Ontmoetingen

Aan het strand vlakbij Chereting ondekte zij een paardenmanage. Ze ging informeren naar de mogelijkheden en de prijs van het paardrijden. De lokale manager  vroeg of ze kon paardrijden. Zij antwoorde bevestigend en kreeg tot haar verassing zonder problemen een paard mee. In haar eentje maakte ze een flinke tocht over het strand. Toen ze omkeerde rook het paard de stal en vloog het sierlijke dier over het zand. Aangezien paardrijden nog steeds haar grote passie is, is ze erg blij dat er in Maleisië ontzettend veel maneges blijken te zijn.

Voordat we het strand moesten verlaten om richting Singapore te gaan, vonden we nog een heel erg mooi plekje verstopt tussen de struiken in het zuid-oosten.  Op het aangrenzende stuk land werd een luxe villa gebouwd en de bewaker , Dim, kwam regelmatig een praatje maken.  De villa werd een vakantiehuis voor de broer van de koning maar nu had Dim het rijk alleen. Omdat we niet heel makkelijk in en uit het plekje konden rijden bood Dim aan hem achterop zijn brommer mee te nemen voor boodschappen. We dachten dat er vlakbij een dorpje was. In het donker en de regen voelde hij zich niet heel veilig gedurende de rit van 18 kilometer. Maar we waren blij met de nieuwe voorraad boodschappen. De volgende dag werden we uitgenodigd voor een barbeque die Dim wilde organiseren omdat zijn schoonfamilie op bezoek kwam. Dit keer ging zij bij Dim achterop de brommer naar het stadje om naar de vismarkt te gaan.  Het was verreweg de schoonste vismarkt die ze tijdens de hele reis heeft gezien en vooral ook geroken. S’ avonds werd er in onze ogen voor 30 mensen vlees en vis gebraden terwijl er maar 10 mensen aanwezig waren. Er ging een stuk gaas over een kruiwagen met kolen en het feest kon beginnen. Zij had kkruidenboter gemaakt voor bij de gepofte aardappelen. De Maleisiers kende dit niet maar toen er één begon met proeven waren de aardappels en de kruidenboter zo verdwenen. Na het eten gingen de mannnen in de zee met een net vissen en vroegen of hij zin had om mee te gaan. Met een net van 100 meter lang liepen de vier mannen een stuk de zee in. Even later liepen ze langzaam weer terug en zaten er allerlei soorten vis in het net. Nadat dit 3x was herhaald hadden ze 2 hele grote emmers vol vis zodat er voorlopig weer genoeg gebarbequed kon worden. Hij was vooral onder de indruk van het licht dat van het net en de lichamen afstraalde onder water. Omdat zij dit ook wel wilde zien gingen we daarna nog even een nachtelijke dip in de oceaan nemen. Een verschijnsel wat we nog nooit gezien hebben, er volgt bij elke beweging een straal licht. We vermoeden dat dit van de koraalsporen komt omdat we dit wel eens in een documentaire hebben gezien maar zeker weten we het niet.

Na een paar dagen namen we afscheid van Dim en onze huis hagedis en reden naar Johor Bahru aan de grens van Singapore. We vonden een parkeerplaats bij een jachthaven die helemaal vol lag met plezierboten.Daar maakten we kennis met het Russische echtpaar Alex en Angelina. Het stel is al 20 jaar onderweg met een vrij klein zeilbootje. S’avonds nodigde ze ons uit voor een drankje en hoorden we veel van hun avonturen. Het verbaasde ons enigsinds dat er zoveel mensen over de zee de wereld doorvaren. We zagen ook nog een hele grote Catamaran uit Makkum maar de schipper was helaas niet thuis.

