Een zomer vol veranderingen

4 oktober 2017 - Ráfales, Spanje

Een zomer vol veranderingen

Sinds het laatste verslag is er weer veel gebeurd in ons leven dus weer hoog tijd voor een update.

Vlak voor de zomer werd ons door Nederlandse vrienden die hier in de buurt wonen, gevraagd of we interesse hadden in twee schapen. Omdat het een hoop maaiwerk scheelt, leek ons dat een goed idee. We kregen een ooi van ongeveer een jaar oud en een rammetje die in april was geboren. Er werd ons verteld dat de ooi waarschijnlijk zwanger was van hun ram, maar dat was niet zeker. We doopten ze Momo en Mopti. Na twee dagen aten ze al uit onze hand en liepen achter ons aan. De hoeveelheid gras die ze eten valt wel tegen, erg hard maaien ze niet. Maar gezellig is het wel en Toba kan geen genoeg van ze krijgen. De ram (Momo) wil ook wel met Toba spelen, Mopti blijft wat angstig en als die voor Toba wegrend is het helemaal feest natuurlijk want die denkt dan dat het een spelletje is… Luchi schrok zich kapot toen ze deze wollige dieren de eerste keer zag en sprintte direct weg. Aangezien hij wel graag overal mee naar toe loopt, wende het wel na een poosje, zolang ze maar op een afstandje blijven.

Behalve gezelligheid brengt het hebben van dieren ook zorgen met zich mee. Ons ritme is veranderd sinds dat we de schapen hebben en het neemt tijd in beslag om steeds een nieuwe wei te maken en ze s’ochtends en s’ avonds van en naar de stal te brengen. Daarnaast gebeurt er nogal eens wat. Zo had Momo twee keer een bebloed hoofd, wat na onderzoek bleek te komen omdat hij waarschijnlijk jeuk had aan zijn groeiende hoorns en hard tegen een steen of boom had staan jeuken.

Luchi ging aan de wandel en kwam twee dagen niet thuis. Op zich normaal gedrag voor een kat maar toen meerdere buren mij vertelde dat hij waarschijnlijk door een vos was opgegeten, had ik toch flink de schrik te pakken. Gelukkig zat hij op een morgen weer mauwend op de veranda. Ook hij was behoorlijk van slag en bleef minstens een week heel dicht bij het huis.

En ondertussen werd er natuurlijk ook geklust. Ons minihuisje beviel ons al prima maar sinds dat Paul er een veranda aangebouwd heeft is het echt een heerlijk plekje geworden. Het voelt als een huiskamer erbij waar we de felle zon kunnen mijden. Een paadje langs het huis maakte het helemaal af. Ik begin zelfs te twijfelen of we wel een nieuw huis moeten bouwen, maar Paul heeft daar zoveel zin in dat het waarschijnlijk toch gewoon doorgaat..

In de vallei waar we de vakantiehuisjes gaan bouwen is hij druk bezig geweest met de paden/afritten van het ene naar het andere terras. Omdat hij het tot nu toe allemaal met de hand moest doen was dit een hels karwei. Onlangs heeft hij een graafmachine gekocht die zijn werk een stuk gemakkelijker zal maken en zijn lijf zal sparen. Hij moet nog thuisgebracht worden omdat hij nog even een goede beurt krijgt bij de garage. Volgens de ambtenaar van de gemeente Rafales krijgen we dit jaar nog waterleiding en wellicht ook de vergunningen, dus genoeg te doen.We kijken ernaar uit!

Mijn baantje als serveerster bleef een hele tijd spannend en soms erg frustrerend vanwege mijn gebrek aan ervaring en mijn beperkte Spaans. Na een zomer van 7 dagen per week werken in een overvol restaurant zijn beiden flink vooruit gegaan. En doordat ik zoveel tijd met mijn collega’s en baas ( die tevens de kok is) doorbracht, kan ik niet anders zeggen dat ik het daarmee getroffen heb. Ondanks dat het door de drukte vaak stressen was, bleef het onderling vooral gezellig. De kok heeft ook echt hart voor zijn werk en probeert steeds nieuwe dingen uit. Dan vraagt hij of ik wil proeven zonder dat hij me vertelt wat het is. Terwijl ik eet, wordt ik verwachtingsvol aangekeken en als hij hoort en ziet dat ik het lekker vind, begint hij te glunderen. En het is ook altijd erg lekker!

