Alweer twee Indische provincies verder

29 maart 2012 - Abu, India

 

Het is heerlijk om weer in ons eigen bedje wakker te worden. Een paar dagen genoten we van een ochtendduik in de oceaan om wakker te worden. En brachten we onze tijd lui door aan het strand. Aan India zelf moesten we weer een beetje wennen. Toen we weer op pad gingen merkten we dat veel van onze indrukken van India weer weggezakt was. De hectiek overal, het zinloze getoeter en vele aangename geurtjes rondom de restaurants maar vooral ook de erg ongename geurtjes door de vele onoficieele vuilnisbelten. Eenmaal weg van kust viel de hitte ons ook een beetje zwaar. Niet zozeer de temperatuur maar het gebrek aan zuurstof in de warme lucht. Zelfs hij drinkt liters water per dag totaal tegen zijn gewoonte in. We reden eerst een stuk over de binnenwegen richting snelweg. Omdat we nog het een en ander willen zien in India voordat ons visum afloopt wilden we wat meer opschieten. Even vergetend dat er op een Indische snelweg ook tractors en scooters rijden en mensen en koeien lopen..Toch konden we ongeveer gemiddeld 45 km per uur in plaats van 25 op de binnenwegen. Ons eerste doel was Pune waar we Preeti (een Indische jonge vrouw die we eerder bij Duitste Peter hadden ontmoet) op wilden zoeken. Onderweg sliepen we bij een wegrestaurant op de parkeerplaats. Het personeel daar was erg verrast om een stel blanken daar te zien en er werd direct een bankje, wat eigenlijk meer op een touwenbed leek, voor ons naar buiten gehaald. Er werd veel vriendelijk geglimlacht maar helaas sprak niemand Engels zodat we niet verder dan de basis dingen kwamen. ‘S nachts kwamen we er achter dat dit de plek was waar alle lange afstandsbussen stoppen om te eten. Aangezien we er zelf heerlijk hadden gegeten konden we ons dit wel voorstellen. We sliepen echter weinig met de herrie van de bussen en de in en uitstappende passagiers.

Preeti had ons doorgegeven in welke wijk in Pune we moesten zijn. Voor Indische begrippen is dit niet eens zo’n hele grote stad. Toch zeker zo groot als Amsterdam en het zoeken viel dan ook niet mee zonder plattegrond. De weg vragen is een belevenis op zich dus zo erg was het niet. Zij stapte regelmatig uit gewapend met een papiertje waarop de naam van de wijk stond. Het liefst vragen we het dan aan iemand met een auto omdat deze eerder de weg zal weten. De Indische mannen lijken een beetje in de stress te schieten als zij op ze afloopt. Meestal wordt er dan heftig nee geschud en naar iemand anders gewezen. Het blijkt dan iemand te zijn die wel Engels spreekt. Heel handig natuurlijk maar het valt ons wel op dat de Indiers over het algemeen minder creatief zijn in het “met handen en voeten” praten als de Afrikanen. Op een gegeven moment komt zij zo bij een klein straatwinkeltje terecht waar de vriendelijke Rash zit. Rash begrijpt niet direct het probleem “weet de taxichauffeur de weg dan niet?”. Als zij aangeeft dat ze met eigen auto is wordt de winkeleigenaar razend enthausiast en haar hand wordt stevig geschud. Voor de zoveelste keer krijgt ze te horen dat ze dezelfde naam heeft als een Indische godin. Dit vooral omdat ze de “r” in haar naam niet duidelijk uitspreekt zodat het klinkt als Maya. Rash maakt een hele lijst met straatnamen die we moeten berijden. Aangezien de namen in een lijstje onder elkaar worden geschreven vraagt ze of het alsmaar rechtdoor is dan. Verbaasd kijkt Rash haar aan, nee dat niet, en er worden dirftig herkeningspunten bijgeschreven. Maar nergens staat erbij of het rechts of links is. En de straatnaam bordjes zijn in het Hindi wat voor ons spagetti taal is... Rash wil onze bus zien en loopt mee om ook de Nederlandse man te ontmoeten. Rash verteld hem als eerste dat zijn vrouw een sexy godin is waarop hij antwoord dat ie dat allang wist. Haar dag kan niet meer stuk! Vervolgens moet er ook nog even een fotootje gemaakt worden. Of we wat aan het antwoord op onze vraag hebben is ons onduidelijk maar gezellig was het wel.

