergeten dat er een tijdsverschil was met Thailand en onze klokken liepen al een week een uur achter. Na twee dagen reden we naar Ben, een Australier die hier in een heel klein dorpje woont en waar we een jaar gelden een paar weken doorgebracht hadden. Het voelde een beetje als thuiskomen. Voordat we aan het werk gingen met het uitzoeken van onze spullen, gingen we een paar dagen naar Kapas eiland. Na een korte rit met een speedboot kwamen we op het klein paradijsje in de Indische oceaan. Na drie dagen snorkelen, luieren en kletsen vertrokken we weer naar het vaste land. Omdat Ben een dag eerder naar huis was vertrokken, moesten we met de bus terug. We stonden nog geen 2 minuten bij de bushalte toen er een auto stopte die ons een lift aanbood. Het was een moslim gezin. Het feit dat het stel nog niet mocht eten, belette hen er niet van om ons hun fruit aan te bieden. De weken die volgden, waren we druk met het uitzoeken van onze spullen. Veel daarvan wilden we naar Nederland verschepen, sommige dingen gingen mee in de rugzak. Omdat we onze Deense vriend uit Thailand niet meer konden bereiken, begonnen we te vermoeden dat Wobbel niet meer opgehaald zou worden. De spullen die we eigenlijk in de camper zouden laten, kon de Maleisische buurman van Ben goed gebruiken. Mahd kwam elke dag even kijken en kop koffie drinken. Er moest van alles geregeld worden en dat zijn we duidelijk niet meer gewend. Het verschepen leek in de eerste instantie een redelijke prijs te zijn. Voor ons gevoel op het laatste moment, kwamen er allemaal kosten bij. Omdat we zelf de verscheper en ontvanger zijn, moesten we in de haven hier allerlei kosten betalen die niet in de offerte stonden. Even twijffelden we of we dit wel moesten doen. Onze Wobbel achterlaten voelde al vervelend, dus we wilden toch alle andere dingen die de afgelopen vijfenhalf jaar ons thuis geweest zijn, bewaren. Verder moesten we onze route uitstippelen voor de aankomende 4 maanden dat we met de rugzak zullen reizen. En het e.e.a aan vliegtickets regelen. Tussendoor namen we regelmatig een verkoelende plons in de oceaan en genoten van het gezelschap van Madh, Ben en zijn honden en katten. Na drie weken besloten we richting haven te rijden om onze pallet met spullen weg te brengen. Wobbel wilde niet meer starten, maar met een klein beetje hulp van Ben's auto kregen we haar toch aan de gang. Onze laaste ritje met Wobbel duurde twee dagen. Regelmatig werd er enthousiast naar ons gezwaaid. Wat wellicht mede veroorzaakt wordt door alle vrolijk gekleurde handjes op Wobbel. Dat zullen we vast en zeker gaan missen als we met de rugzak rondtrekken.We reden door de bergen en zorgden dat we voor de nacht een plekje hadden waarbij de weg afliep. De startmotor deed niets meer, maar een kleine daling was genoeg. We zochten naar het adres van de havenloodsen. Eenmaal in dit gebied aangekomen werden we erg makkelijk binnengelaten bij de ingang van één van de vele werven. We mochten gaan kijken of dit de juiste was. De mannen bij de slagboom wisten het niet zeker. Al snel zagen we de naam die we zochten op een grote loods. De jongens daar begrepen er niets van dat we zomaar naar binnen waren gelaten. Dat zal ongetwijffeld met onze huidskleur te maken hebben. Havens zijn normaal geproken streng bewaakte plekken met erg veel regelementen. Bij ons was één blik in ons huisje afdoende om naar binnen en naar buiten te gaan. Het duurde even voordat ze begrepen dat we de spullen die we kwamen brengen, nog in een krat moesten doen. Hij had al het matriaal maar moest het nog in elkaar zetten. Het zou niet door de deur gepast hebben, dus we wilden dat ter plekke doen. De werkers van de werf waren allemaal erg vriendelijk en behulpzaam. Het was al laat zodat we in overleg besloten de volgende dag hiermee te beginnen. We konden op de parkeerplaast voor de werf slapen. Stuk voor stuk kwamen de mensen naar ons huisje kijken en werden we weer overladen met complimenten. De vriendelijke bewaker leende zijn brommer aan ons, om even wat kleine boodschapjes te doen. Hij haalde de zonnenpanelen vast van het