Gelukkig hebben we de foto's nog

De afgelopen zomer stond voor ons voor een groot deel in het teken van plannen maken en organiseren van ons feest. Want een feest organiseren waarbij een groep mensen blijft overnachten hadden we ook nog nooit gedaan en dat was een bijzondere ervaring. Daarom staat dit verslag ook vooral in het teken van het feest. Voor degene die dit lezen en er niet bij waren omdat ze niet konden, wij een verouderd adres hadden of niet tot de genodigde behoorden; sorry dat jullie een fantastisch feest hebben gemist.

We hoopten de vergunningen voor de camping ergens tussen april en juni te krijgen zodat we het wc en doucheblok af zouden hebben in september. Helaas ging dat niet door, maar we konden gelukkig hier vlakbij een wc wagen huren. Extra koelkasten en een grote vriezer moesten er uiteindelijk voor de camping toch komen dus ook die schaften we vast aan, alsmede een grote generator. Beiden waren we druk in de weer met taken- en boodschappenlijstjes die regelmatig verdwenen of weer herzien moesten worden. Langzaam maar zeker kregen we een beeld van hoe het moest worden en keken we er erg naar uit.

Eind Juli hadden we al een voor feestje door de komst van Marijke en Ruud die voor het eerst onze finca bezochten. Beiden waren ze laaiend enthousiast en staken gewillig de handen uit de mouwen. Er werd heel wat werk verzet en in de avonden zaten we gezellig op de veranda te klaverjassen totdat de sterren helder naar voren kwamen. Deze werden door Ruud aandachtig bekeken en wij hebben er weer het een en ander bijgeleerd over onze sterrenhemel. Het was een geweldig warm bezoek dat ons al helemaal in de feeststemming bracht.

De hele zomer door bleef de aansluiting van het water een zorgpuntje. Niet zozeer voor ons dagelijks leven want water halen is in de afgelopen 4 jaar voor ons een routineklus geworden. Maar voor een wc wagen hadden we ook water nodig en met zoveel mensen over de vloer was het sowieso erg wenselijk om water op het eigen terrein te hebben. De waterleiding had Paul in februari al klaar maar het was wachten op de gemeente voor de aansluiting. Met de komst van de nieuwe burgemeester leek er voortgang in te zitten.  Meerdere malen hoorden we “Volgende week worden jullie aangesloten”.  Vol goede moed schaften we een opblaas zwembad aan om tijdens het werk in de hitte af en toe even af te koelen. Elke week leek er echter een andere redenen waardoor de aansluiting niet doorging. Het hele dorp leek ondertussen met ons mee te leven. Kapotte machines en vergeten materialen maakte dat het steeds uitgesteld werd. De doos met het zwembad stond al in stof stond toen het moment van aansluiting half augustus dan eindelijk daar was. Juist door het lange wachten waren we beiden helemaal gelukkig toen we op ons eigen land een kraan open konden zetten. Door de enorme druk zat het zwembad in een mum van een tijd vol. Vanaf dat moment werd het weer nogal wisselvallig zodat we er uiteindelijk maar één keer samen hebben ingelegen maar dat maakte de blijdschap er niet minder om.

We hadden afgesproken dat we een maand voor het feest echt alle aandacht daarop zouden vestigen en zouden beginnen met de nodige inkopen te doen en dingen klaar te zetten.  Vanaf dat moment  leek de wet van Murphie in gang gezet te worden. Dit begon met besteld impregneermiddel  dat tot drie keer toe niet aankwam. We hielden onze vingers gekruist dat de tenten niet lekten. Vervolgens had ik een dubbel gewond paard wat gelukkig niet heel ernstig bleek te zijn, maar waardoor er voor de verzorging veel meer tijd nodig was dan normaal. Om een beetje overzicht te houden maakten we geheel tegen onze gewoonten in dagelijks lijstjes met een planning.  Met z’n tweeën zetten we onze schouders eronder om alles op tijd klaar te krijgen en de dagelijkse zaken ook op orde te houden.

De eerste safaritent hadden we binnen een dag met z’n tweeën staan. Dat was nog  een spannende klus. Paul gebruikte al zijn kracht om de tent omhoog te houden, terwijl ik de poten er snel onder moest schuiven. Om de binnentent op te hangen moest de trap in de aanhanger gezet worden en zo kon ik op mijn tenen staand net bij de buizen om de haken op te hangen. Even later hoorden we dat onze neven een week voor het feest zouden komen en besloten met de tweede tent te wachten op de lange jongens.