De hele week werken was zwaar maar vooral miste ik het thuis zijn. Paul zorgde met liefde voor mijn moestuin tijdens mijn afwezigheid, zodat alles goed bleef doorgroeien. Toch was ik erg blij toen de zomer ten einde was en ik dit weer zelf kon overnemen. Nu werk ik weer alleen in de weekenden en aangezien het hier lastig is om een parttime baan te vinden, is dit voor mij ideaal.

Ik had mezelf beloofd dat ik na de hele zomer gewerkt te hebben, serieus op zoek kon gaan naar een paard. Een eigen paard was al 40 jaar een van mijn grote dromen en nu we de ruimte hebben, was er geen reden meer om deze wens niet in vervulling te laten gaan. Mijn eerste vrije dag snuffelde ik op het internet en zag gelijk een paard waar mijn hart sneller van ging kloppen. Hij stond ook nog eens vlakbij in Alcaniz en ik maakte gelijk een afspraak voor de volgende dag om te gaan kijken. Toen ik hem in het echt zag en een proefrit had gemaakt, was ik helemaal verliefd. Eigenlijk kon ik niet geloven dat ik dit fantastische paard echt kon kopen. Gestimuleerd door mijn Paul en Belgische Paul (Paardenkenner die mee ging) was de beslissing snel genomen. Zijn officiële naam is Enjambre (wat bijenzwerm betekent) omdat ik over deze naam struikel en de naam niet echt lekker bekt, heb ik hem de roepnaam Jambo gegeven. Een naam die net als de namen van onze andere dieren verbonden is met een mooie herinnering aan onze reis.

De oude eigenaar regelde het transport en na het weekend zou hij komen. Toen de man van de trailer deze opende schrok ik me rot want de trailer ging naar de zijkant open en had geen laadklep. Voor ik van de schrik bekomen was, stond hij erin en konden we vertrekken. Ik reed met de Spanjaard mee en sprak mijn zorgen uit over hoe het paard er weer uit moest zonder laadklep. Volgens hem geen enkel probleem, hij had zelf vier paarden en die stonden regelmatig in deze trailer. Eenmaal thuis aangekomen duwt hij het paard hard achteruit en het ging mis… Zijn voorbeen schaafde aan de rand van de trailer en er lag een lang stuk vel af. De Spanjaard keek erna, haalde zijn schouders op en zei dat het niets was en in twee dagen dicht zou zijn. Ik was behoorlijk van slag en bij nader onderzoek bleek de wond bovenin toch wat dieper. Gelukkig liep hij niet kreupel en leek er weinig last van te hebben. Gelijk aan het verzorgen en daardoor werd wel gelijk duidelijk dat Jambo een heel gemakkelijk dier is. Paul is geen paardenmens en bleef het liefst op afstand. Zonder problemen kon ik in mijn eentje zijn been verzorgen. Inmiddels zijn we vier weken verder en is het nog niet volledig genezen. Iedere keer als het de goede kant op leek te gaan, schuurde hij het weer open of brak de dikke korst en kwam er weer vocht uit. Het was niet ontstoken maar op het vocht komen de vliegen af.. Kortom voor mij nogal een vermoeiend proces wat de feestvreugde vaak overheerste terwijl ik van de andere kant wel een fijne band met het dier heb opgebouwd. Om hem beweging te geven, maakte ik lange wandelingen met antivliegen spul in de aanslag. Helaas werkt alles maar beperkte tijd en moest ik steeds wat anders verzinnen.

