Meer Maleisië

23 juli 2013 - Cameron Highlands, Maleisië

In de Jungle staat een houten huisje waarin we konden overnachten. Eigenlijk kost dat 5 ringget (1 euro 25) maar we hoefden niets te betalen. Waarschijnlijk omdat er al heel lang geen schoonmaakster geweest was.We namen onze eigen bed spullen mee en een gaspitje om koffie te kunnen zetten. Uren zaten we stilletjes door de opening te turen in de hoop dieren te zien. We zagen twee verschillende soorten vliegende hagedissen. Dit hadden we nog nooit gezien, het ziet er vreemd uit om een hagedis voorbij te zien vliegen. Ondanks dat we verder niks zagen was het spannend om met alle jungle geluiden om ons heen te slapen.

Vervolgens gingen we weer naar de Oostkust om af te koelen in de oceaan. We vonden een fantastisch plekje te midden van een hei/bos achtig gebied. De tweede dag kwam er een man op een paard voorbij rijden. Zij liep naar de man toe om te vragen of er een manege in de buurt was. De ruiter sprak nauwelijks Engels zodat zij niet duidelijk kreeg of ze voor een uur een paard kon huren. Wel begreep ze zo ongeveer waar de stallen waren en besloot de volgende dag maar gewoon een kijkje te gaan nemen. Toen ze onderweg was werd er vanaf een restaurantje naar haar gezwaaid en geroepen. Daar bleek de ruiter van de vorige dag te zitten met een vriend die wel Engels sprak. Ze werd uitgenodigd voor een kop thee en maakte gebruik van de gelegenheid om de vriend informatie over de manege te vragen. Het bleek helemaal geen manege te zijn maar een privé stal. De ruiter had een aantal paarden en zij mocht gratis mee gaan rijden. Na een geweldige rit werd haar gevraagd of ze zin had om de volgende dag weer mee te gaan. En dat ging zo bijna twee weken door..tot aan de Ramadan. De communicatie ging steeds makkelijker al vergde het wat improvisatie. De jongens van de paardenstal moesten er ontzettend om lachen hoe zij en de paarden eigenaar met elkaar praatten, als een eend en een kip. Ze mocht op alle paarden rijden, zelfs op de kampioen Arabier. Tijdens de Ramadan werd er tijdelijk niet gereden en nam ze afscheid van haar eend en zijn paarden.

Ondertussen werd hij aangestoken door haar sportiviteit en ging fanatiek aan het zwemmen. Elke dag een paar meter verder om wat conditie op te bouwen.(Ja dit gaat echt over Paul). We hadden een rustige tijd aan het bijna verlaten strand. Daarom waren we ook erg verrast toen we op een nacht wakker schrokken. We hoorden het geluid van klittenband, iemand probeerde door ons raam naar binnen te komen. Hij schreeuwde een keer heel hard en toen zette de inbreker het gelijk op een lopen. Dit was de eerste keer in vier en half jaar dat iemand probeerde in te breken terwijl we in bed lagen. We waren absoluut niet bang maar we sliepen niet echt rustig meer die nacht. De inbreker kwam niet meer terug en de daar opvolgende nachten ook niet. Aan het strand vierden we onder de sterrenhemel dat we 22 jaar samenzijn. De helft van ons leven dus dat verdiend wel een romantisch avondje. Een moment om allerlei herinneringen op te halen en nog eens te beseffen dat we een erg vrij en rijk leven hebben...