We lieten Wobbel daar op de parkeerplaats achter en gingen met de bus naar Singapore. Vlak voor de grens moesten we de bus uit om door de douane heen te gaan.  Deze landgrens is ontzettend groot en lijkt wel een vliegveld. Eenmaal door de douane van Maleisië konden we zo weer op de bus stappen naar de grens van Singapore. Vervolgens weer een stukje met de bus om over te stappen naar de metro die ons naar het centrum zou brengen. Vanuit de jachthaven hadden we de brug en Singapore gezien en dit leek erg dichtbij. Uiteindelijk was het toch 4 uur later voordat we in de stad waren. De metro zat propvol met Aziaten die druk met hun Ipad waren. De meesten keken er niet eens van op terwijl ze de metro in en uit stapten. Om de vijf minuten werd er omgeroepen dat er aan de zijkant van de metro een knopje zat waar je op kunt drukken als je een verdacht iemand ziet...Het voelde een beetje aan alsof we in een Amerkaanse film beland waren.

Eenmaal in de stad gingen we op zoek naar het hotel waar Hans verbleef. Dit was geregeld door zijn werk en ver boven ons budget. We hoopten echter daar vlakbij wat te vinden. In deze wijk stonden geen hotels die kamers onder de 200 euro verhuurden en bovendien  waren ze allemaal vol. Een van de receptionisten zei dat we meer kans in Chinatown zouden maken. Het was ongeveer 20 minuten lopen wat in deze hitte ook meer dan ver genoeg was.Overal hangen borden met de waarschuwing dat er op  een sigarettenpeuk op straat gooien een boete van 500 dollar staat. We zagen al snel dat dit vele rokers  niet afschrikt want er lagen genoeg peuken. Regelmatig kwamen we op het voetpad ookeen asbak tegen. Het gerucht dat we hadden gehoord dat er in Singapore niet gerookt mag worden bleek gelukkig niet te kloppen. We herkenden Chinatown direct door alle kleine winkeltjes en ballonnen over de straat.

Hier zaten een aantal backpackers die voor 50 euro kamers hadden. Het duurde wel even voordat we er één gevonden hadden die nog wat vrij had. Er bleek niets bijzonders aan de hand te zijn, in Singapore is het altijd druk.Hij vroeg of er behalve bunkbedden ook aparte kamers waren. Ja er was er één en die was voor één nacht ook vrij. Toen we het kamertje opkwamen moesten we lachen toen bleek dat er geen tweepersoonsbed instond maar een stapelbed. We waren zo moe van het zoeken dat we het voor een nachtje ook wel prima vonden.

Hans  was ondertussen voor die dag uitgewerkt en kwam ons opzoeken. Het was ontzettend leuk om onze vriend weer te zien. We gingen Chinatown in waar een enorme overdekte eetmarkt is en probeerden vanalles uit. Hans had de volgende dag vrij zodat we die samen door konden brengen. We gingen met een dubbeldekker bus door de stad. Daar kan je bij allerlei plaasten op en af stappen dus zo konden we veel van de stad zien. Singapore bestaat vooral uit veel hoge gebouwen en overdekte winkelcentrums. Het krioelt er van de mensen en auto’s. En dat terwijl je in Singapore niet zomaar een auto mag rijden. Er moet eerst een vergunning aangevraagd worden om een auto te kopen en deze vergunning is minstens net zo duur als een gloednieuwe auto. Maar aan geld schijnt er in dit land geen gebrek te zijn....S’avonds gingen we eerst wat drinken in het sjiek uitziende hotel waar Hans verbleef. Eten deden we liever weer in Chinatown waar de prijzen aanzienlijk lager zijn en het eten heerlijk. Daarna gingen we naar een gebouw van 250 meter hoog. Eigenlijk zijn het 3 gebouwen die verbonden zijn door een schip dat bovenop de 3 torens ligt. Op die boot is een bar/restaurant , een zwembad en een casino. De rest van het gebouw is een hotel waar de goedkoopste kamer 600 dollar per nacht kost.