Negen dagen voor het feest kwam de jongen van de band om te kijken of het podium dat Paul gebouwd had, zou voldoen. Hij reageerde erg enthousiast en leek  veel zin in het optreden te hebben. Toen hij voordat hij vertrok vroeg “wanneer is het feest ook al weer?” voelde ik al nattigheid en was dan ook niet meer heel verbaasd dat hij de volgende dag (8 dagen voor het feest) kwam zeggen dat het niet doorging. Onze grote teleurstelling onderdrukkend gingen we het weekend met behulp van onze Spaanse leraar en mijn ex-baas op zoek naar een vervangende band. Alle bands die we belden waren al geboekt voor die zaterdag dus een live band op ons eigen terrein kon niet doorgaan. Voor het afspelen van onze eigen muziek zouden we de installatie van de band mogen gebruiken, maar toen die had afgezegd ging ook dat niet door.  De oplossing hiervoor kwam uit Nederland in de vorm van een installatie die onze lieve neven meebrachten. Wat waren we blij met de komst van Mike en Jim die de hele week keihard hebben gewerkt om alles op tijd af te hebben. Vriendin Annet hielp met huishoudelijke klusjes en Mike verleende ook nog eens assistentie toen de dierenarts een hele ochtend met de paarden bezig was. Buiten dat was het supergezellig om samen met hen de week door te brengen en het  zag er allemaal weer rooskleurig uit.

Op woensdag kwam de regen de hele dag met bakken uit de lucht en waren de voorspellingen voor zaterdag soortgelijk. Voor de zekerheid kochten we wat extra zeilen, wat ons wellicht droog had gehouden maar niet warm. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik niet in weersvoorspellingen geloof die verder weg liggen dan de dag van morgen en dat hielp enigszins. Toch stond ik te juichen toen ik het einde van de middag werd gebeld door kroegbaas Juan die zei dat hij geregeld had dat we gebruik mochten maken van de sportkantine in het dorp als het zaterdags slecht weer zou zijn.  Buiten het feit dat we een noodoplossing hadden, waren we vooral ook ontroerd dat hij ongevraagd met ons mee had gedacht en die moeite voor ons had gedaan.

Donderdagavond kwamen Martine en Hans die ons ontzettend geholpenen en gesteund hebben in onze behoorlijk warrige stemming.  Vanaf vrijdagmiddag kwamen er steeds meer mensen binnendruppelen en genoten we van het weerzien en heel veel dikke knuffels. Tegelijkertijd zaten onze hoofden vol van alles wat er nog op het laatste moment moest gebeuren. We wilden pas zaterdagochtend kijken wat het weer zou zijn, want het liefst wilden we het feest toch op onze eigen finca houden. Het had daarom geen zin om de dag van te voren al te beginnen met versieringen ophangen. Daarnaast maakte ruimte gebrek in de koelkasten dat ook de koude hapjes maken uitgesteld werd tot zaterdagochtend. We lieten het los en maakten er vrijdagavond al een heel leuk BBQ feestje van met de aanwezigen vrienden en familieleden. Ik wilde lekkere hamburgers maken voor iedereen die van zover was gekomen om met ons een feest te vieren. Ik werd echter zonder pardon de keuken uitgegooid met de opdracht om te gaan genieten.  Zelfs bij het uitmesten van de koraal kreeg ik spontaan hulp van de lieve, tikkeltje kritische, gepensioneerde schapenboer uit Frankrijk. Daar kan ik als amateur boerinnetje nog veel van leren. Halverwege de vrijdagavond ging het regenen en ontdekten we dat er meer mensen op onze veranda passen dan we dachten. Door de aanwezigheid van zoveel gezelligheid verdween alle stress over het verloop van het feest. Het zou hoe dan ook wel goed komen, het was al goed!

Zaterdagochtend was het nog bewolkt en was er even twijfel om toch naar het dorp te verkassen. Nadat de beslissing was gevallen om dat vooralsnog niet te doen, brak de zon direct door. Het was hartverwarmend hoe al onze lieve vrienden en familieleden allerlei taken uit onze handen namen. Er werd een versierclubje en een hapjesclubje gemaakt en beiden werkten als een geolied team samen. Van te voren had mijn schoonzus gevraagd of ik het goed vond als ze wat 50jarige versiering meenam. Zelf had ik natuurlijk wel wat versiering en verlichting aangeschaft, maar vond het nogal lastig om in te schatten hoeveel er nodig is voor zo’n groot terrein. Toen ik achter op het feestterrein kwam, keek  ik mijn ogen uit toen ik ontdekte hoe gezellig het in en rondom onze finca versierd was! In de keuken en op de veranda zat een kwebbelende club onder coaching van mijn andere schoonzus in een rap tempo allerlei hapjes te maken die ik had bedacht en summier op papier had geschreven. Goed geïntegreerd in de Spaanse cultuur begon het feest wat later dan gepland en stond ik nog in mijn werkkleding toen de eerste dag-gasten aankwamen maar gezellig was het al.

