Een zachte herfst en een wisselvallige winter

23 februari 2018 - Ráfales, Spanje

Na de zomer bleef de temperatuur nog lang aangenaam met zo nu en dan een stevige wind.

 Ons lammetje is inmiddels bijna net zo groot als haar moeder, maar is nog steeds lekker speels. Het groeiproces was erg leuk om te zien en interactie tussen de beestjes is af en toe net een Disney film. Toba was vanaf dag 1 helemaal lyrisch van Mali. Op zich niets mis mee, maar ze speelt toch nog wat te onstuimig voor een klein lammetje. Of misschien nog meer voor moeder schaap die steeds overstuur raakte zodra ze Toba zag. Op advies haalde we Mali een paar uurtjes naar binnen zodat Toba uitgebreid kon snuffelen en wij haar eens de fles konden geven. Dit ging binnen helemaal prima maar leverde buiten toch niet meer rust op.

Mali zelf daarentegen wordt helemaal enthousiast  van de kat Luchi. De eerste maanden rende ze standaard keihard op Luchi af als deze zich in de wei waagde. Het was nogal komisch om te zien dat Luchi er geen enkel probleem mee had als het grote paard hem besnuffelde, maar zodra het kleine lammetje eraan kwam sloeg hij op de vlucht.

Dezelfde dag dat ik een speenfles had gekocht om Mali hier een keer uit te laten drinken, vonden we een achtergelaten baby wild zwijn op ons terrein. Paul had eerst het idee om het diertje bij de anderen in de stal te zetten. Hier was met name mama Mopti het niet mee eens. Ik ben ervan overtuigd dat ze het zwijntje dood zou hebben getrapt als we het daar achter hadden gelaten. Dat zal ongetwijfeld met de wilde geur van het diertje te maken hebben.

We namen het zwijntje mee naar huis en probeerde hem de fles te geven. Het bleek al flinke tandjes te hebben, wat het wel een beetje spannend maakte. Het dronk echter niet. We zette het in de auto met water en eikeltjes voor de nacht maar helaas heeft hij het daarmee niet gered. De volgende ochtend was het zwijntje overleden. Moederzwijn zal het ook niet voor niets achtergelaten hebben…

Met de grazers erbij voelt het als een miniboerderijtje hier en het is erg gezellig met al de dieren. Het is alleen erg jammer dat van de een op de andere dag de schapen niet meer gewoon bij het paard in de buurt bleven.  Vreemd genoeg raken ze helemaal in paniek als ik ga rijden en doen ze er alles aan om uit te breken en achter Jambo en mij aan te komen. Als ze overdag staan te grazen willen ze blijkbaar toch graag de rest van het terrein verkennen. En dan zijn  de rollen omgedraaid, raakt Jambo helemaal in paniek en zoekt wild naar een uitgang. Vooralsnog is de oplossing nu een kleine wei voor de schapen in een grotere wei voor Jambo. Dit betekent wel steeds als ze ergens uitgegeten zijn, dubbel werk met omheining maken omdat er voor een paard een andere omheining nodig als voor een schaap. In het voorjaar gaan we proberen de hele vallei voor ze af te zetten zodat zij nog meer vrijheid krijgen en wij minder werk…

Omdat vooral het paard erg veel eet, moet er ook regelmatig gehooid worden. Daarvoor gaan we naar de finca van een Engelse vrouw die bij ons op Spaanse les zit. Zij is blij dat het hele hoge gras gemaaid wordt en wij zijn blij met het hooi.

Daarnaast kopen we stro bij Spaanse boeren en dat is ook  weer een belevenis op zich. Zo komen we op boerderijen waar, behalve de boerderijdieren en minstens 20 jachthonden en wat loslopende katten, niemand woont. De boeren zelf zijn naar het dorp getrokken en komen er om het land te bewerken en de dieren te verzorgen. Aangezien de meeste Spanjaarden wel van een praatje houden, leren we zo weer andere mensen kennen en komen we steeds meer te weten over de omgeving.

Via fijne vrienden in Frankrijk hebben we drie grote safaritenten. Paul is op en neer gereden en heeft ze daar met hun hulp afgebroken. Het zijn nog tenten met stalen buizen waardoor ze behoorlijk wat wegen. Tot onze eigen verbazing hadden we met z’n tweeën één tent binnen 4 uur staan. Vooralsnog gebruiken we deze als opslagruimte. We hopen dat we ze in de toekomst mogen verhuren maar vanwege de strenge regels met betrekking tot brandgevaar betwijfelen we of dit mag.