Na nog een paar keer navraag doen en een telefoontje naar Preeti komen we er uiteindelijk na een uur in de stad dwalen aan. Preeti is erg blij om ons weer te zien en we blijven een nachtje in het gezellige appartement slapen. Samen met Preeti en haar Italiaanse vriend Solman gaan we lekker uit eten en krijgen we weer tips over leuke plekjes in India. De volgende ochtend vertrekken we weer om nog wat meer van de provincie Maharashtra te zien. In en om de stad zien we veel tentenkampen waarnaast de kinderen op een vuilnisbelt bruikbare dingen zoeken. Even vraagt zij zich af waarom er zoveel over de crisis in Europa wordt gepraat en er nooit over een crisis in Zuidelijke continenten wordt gesproken . Waarschijnlijk omdat het woord crisis aangeeft dat het van voorbijgaande aard is en er wat aan gedaan kan worden. Hier is de enorme armoede gewoon een onderdeel van de samenleving en lijkt het als dusdanig geacepteerd te worden....

We wilden eigenlijk in Nasik stoppen om er de nacht door te brengen en wat tempels te bekijken. Toen we eenmaal in de grote stad rondreden en de krioelende mensenmassa zagen wilde we eigenlijk niets liever dan een rustig plekje in de natuur. Hij stelde voor om naar een buitenwijk te rijden en dan met een taxi terug te gaan voor de Tempels. Even later stonden we in de file en kwamen kruipend langs twee mooie tempels. We keken elkaar even aan en wisten dat we beiden hetzelfde dachten. Waarschijnlijk zouden we er toch niet in mogen dus gauw heel ver de drukte uit. Die dag maakte we veel kilometers door een mooie heuvelachtige omgeving. Tegen de schemer aan vonden we een rustig plekje aan een droge rivier. Net voor het donker kwam een leger vrouwen al zingend langs ons op gelopen en konden we bekijken hoe ze zich met kleding en al wasten in een grote plas water.                                                                                                                                                                                   

Na een rustige nacht reden we verder de provincie Gujarat in. Omdat we een argeologische opgraving wilde bekijken verlieten we de snelweg op zoek naar het dorpje Lothal. De wegenkaarten die we hebben zijn niet helemaal de juiste voor de provincies die we nu richting Nepal moeten hebben zodat we een beetje op intuitie reden. De wegen waren vol met gaten en bobbels zodat we nogal door elkaar geschud werden. Zelfs ons vogeltje op het dashbord trilde los wat in 3 jaar Afrika nooit gebeurd was.... Na vele malen vragen over kleine landweggetjes kwamen we er laat in de middag aan. We vonden weer een mooi plekje aan de rivier waar we Wobbel voor de nacht neerzette. Al gauw kwamen er een paar mannen vragen wat we er deden. Beiden spraken geen woord Engels maar we begrepen na een poosje dat een van hen het dorpshoofd was van het nabijgelegen dorpje.  Dat we er wilden slapen leek geen bevredigend antwoord dus hij pakte de verrekijker en fladderde met zijn armen. Niets is zo ongevaarlijk als vogelaars en na deze uitleg waren we erg welkom. Hij gaf de mannen een biertje en aangezien Gujarat een alcohol vrije staat is was dit midden in de roos. Met de belofte om de volgende dag terug te komen lieten de mannen ons weer alleen met de natuur.                                                                     

 Om 8 uur s’ochtends werd er op onze deur geklopt. Een van de mannen, Kanu, was gekomen met thee en chapatti’s voor het ontbijt. Wellicht heeft het even geduurd voordat we wakker werden want de thee was al koud. We genoten niet minder van dit gastvrije gebaar. En ach nu waren we lekker vroeg wakker om naar de opgravingen en het museum te gaan. Het waren de resten van een compleet 4500 jaar oud dorp wat vroeger een havendorp was geweest. Eerst bezochten we het museum met alle informatie over de geschiedenis. Toen we eruit kwamen en even in de schaduw wat dronken en een sigaretje zaten te roken kwam er een grote familie bij ons zitten. Een van hen sprak vloeiend Engels en begon ons vragen te stellen over onze reis. Een erg vriendelijke man, Bidi genaamd, die ons uitnodigde om naar zijn stad te komen en deze aan ons te laten zien. De stad lag echter al achter ons en we voelden er niet veel voor om terug te rijden. Bidi vroeg of zijn familie onze camper van binnen mocht bekijken en even later gingen ze om de beurt enthausiast naar binnen. Andere museum gasten kwamen ook en het leek wel of Wobbel de toeristische attractie was in plaats van de Argeologische plek. Voordat Bidi ging kwam de vraag of we een goede wegenkaart hadden. Van deze regio tot aan Nepal niet was ons antwoord. Als een geschenk uit de hemel kwam Bidi even later met een boekje met alle wegenkaarten van India erin! Nadat er nog een paar foto’s werden genomen namen we afscheid en gingen we de opgravingen bekijken.                                                                                                          Al snel voegde zich een gids bij ons die zich meer in fotografie dan in argeologie leek te hebben verdiept. De wat oudere man liet ons steeds poseren en gaf aanwijzigen over hoe we moesten gaan zitten en waar we onze handen moesten houden. Nu zijn we een hele reportage van ons samen bovenop een opgegraven dorp, rijker.

