Nieuwe ervaringen en gewijzigde plannen

We zijn ondertussen weer twee seizoenen verder waarin van alles gebeurd is en er tegelijkertijd heel weinig veranderd is. Twee maanden was er in Spanje een totale lockdown waarbij we alleen van ons terrein af mochten om boodschappen te doen. Aangezien we sowieso graag op onze finca zijn en een hele grote vriezer hebben, hadden we nagenoeg geen last van het feit dat we aan huis gekluisterd waren. Met 7 hectare grond is er ruimte genoeg om te bewegen en er is altijd van alles te doen..

Ik had net voordat het coronavirus hier uitbrak een baantje gevonden bij hotel Moli del Hereu in Rafales als tuinvrouw en zwembad schoonmaakster voor 30 uur per maand. Dat kon nog even niet doorgaan en Paul moest zijn werkreis naar Nederland ook een poosje uitstellen. Maar eigenlijk kan ik niet anders zeggen dan dat we genoten hebben van de rust. Er heerst hier altijd rust maar de afwezigheid van vliegtuigen in de lucht en het geluid van auto's in de verte maakte toch een verschil, alsof de stilte tot in je botten doordrong. Daarnaast was het net in de tijd dat alles in bloei stond en onze finca op zijn mooist is.

In deze periode moesten ook de schapen geschoren worden. We hadden alleen Mali nog maar aan één kant geschoren toen de machine kapot ging. Het vliegwiel bleek stuk en we konden nergens heen om dat onderdeel te kopen of de scheermachine weg te brengen. Ik kwam op het idee om het met de schaar te proberen en dat was een fantastische ervaring. Mopti en Mali gingen er rustig voor staan of bleven rustig liggen terwijl ik ernaast op de grond zat met mijn schaar. De jonge eigenwijze Masai had iets meer moeite met het lange stilstaan, maar ook haar kon ik uiteindelijk helemaal met de schaar doen. Het moest wel in etappes want het is best zwaar werk om door de wol te komen en mijn vingers zaten onder de blaren. Maar dat deze dieren mij uren achter elkaar mijn gang lieten gaan terwijl ze los waren en gewoon weg konden lopen, had ik niet verwacht. Wat mij betreft kan de scheermachine verkocht worden. Voor de schapen is knippen veel vriendelijker en het is erg ontspannen meditatief werk.

Toen kwam in fases wat ze hier “het nieuwe normaal“ noemen maar allesbehalve normaal voelt. Paul kon naar Nederland om voor 2 maanden te gaan werken en ik ging aan de slag in het hotel. Het was verrassend om te zien dat het hotel het eerste weekend dat er hier weer buiten de eigen provincie gereisd mocht worden, gelijk vol zat. Er zijn pagina's vol met regels voor de toeristenbranche en op dat moment was ik even blij dat wij dit jaar nog geen camping hadden. We waren nog steeds aan het wachten op de vergunningen....Tijdens mijn werk moet ik een mondkapje op. Toen het rond de 40 graden was en ik het gras moest maaien kreeg ik het behoorlijk benauwd, maar nu er een frisse wind staat voelt het als een sjaaltje. Ik dacht een mooi klein baantje te hebben als aanvulling op mijn internetbaantje maar al snel bleek dat het uren aantal in de zomer een stuk hoger ligt dan 30 per maand. Vanwege personeelsgebrek hielp ik een aantal weken mee met het schoonmaken van de kamers. Dit deed ik samen met een collega waarmee ik ook in het restaurant had gewerkt en dat was een leuk weerzien. Mijn eigen werk deed ik bij voorkeur in de vroege ochtenduren zodat het nog een beetje koel was. Mijn baas spreekt vloeiend Engels en wil het liefst met mij in deze taal praten. Minder goed voor de oefening van mijn Spaans maar voor mij ook wel erg gemakkelijk. Alhoewel ik een aantal keren heb gemerkt dat elkaar verstaan niet altijd met taal te maken heeft. Bijvoorbeeld als een Spanjaard aan je vraagt of je het goed vind dat hij eerst even snel luncht, dan bekent dat niet dat er even snel een boterham achter de kiezen wordt geduwd binnen een kwartiertje. Een snelle lunch duurt in Spanje toch zeker minstens een uur. Iets wat ik natuurlijk na 5 jaar in Spanje wonen allang had moeten weten ; ) Maar zo had ik dus ook niet direct begrepen dat “Wil je je collega helpen met kamers poetsen als het heel druk is” eigenlijk betekende “Wil je een poetsbaantje erbij zodat je hier een fulltime baan hebt” Het duurde niet lang voordat ik dit doorhad maar daarna duurde het nog even voordat er iemand anders gevonden was. Het werkloosheidspercentage ligt erg hoog in Spanje maar dit is toch al de tweede keer dat ik merk dat er in deze regio voor de horeca geen personeel te vinden is.