Ondertussen is ook Pauls graaf tractor gearriveerd en hoeft hij niet meer alle stenen en grond met de hand te sjouwen. Het is nog erg onwennig om in de bergen op deze machine te rijden en de aankomende periode oefent hij vooral op de wat vlakkere steengroeve. Maar het werk in de toekomstige toeristenvallei staat zeker niet stil. De bomen op de terrassen zijn gesnoeid en er wordt hard gewerkt aan de paden. Wanneer de terrassen kaal gegeten zijn, moeten ze ter bevordering van de nieuwe groei, ook nog helemaal aangeharkt worden wat een behoorlijke klus is. Voorlopig hoeven we ons nog niet te vervelen ondanks dat we de vergunningen nog niet hebben.

Regelmatig bezoeken we het gemeentehuis om verschillende dingen te regelen. Daar krijgen we standaard te horen dat het waarschijnlijk niet lang meer zal duren…. Door hen is het al goedgekeurd maar het ligt nu bij de provinciale overheid.

Toen we onze dieren al hadden, kwamen we er pas achter dat we een vergunning moesten hebben om dieren te houden. Dit heeft vooral met de mesthoeveelheid te maken. In de eerste instantie moest de secretaresse op het gemeentehuis lachen toen ik vroeg of ik een vergunning voor een paard kon krijgen. Daar hoefde ik geen toestemming voor te hebben, dacht zij. Toen ik zei dat we ook drie schapen hadden moest ze nog veel harder lachen. Wie heeft er nu drie schapen.  Haar collega had echter wel ergens een bel horen rinkelen en ging op zoek naar de regels. Uiteindelijk kon hij die niet vinden stuurde hij mij naar het regiokantoor. Daar kreeg ik wat voorbeeld aanvragen te zien en de mededeling dat dit via het dorpsgemeentehuis ging.  Ook hier leek het hebben van drie schapen weer erg op de lachspieren te werken. Maar het proces van de vergunning bleek gelukkig niet zo ingewikkeld.

Op een van de bezoekjes aan het gemeentehuis bleek er post voor mij daar te zijn aangekomen. Spontaan kreeg ik het aanbod om een brievenbus in het dorp op te hangen, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. In eerste instantie zouden we zelf een brievenbus moeten kopen. Een weekje later kwamen we de burgemeester in het café tegen en die vertelde dat dit niet hoefde omdat er nog een leeg was. Nadat de volgende dag de jacht naar de sleutel van de betreffende brievenbus ook was geslaagd, hoefde ik alleen nog maar de postbode te tackelen. Er zit een briefje met onze naam op de brievenbus maar om een reden die we niet geheel begrijpen, moesten we aan de postbode vragen of deze onze post in die brievenbus wil doen. De postbode die aan mij omschreven werd als een vrouw met een blauw autootje, brieven onder haar arm en uitermate vriendelijk, zou elke morgen tussen 9.15 en 9.30 in het dorp zijn. Om de beurt probeerden we haar op te wachten maar zonder succes. Bij navraag op het gemeentehuis kwam er toevallig een andere vrouw binnen die vol overtuiging zei dat het tussen 10.30 en 10.45 is dat de postbode in het dorp komt. Na nog twee pogingen rond deze tijd, heb ik maar een briefje in de dorpsbrievenbus gedaan en aangezien we inmiddels post hebben ontvangen is het goed gekomen!

Op een paar feestdagen na, was het in het najaar behoorlijk rustig in het restaurant. Rond de kerst was er een heel gezellig kerstdiner met mijn collega’s waarbij we briefjes trokken en kadootjes voor elkaar moesten kopen. Inmiddels voel ik me helemaal thuis tussen mijn collega’s en ga ervanuit dat ik daar nog een tijd zal blijven werken.  Tot Pasen is het echter zo rustig in het restaurant dat ik ter compensatie van de overuren, vrijaf heb tot ik weer opgeroepen word.

Behalve dat het extra geld fijn is, merk ik duidelijk dat mijn Spaans flink vooruit gegaan is. Bijna zonder problemen kan ik nu gesprekken voeren in winkels, met de dierenarts, hoefsmid, instanties en de mensen van het gemeentehuis en dat is erg fijn. De ouderen mensen hier in het dorp spreken vooral Catalaans, of een dialect wat hiermee vermengd is en als ze ook nog eens behoorlijk binnensmonds praten is het nog erg lastig te volgen.