Ik heb het overgrote deel van mijn leven tussen paarden doorgebracht, toch is het anders als het van jezelf is. Als er met een van die andere wat gebeurde, was er altijd de eigenaar die naast me stond. Daarom ben ik erg dankbaar voor de hulp van een Engelse managehoudster die me met raad en vooral ook bevestiging heeft bijgestaan. Een paardendierenarts blijkt er in de weide omgeving niet te zijn.

Voor Paul was het zeker niet gemakkelijk, hij zette alle klussen aan de kant om ervoor te zorgen dat er een dak op de stal kwam, een hooi hok, een met schrikdraad afgezette wei en maaide fanatiek hooi. Terwijl hij niets met paarden heeft maar super enthousiast was voor mij. Maar in plaats van een hele blije vrouw, had hij een overbezorgde vrouw die ook nog eens de wekker heel vroeg zette om voor de vliegen wakker te zijn en dus niet meer naast hem lag als hij wakker werd.

Langzaam maar zeker lijkt het helemaal goed te komen en hebben alle dieren kennis met elkaar gemaakt. Jambo staat nu bij de schapen in de wei, die hem als leider van de kudde lijken te zien. Als Toba in de buurt van Mopti komt, kruipt ze snel onder Jambo om bescherming te zoeken. Als een van de schapen te ver weg loopt, begint Jambo te hinniken en komen ze terug. En Toba vindt alle dieren erg interessant. Toba loopt rustig onder Jambo vliegen te vangen of gaat bijna tegen zijn been aanliggen. Jambo reageert er totaal niet op, zelfs niet als Toba luid blaffend om hem heen springt omdat ze graag wil spelen. Alleen Momo wil wel met Toba spelen en dat is bijzonder om naar te kijken.

Een week geleden viel het ons op dat de uiers van Mopti dikker werden en we vermoedden dat ze inderdaad zwanger was. We waren van plan om onze vrienden die een schapenboerderij hebben gehad in Frankrijk te bellen om te vragen of zij ons konden vertellen hoelang het nog zou duren. Voordat we dit in de praktijk hadden gebracht loop ik op een ochtend de stal in om de dieren te voeren en was er niets aan de hand. Drie kwartier later kwam ik terug om ze naar de wei  te brengen en lag daar ineens een lammetje! Dus we hebben er weer eentje bij. Het is een ooitje en ze heet Mali…

Het is inmiddels een hele optocht wanneer we ze ‘s avonds naar stal brengen. Paul met Toba voorop, ik erachteraan met Jambo en de schapen volgen hem. Soms sluit Luchi luid miauwend de rij alsof hij roept “wacht op mij!”

Het is werk en zorg erbij maar ik leer ook van ze. Met uitzondering van Toba lijken ze zich geen van allen ergens druk over te maken, zolang ze maar lekker kunnen eten. En het levert in ieder geval heel veel komische momenten op hoe ze op elkaar reageren..

Tussen dit alles door hebben we veel verwacht en onverwacht bezoek gehad en dat was erg gezellig. Meestal bedenken we van te voren van alles wat we met de vakantiegangers kunnen gaan doen en bekijken. Het is erg leuk om te merken dat de meesten mensen het liefst op ons terrein een beetje klussen en net zoals wij van de rust en de dieren genieten.

Door onze reizen in het zuidelijk deel van de wereld weten we dat we vergeleken met heel veel mensen een luxe leven hebben hier. Voor veel mensen is het bij ons echter  “back to basic” wat een welkome afwisseling van het drukke bestaan in Nederland lijkt te zijn. Wij realiseren ons dat wij waarschijnlijk niet meer zouden kunnen functioneren in het hectische bestaan van ons thuisland en als mensen weer vertrekken zijn we blij dat wij hier achter mogen blijven…………..