Buiten het werk in het hotel was het op ons kleine boerderijtje ook wel flink aanpoten in mijn eentje. Paul heeft een ibc op het chassis van de oude auto gemaakt zodat we hiermee het water voor de douche, de moestuin en de dieren kunnen vervoeren. Die container wiebelt ontzettend en op de steile hellingen vond ik dat behoorlijk spannend. Aangezien de paarden in de zomer samen 140 liter water per dag drinken, moest ik dat ritje een paar keer per week maken. We hebben het natste voorjaar sinds dat we hier wonen gehad en het door de blubber rijden maakten mijn handen wel wat zweterig aan het stuur. De zon in combinatie met de regelmatige regenbuien liet het gras ongelofelijk groeien, waardoor er geen gebrek is aan weiden dit jaar. Vreemd genoeg deed de groente in mijn moestuin het niet bijzonder goed. In het hotel onderhoud ik de tuin en de moestuin en daar groeide het onkruid wel bizar hard. Thuis ook maar daar hebben de grazers geen moeite mee. Uiteraard miste ik Paul maar met mijn 7 viervoeters heb ik mij geen moment echt alleen gevoeld en we mochten ook hier weer bij vrienden op bezoek zodat ik af en toe een uitstapje kon maken. Vlak voordat Paul thuiskwam voelde ik mezelf niet helemaal goed, hoofdpijn, moe en keelpijn. Mijn baas wilde dat ik een corona test liet doen voordat ik weer kwam werken. Ik dacht nog even dat dit kwam omdat ruim 2 maanden zonder mijn mannetje toch wel echt veel te lang is en ik wellicht last had van het spreekwoordelijke “ziek van verlangen”. Helaas verdween het niet direct toen hij thuiskwam. Ondanks dat de test negatief was moest ik van de huisarts 2 weken in quarantaine en Paul ook direct bij thuiskomst. Er worden hier bij twijfel geen risico's genomen. Na een paar dagen knapte ik weer op en hadden we gewoon even lekker saampjes vakantie op eigen terrein.

Een week later kwam het advies van de milieucommissie van de provinciale overheid. Daar wachtten we al ruim een half jaar op dus in eerste instantie waren we blij omdat we dachten eindelijk te kunnen beginnen met bouwen van de camping. Dat bleek een enorme tegenvaller. Het was namelijk een behoorlijk negatief advies en dus kregen we geen vergunning. Op meerdere punten werd het afgekeurd maar de voornaamste reden is het brandgevaar. Onze vallei tussen de bossen zou als een schoorsteen werken en daarom moest er meer geschreven worden over de brandveiligheid. Tijdens een uitgebreid gesprek met onze architect bleek dat we een ingenieur zouden moeten inhuren die dan een plan zou maken. Het zou in de praktijk inhouden dat we paden van 5 meter breed moeten maken en veel meer bomen en struiken weghalen. We zijn juist verliefd op onze finca geworden omdat het zo knus omringd door bossen is, dus daar voelen we niet veel voor. Daar komt bij dat hele traject van de documenten in ieder geval nog 2 jaar zou duren en 28.000 euro zou kosten, zonder dat we daarbij enige garantie hebben dat we dan de vergunning wel krijgen. Dit alles bij elkaar heeft tot het besluit om te stoppen met het project geleidt. Dit is uiteraard even een flinke domper en we hebben wat tijd nodig om te resetten.                                                                                                  De gemeentesecretaris van ons dorp lijkt net zo teleurgesteld als wij en hij wil gaan onderzoeken of er nog mogelijkheden zijn buiten de milieucommissie om. Daar verwachten we niet veel van en zeker niet op korte termijn maar het deed ons erg goed dat er vanuit het dorp met eens meegeleefd en gedacht wordt! We vermaken ons hier prima dus we willen zeker hier blijven. Ons paradijsje lijkt ons voor veel mensen een geweldige vakantiebestemming en nu dat niet gaat, willen we gaan kijken of we een andere manier kunnen bedenken om mensen te laten meegenieten van ons terrein. We hebben geen haast en veel vertrouwen dat uiteindelijk alles op z'n plek valt. Het positieve van een plan dat niet doorgaat is ook wel weer dat alles dan weer open ligt.

De herfst is begonnen en we hebben de kachel s'avonds weer branden terwijl het overdag meestal nog erg lekker zonnig weer is. Op de kaart ziet Spanje nu oranje en rood maar wij concentreren ons vooral op het vele groen om ons heen. In ons dorpje loopt iedereen braaf met een mondkapje ook al zit het vaak onder de neus. De boeren zitten er zelfs mee op de trekker want alleen thuis mag het kapje af. Dat ziet er een beetje triest uit maar de dorpsbewoners lachen en roepen dat er in Rafales geen corona is. Ik hoop dat dit zo blijft met een dorp waar de gemiddelde leeftijd haast gelijk is als die in een bejaardentehuis. Maar de berglucht en het optimisme doen ongetwijfeld goed.

Op dit moment zijn we druk met de amandeloogst en trekt Paul er op uit om de gevallen amandelen op te rapen. De paarden en de schapen zijn gek op de schillen dus het levert ook voor hen eten op. Paul heeft er ook een sport van gemaakt om oud ijzer te verzamelen bij het grof vuil. Dan komt hij thuis met allerlei apparatuur die hij uit elkaar sloopt. Het ijzer, aluminium en koper wordt gescheiden opgeslagen en het onbruikbare stuk van het apparaat gaat terug naar het stort. Waar hij dan in hetzelfde ritje elke keer weer nieuwe apparaten vindt waar iets bruikbaars inzit. Totdat hij voldoende heeft voor een tochtje naar de oud ijzer boer om het te verkopen. En dan zijn er nog vele klusjes zoals snoeien, weiden maken, het pad repareren na de heftige regenbuien, olijvenpluk etc. etc. Dus ook zonder camping zullen we onszelf nog lang niet gaan vervelen.

We hopen in alle opzichten op een zachte winter in goede gezondheid voor iedereen!!!