De hele dag werden we verwarmd door een stralende zon en stralende mensen om ons heen. De opkomst van vrienden van de reis en de Spanjaarden was lager dan verwacht, maar diegene die er waren maakte dat met hun enthousiasme dubbel en dwars goed! Het aantal mensen dat de moeite heeft genomen om vanuit Nederland te komen rijden of vliegen om met ons een feestje te bouwen was ver boven verwachting. De spelletjes middag onder leiding van Paul zorgde voor de nodige training van de lachspieren en creëerde direct een gezamenlijke sfeer. Ook met dank aan Hans Klapwijk voor de schietlessen! De foto’s van deze middag vertellen het verhaal verder zelf wel.

Om in Spaanse sfeer te blijven hadden we iemand ingehuurd die een gigantische Paella kwam maken die misschien niet iedereen even lekker vond, maar al een belevenis op zich was. Een clubje Engelsen die ook hier wonen, namen heerlijke hapjes en een goddelijk toetje mee. Voor Toba was het erg fijn dat haar vriendje Cervantes ook aanwezig was. Alhoewel we erg verbaasd waren hoe heftig deze liefde ineens leek te zijn. Misschien dachten de honden dat ze ook voor wat entertainment moesten zorgen en daar zijn ze in ieder geval in geslaagd…wat helaas door niemand op de foto lijkt te zijn vastgelegd ; )

Toen de meesten gasten al uitgeput richting hun bed aan het gaan waren, kwamen mijn twee ex-bazen nog even kijken. Ook niet heel vreemd want in Spanje begint een band pas om twaalf uur in de nacht met optreden. Maar de jongelui waren nog wakker genoeg om in hun beste Spaanse de twee mannen een erg leuke tijd te bezorgen en hun oude oom en tante tot 5 uur wakker te houden.

Zondagochtend werden onze schapen nog even door professionele ogen onder de loep genomen, wat een geruststellend resultaat opleverde. Zou handig zijn als deze schapenkenners wat dichter in de buurt komen wonen. Er moest nog een oldtimer auto versleept worden waar de mannen druk mee waren onder veel belangstelling van de nog aanwezige gasten.

Met een kleiner groepje ging het feest later in een rustiger tempo door. Toen we met z’n allen naar het dorp wilden, bleek de auto van Pauls broer Ronald stuk te zijn wat voor de nodige hectiek zorgde. De stoere opknap auto die hij hier heeft gekocht bood ook geen oplossing.  Dit deed echter niets af aan de sfeer. We hebben heerlijk gegeten in de dorpskroeg en Juan weer blij gemaakt. Maandag vertrokken de meesten  mensen druppelsgewijs weer. En zoals het gaat met een feest  waren er veel mensen waar we afscheid van moesten nemen terwijl we het gevoel hadden dat we lang niet genoeg hadden kunnen bijpraten, maar dat komt vast nog wel een keer goed. 

De auto van Ronald leek in eerste instantie hier gemaakt te kunnen worden en daar zouden Marian en Mike op wachten. Uiteindelijk moest de auto toch op transport gezet worden en vlogen schoonzus en neef na een paar dagen rustig nagenieten op woensdag terug naar huis. Het was weer even wennen aan de stilte en het koste wat tijd om weer in ons ritme te komen en onze stemmen terug te vinden. Nagenieten doen we nog steeds en gelukkig hebben we heel veel foto’s toegestuurd gekregen!

We hebben veel complimenten gehad over de organisatie van het feest. Die lof is minstens net zoveel bestemd voor alle mensen die aanwezig waren en daardoor ons feest compleet maakten. En ook een aantal voor ons onverwachte ideeën meebrachten die de dag extra kleurde. Onze Architect verraste ons met een in het groot uitgeprinte plattegronden van de toekomstige camping, die we op konden hangen en iedereen zodat ze kon bekijken.  De hilarische en ontroerende koekjestrommel vol herinneringen die we cadeau kregen. De speech van Karin over  stommiteiten waar we eigenlijk liever niet aan herinnerd worden ,maar wat er eigenlijk toch bij hoort op zo’n dag.                              Petra die uren moet hebben zitten knutselen om voor iedereen een feestelijk hoedje te versieren en daarmee wellicht de zon gelokt heeft. Peter en Barbara die in de avond onder begeleiding van een accordeon uit volle borst liedjes van onze bruiloft speelden.  Alle keuken- en versierprinsjes en prinsesjes, boertjes, boerinnekes en klusjesmannen die hier een hectische Paul en een chaotische Marja aantroffen om vervolgens als een blok aan het werk te gaan.

Bedankt allemaal voor een onvergetelijk weekend!!!!!