We gingen terug naar een plek aan het strand waar we eerder waren geweest en de Maleise Matt hadden ontmoet. Matt was blij ons terug te zien en stelde ons voor aan zijn Australische buurman Ben. Deze verwelkomde ons direct enthousiast in zijn huis. Ben bleek tot zijn 10de in Nederland gewoond te hebben en spreekt nog aardig goed Nederlands. Er kwamen allerlei herinneringen aan zijn jeugd en vooral ook de Nederlandse lekkernijen naar boven. We maken ook kennis met Khartie uit Kuala Lumpur die op vakantie is aan de kust. Khartie is in Maleisië geboren, een Indische Maleisiër. De afgelopen drie maanden was het nogal eens verwarrend wanneer iemand Maleisiër is. Dankzij Kharties uitleg snappen we het nu. Er zijn Indische Maleisiërs, Chinese Maleisiërs en Maleise Maleisiërs. Ze hebben allemaal hetzelfde paspoort maar niet dezelfde rechten. Zo kan bijvoorbeeld alleen een Maleise Maleisiër een stuk grond kopen. Al zijn de ouders van Khatie hier al geboren, eens een Indische Maleisiër blijft een Indische Maleisiër. Op het strand heeft Ben een gezellig afdakje gemaakt met allemaal spullen die uit de zee zijn aangespoeld en daar brengen we een leuke middag door. Ben maakt sieraden van porselein dat uit een Portugees schipwrak uit 17de eeuw komt. Het schip ligt niet ver van de kust op de zeebodem en is waarschijnlijk door een Nederlands schip gebombardeerd. Een interessant stukje geschiedenis. Vlakbij is er ook een klein tropisch eiland waar Ben erg dol op is en we worden uitgenodigd om een nachtje mee te gaan naar dit eiland. Het is een waar paradijsje met helder water en palmbomen. Er hangt een ontzettend relaxte sfeer met backpacker die er vaak langer dan gepland blijven hangen. Een Nederlander heeft er een gezellig restaurant waar we een heerlijk broodje kaas eten. In de avond ontstaat er als vanzelf een feestje met jambe en gitaarmuziek. Alle hutjes zijn vol maar we kunnen in een hangmat slapen. Een plekje waar zeker nog eens terug zullen gaan. We bleven nog een dagje bij de gastvrije Ben. Het leek bijna alsof we elkaar al jaren kennen.

Omdat we nog een paar dagen met Verena en Wolfi wilden doorbrengen voordat we naar Nederland gaan, namen we weer afscheid. In de Cameron Highlands was het weer lekker koel. Vergeleken met de vorige keer was het een stuk drukker met Europese toeristen. Op de parkeerplaats was het wel net zo leeg zodat we ruimte genoeg hadden voor onze campers. Regelmatig komen er een nieuwsgierige toeristen langs die de Europese nummerborden herkennen. Het blijft leuk dat zoveel mensen zo enthousiast reageren op een stel reizigers. Nadat we twee dagen gebruik hadden gemaakt van de restaurantjes en de winkels zochten we een rustiger plekje op. Bij een watervalletje aan de rand van het bos genoten we van de natuur en elkaars gezelschap. Zij ging een dagje trekken met onze Oostenrijkse vrienden en hun hond. Een prachtige omgeving maar het was wel flink afzien met steile hellingen. De kaart met alle trekkingsroutes was niet erg duidelijk. Regelmatig kwamen we mensen tegen die verdwaald waren. Wolfi's richtinggevoel hielp ons gelukkig steeds de juiste weg te vinden. Aan het einde van de trektocht waren plastic kassen met helrode aardbeien. We konden het niet laten. Verena stond op de uitkijk en zij en Wolfi plukten een tas vol heerlijke rijpe aardbeien. Waarmee Verena de volgende dag een overheerlijke cake bakte. Overdag komen er veel dagtoeristen langs van allerlei nationaliteiten. Vooral ook veel Indische en Chinezen Maleisiërs. Net zoals in India zelf denken de Indische Maleisiërs meestal dat we de camper hebben overgevlogen. Het blijft ons een raadsel hoe ze bedenken dat dit in de laadruimte van een vliegtuig past. Uit hun verbazing na ons verhaal is af te leiden dat het vliegtuig voor hen toch veel logischer is dan over de weg......

Haar moeder viert binnenkort haar 85ste verjaardag en daarvoor gaan we binnenkort naar Nederland. Dat wordt tevens de eerste keer dat we in Kuala Lumpur zullen zijn. En ook daar hebben we nog een date. Iris en Roderick zijn ook in de hoofdstad zodat we kunnen oefenen voor de klaverjaspartijen in Nederland. Onze koffers zijn al bijna gepakt. We kijken ernaar uit om wat feestjes te vieren met onze familie en vrienden deze zomer!!

Foto’s

2 Reacties

  1. Petra:
    26 juli 2013
    Tijdelijk overstappen van backpacking naar flashpacking?Of je gelijk hebt,ha ha ha!
  2. Edwin:
    14 augustus 2013
    Het was inderdaad leuk om jullie gesproken te hebben in Tanah Rata, zeker omdat we zelf ook een camper hebben en daar al meer dan 10 jaar in Europa mee toeren. Leuk om jullie te volgen.