Bij de ingang krijg je een pasje zodat je naar boven kan. Waar je overal mag komen hangt van je kleding af. De Dame gaf Hans eerst 3 pasjes waarmee we overal konden komen. Hij liep wat achteraan en was het e.e.a aan het lezen. Toen de dame hem in z’n Afrikaanse broek zag werd Hans snel gevraagd de pasjes weer in te leveren. Dit keer kregen we pasjes waarmee we alleen naar de bar/restaurant konden. Het was ons toch vooral om het uitzicht te doen.  Nadat we met de lift 59 verdiepingen hoger waren kwamen we uit op een dek. Vandaaruit hadden we een mooi overzicht op Singapore bij nacht.  We voelden de grond onder onze voeten bewegen. Nadat we nog een drankje in de bar hadden genomen gingen we weer terug om nog een afzakkertje in Chinatown te nemen. Het was een korte maar heel gezellige ontmoeting!

Bij terugkeer in de haven bleek dat Wobbel de dag ervoor nogal in de weg had gestaan bij het neerzetten van bouwmatrialen. De politie was naar ons op zoek geweest en de manager van de haven dacht dat het verstandiger was als we zouden vertrekken voordat de politie terug zou komen.

We reden de stad uit en gingen nu richting westkust. Het was in het zuiden nergens mogelijk om aan het strand te komen. Alle paden liepen liepen dood op weiland en mangrovebos. Op zich een mooie omgeving maar geen spatje schaduw en geen mogelijkheid om in het water af te koelen. Wel zagen we hier voor het eerst reuzen otters in het water die niet ver van ons vandaan eruit kwamen en langs kwamen wandelen.

We gingen naar het toeristische stadje Melaka. Een oude havenstad die  in de 17de eeuw ook nog een poos door onze voorvaderen bezet is geweest.  Er was een Nederlandse kerk met een bijbehorend kerkhof. Het is al meerdere malen gebeurd dat we op haven plaasten komen en oud Hollandse grafteksten lezen. Het reizen heeft de Nederlanders duidelijk altijd in het bloed gezeten. Er was in het stadje een replica van een schip wat er indrukwekkend uitzag van de buitenkant. Van binnen was het ingericht als een museum. Het was zeker interessant maar jammer dat de oude inrichting van het schip niet nagebootst was.

Eigenlijk was ons plan om een poosje in het zuiden te blijven. Het was echter zo ontzettend heet en druk overal dat we besloten richting de bergen een stukje noordelijker te rijden. Onderweg vonden we een plekje in een klein bos niet ver van de weg. Toen het bijna donker was kwam er een man op een brommertje naar ons toe. De man zei dat het terrein aan zijn moeder toebehoorde en wilde 100 ringit voor de nacht hebben. Dat is omgerekend zo’n 30 euro en dat vonden we toch wel erg overdreven voor wildkamperen zonder facaliteiten. We pakten ons boeltje op en gingen op zoek naar een ander plekje. Het werd snel donker en toen we een stukje braakliggend terrein zagen tussen wat huizen in parkeerden we daar. Het begon te regenen en we keken binnen een fimpje. Regelmatig hoorden we brommertjes langskomen en stoppen maar niemand kwam naar ons toe. Tot er laat in de avond ineens op onze deur werd geklopt. Het was politie die gebeld was door de buurtbewoners die onze auto nogal verdacht hadden gevonden. We legden uit dat we toeristen waren en niet graag in het donker reden. Nadat de agent foto’s van onze paspoorten en nummerplaat had gemaakt wensten ze ons goedenacht. Een uurtje later werd er weer geklopt. Dit keer was het de politie inspecteur. Nu  vonden ze ons niet meer verdacht maar leken erg bezorgd over onze veilgheid. Of we niet op het politiebureau wilden komen slapen....

Ook één van de buurtbewoners gaf spontaan te kennen dat we op zijn terrein mochten komen overnachten. Waarvoor we precies bang moesten zijn werd ons niet duidelijk. Op meerdere plaasten hebben we gemerkt dat de lokale bevolking in het donker nogal snel bang is voor wilde dieren en vooral slangen. Het was ondertussen al midden in de nacht en we hadden weinig zin om nog te verkassen. Nadat we hen ervan overtuigd hadden dat we de deur dicht zouden houden en niet in het hoge gras  zouden gaan wandelen waren ze gerustgesteld.