Foto’s

8 Reacties

  1. Barbara:
    4 oktober 2017
    Ik kijk inderdaad al weer uit naar de stilte, de gezelligheid en die prachtige sterrenhemel. Tot zaterdag, dikke kus!
  2. Dorie:
    4 oktober 2017
    Wat een mooi verhaal weer! Geniet van jullie mooie omgeving en dierenfarm .Wat knap wat jullie samen doen!
    Heb van Ans jullie mooie boek gekregen om het lezen ben hier net mee begonnen.
    wat een avontuurlijke mensen zijn jullie fantastisch! Geniet hiervan

    Heel veel groetjes van ons Bert en Dorie
  3. Angel:
    4 oktober 2017
    Heerlijk hoe het daar echt een thuis is geworden en het alleen maar mooier en ontvangsrijker het wordt Hoe de dieren met elkaar leven en beleven... prachtig!
    Kan ook alleen maar goed gaan met jullie energie om ze heen. Ik zie mij ook onverwachts nog wel op de stoep staan hoor ;-) En niks organiseren, gewoon daar zijn en mee klussen inderdaad juist zo relaxed. Ik draai wel mee in de Nederlandse maatschappij maar wel met een shanti insteek.... laat me niet meer gek maken xx liefs
  4. Mieke mertens:
    4 oktober 2017
    wat leuk om weer wat te lezen hoe het gaat met jullie en wat een mooie dieren hebben jullie nu. Komen er ook nog kippen bij? En die veranda is inderdaad een heerlijk onderkomen.
  5. Monique Klapwijk:
    4 oktober 2017
    Wat een prachtige foto's en een mooi verhaal, al hoewel ik het meeste al wist. Want zodra er wat nieuws is of gebeurt horen wij het vaak als eerste (erg fijn) . Het is ook fijn dat jullie zo entousiast zijn , en wij daar vaak van kunnen mee genieten. Ga zo door veel liefs Xxx
  6. Joost:
    5 oktober 2017
    Je hebt een fijne schrijfstijl. Ik herken je liefdevolle, zorgende natuur en je enthousiasme. Fijn om weer iets te lezen. Tot ziens!
  7. Wilfried en Gerda:
    22 oktober 2017
    Marja vanmiddag je verhaal nogmaals gelezen, wat een enthousiasme en wat wordt het een mooi (optrekje) compleet met dierentuin. Wat hebben jullie hard gewerkt. we kijken uit naar het vervolg. Lieve groetjes voor jullie beiden van ons, Wilfried en Gerda.
  8. Yvonne de jong:
    30 oktober 2017
    Ohww wat hebben jullie al veel voor elkaar en wat blijven en zijn jullie enthousiast bezig heerlijk om weer es van en over jullie te lezen... jullie leven gewoon de droom van zovelen ...en het lukt ook gewoon altijd als jullie iets beginnen met die onuitputtelijke stroom van ideen en daarnaast het enthousiaste, het aanpakken en vooral jullie doorzettings vermogen 😊 ongekent gewoon!!
    In juni dit jaar waren we eigenlijk van plan om jullie te komen verrassen we waren namelijk vlak in de buurt bij een nederlandse vriendin die in Catalonie is gaan wonen met haar hele roedel engelse bullterriers...vlak bij Fiqueres dus was zeker te doen met onze gehuurde camper maar we zagen het eenmaal daar echter niet meer zitten inverband met de toen heersende hittegolf om nog dieper t land in te trekken omdat we onze Fleur bij ons hadden die het behoorlijk moeilijk had met de warmte ....waardoor we ook uiteindelijk eerder naar huis zijn afgezakt ..affijn een ander keer maar zonder hond die kant op komen lijkt ons toch verstandiger achteraf....
    We hoorde gisteravond bij Ronald en Marjan dat ze jullie aankomende week een paar dagen komen opzoeken mèt jullie ma 😊gewèldig! André en ik wensen jullie allemaal weer veel plezier samen ...lekker genieten van en met elkaar maar dat gaat vast goedkomen jullie kennende
    Zoals gezegt wie weet tot gauw ziens daar in jullie zelf gecréeerde paradijsje in t prachtige Catalonië waar ik deze zomer mijn hart aan verloren ben! 🤘🏼liefs Von en Dré xxx