We besloten nog een nachtje aan de rivier door te brengen. Kanu kwam ons eigen gevangen vis brengen en zijn mooie vrouw voorstellen. Van die mooie vrouw wilden we wel een foto, de vis aten we s’avonds lekker op.  .                                                                                                                                                                          De volgende dag werd zij ontzettend misselijk wakker en er bleef geen voedsel of drank in. Het grote nadeel van ons huisje is dat het met ongeveer 40 graden buitentemperatuur echt niet te doen is om overdag op bed te liggen of boven de wc te hangen. Hij bracht haar naar een hotelkamer waar ze in de airco de rest van de dag kan slapen en alles wat niet in haar lichaam thuis hoorde eruit gooien. Hij maakte een praatje met de behulpzame eigenaar van het hotel die maar bleef herhalen dat we alles konden vragen. Zo nodig zou de familie dokter gebeld worden. Dit was gelukkig niet nodig want naar een dagje rust knapte ze weer helemaal op.                                                                                                                                                    Wobbel was omringd door grote bussen waarvan we dachten dat het stadsbussen waren. De chauffeur kwam een praatje maken en toen bleek dat het grote campers waren. De campers waren voor Indische acteurs en ze gingen in de woestijn filmen. De chauffeur liet ons even binnen kijken en we waren onder de indruk. Het betsond uit twee gedeelte, een woonkamer met open met flatscreen tv en magnatron. De andere kant was een ruime slaapkamer met badkamer. De camper zag er vele male luxer uit als Wobbel en toch betwijfelen we of bijvoorbeeld Tom Cruise genoegen zou nemen met dit rijdend huis.                                                                                                                                                   Nadat we de watertank bijgevuld hadden bij het hotel waar we weer klaar om verder te gaan naar de volgende provincie. De provincie die volgens vele een van de meest bijzondere in India is; Rajasthan.  Daar zijn we nu net over de grens op de berg Abu. Lekker koel en prachtige uitzichten. Hier komen ook veel Indische toeristen vanuit het hele land. Wij kunnen er niet heel rustig rondlopen want de lokale toeristen willen bijna allemaal met ons op de foto, alsof we beroemdheden zijn. Een heel aparte ervaring!

Foto’s

5 Reacties

  1. Ursula:
    29 maart 2012
    Wat heerlijk om te lezen dat jullie weer in 'n relaxte flow zijn, gezellig samen. Thanks voor jullie belevenissen, ik heb weer genoten! Warme knuffel vanuit de trein op weg naar m'n opleiding :-). Xx
  2. Barbara:
    29 maart 2012
    Lekker onderweg weer!
  3. Petra:
    29 maart 2012
    Nou Marja,die zg. Quechua-tent moet in 20 sec.op te vouwen zijn,in de praktijk duurt dit meer dan 2 min.Ze laten 'm daar waarschijnlijk staan tot de wind 'm vanzelf meegenomen heeft?
  4. Bethie:
    31 maart 2012
    Enig om jullie reisverslag te lezen,en wat fijn om te lezen dat jullie er zo van kunnen genieten,boeiend al die ontmoetigen met een andere bevolking.Lieve groet,Bethie
  5. Jan en marg:
    1 april 2012
    de avonturen vliegen jullie weer om de oren, wij vermoeden, dat je die wereldreis wel 2 keer kunt maken, want de herinneringen zijn al weer een ietsiepietsie weggezakt (herhalen is de kunst van het onderwijzen)... misschien is het ook een idee om een soort kassa bij de ingang van wobbel te hangen om die nieuwsgierige luitjes te laten betalen voor het rondkijken in wobbelke... dekt ook de kosten van jullie trips...
    ga lekker zo door!
    mvg,
    jan en marg