Zij had bericht gehad dat een neef van haar moeder met zijn vrouw in Maleisië op vakantie was. Hun reisschema was behoorlijk strak en eigenlijk waren we er om die reden al vanuit gegaan dat we elkaar niet zouden zien. We waren op de goede wegen ineens veel sneller  dan gepland in de Cameron Highlands ten noorden van Kuala Lumpur. We kwamen er op dezelfde dag aan dan dat Frist en Truus daar ook zouden zijn. We wisten alleen niet in welk hotel... In het midden van het stadje was een grote parkeerplaast die helemaal leeg was en daar parkeerden we voor de nacht. Zij stuurden Frits en Truus snel een mailtje in de hoop dat ze het zouden lezen voordat ze 2 dagen later weer zouden vertrekken. Daarna gingen we op zoek naar een restaurantje. Aan de overkant van de straat zag zij ineens vier mensen lopen waarvan twee haar bekend voorkwamen. Alleen van de foto want ze had haar achterneef en zijn vrouw nog nooit ontmoet. We liepen snel achter ze aan en ja hoor het bleken Frits en Truus te zijn. Samen met hun Beuningse vrienden streken we neer in een restaurantje. De eigenaar was een Maleisiër die heel lang in Uden had gewoond en een aardig woordje Nederlands sprak. En op de menukaart stonden frikandellen zodat hij zijn keus snel gemaakt had. Soms is de wereld ineens heel erg klein. We hadden een erg gezellige avond met vele reis en vakantie verhalen.

De volgende dag wilden we een plekje in het bos gaan zoeken om een tijdje in de koele temperatuur te blijven staan. Toen we eerst nog wat boodschappen gingen inslaan zag zij een advertentie van een paardenmanege. Bij navraag werd ons verteld dat die 10 minuten rijden van het stadje vandaan zat. Er stonden nergens borden zodat het wat langer dan 10 minuten duurden voordat we het gevonden hadden. Het was in een vallei waar allemaal bloemkwekerijen met plastic kassen waren. Helemaal aan het einde zagen we eindelijk paarden lopen. Een ruig uitziende Nieuw Zeelander stond ons te woord. Die dag was het niet meer mogelijk om te gaan rijden maar de dag erop wel. We vroegen of we dan op het terrein mochten overnachten en dat was geen enkel probleem. De Nieuw Zeelander , die zich voorstelde als Les, wees ons naar een prachtig plekje op een heuvel. We hadden uitzicht op de bossen en de paarden en het was er heerlijk koel. S’avonds kwam Les wat drinken en kregen we spannende verhalen over paardenraces en polo wedstrijden te horen. Deze manege was nog  in aanbouw zodat er nog niet heel veel paarden zijn. Het hoofdinkomen komt ook niet van de toeristen maar van de polopaarden uit Singapore. Daar leven ze in flatgebouwen voor paarden en krijgen weinig beweging. Tegen betaling komen ze daarom regelmatig een maandje in Maleisië op vakantie...

Als Les zegt dat we de volgende middag een rit met z’n drieeën gaan doen stribbelt hij tegen. Hij was niet van plan om ook te gaan paardrijden. Les overtuigd hem ervan dat de paarden rustig zijn en de Jungle ontzettend mooi. Hij wil er een nachtje over slapen. En dat was een heerlijk koel nachtje waarbij het dekbed zelfs weer de kast uit kwam! De volgende dag besluit hij het er een keer op de wagen. Voor het eerst in 22 jaar maken we samen een rit en zij vindt het erg leuk. Hij weet al snel dat het behalve de eerste keer tegelijkertijd de laaste keer zal zijn. De steile hellingen opgaan en vooral ook weer afdalen met een paard vindt hij helemaal niks. De omgeving is inderdaad erg mooi en we stoppen ook nog een poosje bij een watervalletje. Les zegt dat we nog een nacht moeten blijven. De 72 jarige in Singapore wonende Chineze eigenaresse is er voor het weekend en heeft ons uitgenodigd voor een barbeque.