Een van de nadelen van de plek waar we wonen is dat het een favoriet jachtgebied is voor de Spanjaarden. Nu het jachtseizoen is mag er donderdags en zondags gejaagd worden en dat zijn dagen waarop ik Toba goed in de gaten houd en niet ga paardrijden. Regelmatig worden er honden achtergelaten als ze niet op tijd terug bij de auto van hun baasje zijn. Soms hebben ze een halsband met een telefoonnummer om. Zo kwam Tika de eerste keer op ons terrein. Een hele lieve hond die jammer genoeg niet zo’n behoefte heeft om met Toba te spelen. We belde het nummer op haar band en de hele blije eigenaar kwam haar weer halen. Een paar weken later wist Tika opnieuw de weg naar ons huis blijkbaar beter te vinden dan naar haar eigen huis. Opnieuw werd ze met opluchting en blijdschap opgehaald. Het was rond de kerst en we hadden bezoek van onze vriend Hans, toen er  ‘s avonds een auto aan kwam rijden. Het was de eigenaar van Tika die ons een groot stuk wild zwijn kwam brengen als dank voor het helpen terugvinden van zijn hond. Aangezien Hans erg van kokkerellen houdt, hadden we wild zwijn spareribs, wild zwijn soep en nog heel veel lekkere stukjes vlees. We dachten eigenlijk beiden dat we niet van wild zwijn hielden vanwege een eerdere proefsessie. Maar met de kookkunsten van onze vriend hebben we er 4 dagen heerlijk van gegeten.

Tegenwoordig hoeven we  alleen nog maar onze naam te zeggen als we de eigenaar van Tika bellen, waarop hij direct begint te lachen en zegt dat hij eraan komt om zijn hond op te halen…

Na een december en gedeeltelijke januari maand van soms frisse dagen en soms zonnige dagen waarin we in T-shirt konden lopen, werd het eind januari kouder met regelmatig nachtvorst en natte sneeuw. Daarna  weer 18 graden met volop zon om vervolgens ineens in een hele witte wereld wakker te worden. Gelukkig waren we erop voorbereid en hadden we de auto boven bij de weg neergezet want het duurde zeker een week voordat het pad weer begaanbaar was. Ondanks de kou  heb ik erg genoten van de sneeuw. Het was prachtig om te zien en zonder uitzondering leken de dieren het erg leuk te vinden. Met mijn snowboots aan maakte ik lange wandelingen met Toba uitgelaten om me heen  dartelend en Luchi springend achter ons aan. Tussendoor even opwarmen bij de kachel met warme chocomelk en een uitdagende puzzel.

Nadat de sneeuw was verdwenen, was de grond eindelijk weer eens echt vochtig. Ideaal om er struiken uit te trekken die in de weg staan en een nieuw stuk grond te frezen om mijn moestuin nog een stukje groter te maken.

Nu hangt de lente voelbaar in de lucht en 100 meter lager staan de amandelbomen alweer in de bloei. Toch blijft het wisselvallig met wederom regelmatig bewolking en een stevige frisse wind.

We zijn blij dat de dagen langer worden en verheugen ons op warmere dagen.

Foto’s

6 Reacties

  1. Monique:
    23 februari 2018
    Geweldig die foto van Toba in de sneeuw 😂!! Heerlijk om te lezen hoe jullie het najaar/winter weer beleefd hebben 💋💋💋
  2. Monique Klapwijk:
    23 februari 2018
    Wat heb je het weer mooi en leuk opgeschreven. En prachtige foto's van de sneeuw en de beesten.
    Veel liefs van ons drie en de beestenboel uit Arens de Lledo
  3. Mieke mertens:
    23 februari 2018
    Weer genoten van je verhaal en van de leuke foto's. Wel fijn dat Paul nu een machine heeft die het werk wat gemakkelijker maakt. En hopelijk is het snel rond met de vergunning en dat jullie je droom echt waar kunnen maken
  4. Petra:
    23 februari 2018
    Wauw het ziet er echt heel anders uit dan in de zomer van 2015!Erg leuk dat je ons mee laat "wandelen" in jullie vallei!👣
    Met veel liefs!❤️
  5. Bertus en Anneke:
    25 februari 2018
    Wat een heerlijk verhaal heb je weer geschreven! Prachtige foto's van de sneeuw en van jullie beestenspul. En wat wordt er hard gewerkt!!! Chapeau!
    XXX
  6. Piet & Rita Bindemann:
    11 maart 2018
    Wonderful photos. Thank you for the privilige of reading about your every day life and work and that you keep us informed! Love to you, Piet & Rita