dak. Helaas miste hij één schroef zodat er een gaatje net boven het bed ontstond. Nu hadden we ons er al bij neergelegd dat we Wobbel naar de schroothoop zouden brengen, maar we moesten er nog een paar nachten in slapen. Die nacht bleef het gelukkig droog.... De volgende dag stonden we vroeg op. Een vrachtwagentje sleepte Wobbel aan tot vermaak van alle omstanders. Even later gingen we aan het werk en tegen het middag uur was de krat nagenoeg vol en Wobbel erg leeg. Het was een bijzondere ervaring om zo ook een kijkje in het reilen en zeilen van de werven te krijgen. Met een heftruck werd Wobbel weer aangesleept en gingen we een plekje voor de nacht zoeken. We kwamen terecht op een strand parkeerplaats naast een kleine manege. De parkeerplaats bleek ook de weide voor de paarden te zijn, die om ons heen liepen als ze niet door toeristen werden bereden. Zij ging naar een internet cafe om een ticket naar Indonesie te boeken. Toen ze een geschikte vlucht voor de volgende dag had gevonden en alle gegevens had ingetikt, gaf het systeem aan dat ze moest wachten omdat er werd gecheckt of de vlucht voor die prijs nog beschikbaar was. Er ontsnapte haar al een diepe zucht, omdat ze er vanuit ging dat het duurder zou worden. Haar mond viel dan ook open van verbazing toen er ineens “U hebt geluk de prijs is verlaagd” op het scherm verscheen. Het is een vlucht van 50 minuten die van 78 euro voor twee tickets naar 55 euro was verlaagd. Nog geen 10 minuten later werd ze ook nog gebeld voor bevestiging. Een verschijnsel wat ze nog nooit had meegemaakt. Dan komt er ook nog een mail binnen van reizigers die in Thailand zijn en via via hebben gehoord dat we onze camper weg willen geven. Ze zijn erg enthausiast en wij zouden dat geweldig vinden. Maar dan zouden we ons vertrek nog een week moeten uitstellen en we hadden ons ticket net geboekt. Wobbel met papieren en sleutels voor hen achterlaten zou ons later in de problemen kunnen brengen dus we besloten bij het oude plan te blijven. We brachten een laatste avondje in Wobbel door met gemengde gevoelens. We hebben erg veel zin nieuwe uitdagingen die ons te wachten staan. En Wobbel is en blijft een blikken auto, maar na haar zo'n lange tijd als ons thuis te hebben beschouwd is het raar om haar naar de schroothoop te brengen. Met alle muren kaal en weinig spullen in de kastjes deed het een beetje triest aan. We halen herinneringen op en zijn zelf eigenlijk verwonderd dat deze oude auto ons zo ver heeft kunnen brengen en de wegen heeft kunnen berijden die eigenlijk voor vierwielaangedreven auto's zijn bedoelt. De laaste nacht begint het helaas te stortregen en we verhuizen naar het logeerbed. Het is echt tijd om te vertrekken... Het plan was om Wobbel onderweg naar het vliegveld bij de schroothoop achter te laten. Voordat we vertrekken moeten we nog voor de parkeerplaast betalen. Hij raakt aan de praat met de eigenaar en even later komen ze samen terug. De man wil Wobbel bekijken en raakt dan enthausiast. Wobbelkan daar blijven staan en zal dan door de jongens die op de manege werken als schaftkeet gebruikt worden. En als ze willen kunnen ze er slapen. De jongens komen ook kijken,. Eén van hen is net getrouwd en heeft geen geld voor een huwelijskreis. Nu wordt het plan gesmeed om hier met zijn vrouw aan het strand een weekje te verblijven...Wij worden er helemaal blij van, zo krijgt ons busje toch nog een nuttige bestemming. Terwijl we onze rugzakken aan het pakken zijn wordt er kit gehaald en het dak gerepareerd. Zij raakt dan aan de praat met de eigenaar over de paarden. Zonder aarzelen krijgt ze een rit op het strand aangeboden. We hebben nog een paar uurtjes de tijd zodat ze zich geen twee keer bedenkt. Het zijn allemaal gepensioneerde racepaarden en op één van hen vliegt zij even later over het strand. We krijgen ook nog een Maleisische lunch en de eigenaar regelt en betaalt een taxi voor ons naar het vliegveld... Nog een laatste blik achterom en dan is Wobbel uit zicht. En wij klaar voor een nieuw avontuur!!! Onder video's staat een korte terugblik op vijf en half jaar Wobbel