Nadat we gebruik hebben gemaakt van de hete douche in Les zijn woning gaan we naar de grote villa dat als vakantiehuis dient. We worden uitbundig begroet door een complete Chineze familie. Er is weer eten in overvloed en het smaakt heerlijk. Omdat het in de bergen behoorlijk fris is s’avonds wordt er een kampvuurtje aangestoken. De 72 jarige Stella wil alles weten over onze reis en we kletsen heel wat af.

Na een paar dagen vertrekken we met de belofte de volgende lente terug te komen. We denken dat het niet zo moeilijk moet zijn om in de bergen een plekje in het bos te vinden. We stoppen weer in het stadje om boodschappen te doen. Als zij de winkel uitkomt valt haar oog op de grote parkeerplaats. Die is nu alles behalve leeg maar staat vol met campers die haar bekend voorkomen. Het Duiste konvooi waar we mee door Myanmar zijn gereden is ook in Maleisië aangekomen. We gaan ernaartoe om even een praatje te maken en dat eindigt in de nacht daar blijjven. In alle vroegte vertrekt het Konvooi de volgende ochtend weer en wij wat later ook.

Eenmaal op pad vinden we nergens  zijwegen of paden waar we met Wobbel in kunnen. Veel sneller dan we wilden dalen we weer en de temperatuur steigt direct. Toch hebben we ook weinig zin om midden in een stad op een parkeerplaast te gaan staan dus we rijden maar door. We besluiten om dan maar naar het Natuurpark “Taman Negra’ te gaan.

In een stadje stoppen we omdat zij even haar emails wil ophalen. Zij is net bezig om een mailtje van Verena en Wolfi te beantwoorden als hij ineens keihard roept “Wolfi en Verena!!”. Hij springt de auto uit en dan ziet zij ook ineens de grote vrachtwagen voorbij rijden. Verena ziet nog net dat er iemand langs de kant van de weg staat te springen en Wolfi remt af. Omdat wij dachten dat ze aan het grensgebied met Thailand waren en andersom onze Oosterijkse vrienden dachten dat wij nog in het Zuiden zaten hadden we deze onmoeting totaal niet verwacht. Ook Verena en Wolfi hadden moeilijk mooie plekjes kunnen vinden en waren daardoor sneller gegaan. Ondanks dat ze er al eerder geweest waren besloten ze om met ons mee te gaan naar het park. Daar was een leuke plek aan de rand van het bos bij de ingang, met een riviertje erbij waar in gezwommen kan worden. En voor omgerekend 0,25 cent kan je er net zo lang blijven als je wilt. Wij wandelden een aantal tochtjes door het park die erg kort waren omdat je niet alleen diep het park in mag. Met z’n vieren gingen we op een nacht safari in de hoop een tapir of een beer te zien. Het eerste deel van de trip gaat door de jungle maar die is zo dicht begroeid dat we niets zien. Dan gaat de jeep door de palmolie plantages omdat veel dieren daar komen om van de olie te snoepen. We zagen 3 marters van 2 verschillende soorten, 2 boskatten, een uil en een stuk of honderd koeien. Het was hoe dan ook een leuke avond.

Verena en Wolfi krijgen bezoek uit Oosterijk en gingen na een paar dagen weer verder richting Kuala Lumpur. Na alle informatie naast elkaar te hebben gelegd zijn we ervan overtuigd dat de beste plek om in Maleisië te wezen met een camper de oostkust is. We krijgen een tip van hen over een plekje in het bos aan het strand. Maar eerst  gaan we nog de andere ingangen van  het park gaan verkennen waar we wel zelfstandig dieper de jungle in mogen..