Het gaat hier gewoon allemaal door...

Ondertussen is er wederom behoorlijk wat tijd verstreken sinds het vorige verhaal. Het leven gaat hier gewoon door en net zoals iedereen zijn we druk met onze dagelijkse beslommeringen.

Naar aanleiding van het feit dat onze campingplannen niet doorgaan, kregen we regelmatig vragen over wat we nu zouden gaan doen. Er zijn allerlei ideeën de revue gepasseerd en voor een aantal van die ideeën deden we voorzichtig onderzoek naar de mogelijkheden betreffende lokale regelingen. We merken dat onze gemeente erg welwillend is en ons graag steunt in het maken van plannen om onze finca publiekelijk te gebruiken. Het probleem is echter dat veel regels erg onduidelijk zijn en er doorverwijzing op doorverwijzing komt.

Los daarvan was ik bezig met de regeling van het officieel houden van 2 paarden en 3 schapen. Hiervoor was er een vergunning nodig en deze dacht ik na 3 jaar eindelijk voor elkaar te hebben. Op het officiële document stond nog 1 paard, 3 schapen en 15 kippen. Ik had voor afgifte hiervan al aangekaart dat ik inmiddels 2 paarden had. De vriendelijke gemeentesecretaris zocht het e.e.a op en verzekerde mij dat dit geen probleem was. Hij gaf mij een uitdraai van de wet waarin stond dat de licentie die ik had betrekking had op 2 koeien, 3 paarden, 8 schapen, 5 moederkonijnen 30 stuks gevogelte of meer dan 2 UGM wat gelijk staat aan een bepaalde hoeveelheid mest. Omdat er 3 paarden stond zou 2 geen enkel probleem zijn. Ik begon al te dromen over een muilezel erbij waarmee ik ritjes met een karretje door het bos kon gaan organiseren. Maar eerst wilde ik alles met onze huidige veestapel helemaal in orde hebben.

Paarden moeten hier net als honden gechipt zijn en bij Juanita was dit nog niet gebeurd. Mijn eigen dierenarts kon dit niet doen omdat ze niet uit onze provincie komt. Maar bij het regionale overheidskantoor zit een afdeling van dierenartsen die zich bezighoud met deze regels en zij zouden mij kunnen helpen bij het gechipt krijgen van Juanita. Deze dierenartsen kunnen overigens niet worden gebeld als je dier ziek is, ze zijn er alleen voor de regels. Ik was hier helemaal in het begin van het aanvraag proces van de vergunning voor kleinschalig vee houden ook al geweest en wist ze te vinden. De medewerkster die mij te woord stond herkende mij nog en vroeg of ik een ander paard had, aangezien ze zich herinnerde dat ik papieren voor Jambo had. Op mijn mededeling dat ik er nu 2 had, keek ze bedenkelijk naar de vergunning en zei dat er daar maar 1 paard op stond. Ik liet haar het printje zien dat de gemeentesecretaris mij gegeven had en wees op het gearceerde stukje over 3 paarden. Daarop reageerde ze resoluut dat het hier of/of betrof en niet en/en. Om Juanita te laten chippen moest ik een soort van boerderijnummer aanvragen. Dit moest ik sowieso hebben, alleen de vergunning was niet voldoende. Maar met deze vergunning kon ik dat nummer niet aanvragen omdat er maar 1 paard opstond. De moed zonk mij in de schoenen en ik geloof dat dit erg zichtbaar gebeurde. De vrouw was zeker bereid om met mij meekijken. Toen ik haar vertelde dat we nog geen kippen hadden, werd de oplossing snel gevonden. Ik moest terug naar de gemeente en daar vragen of ze de 15 kippen die op de vergunning stonden, wilden ruilen voor 1 paard. Op deze manier hoefde ik geen nieuwe vergunning aan te vragen. Toen ik dit ging regelen moest ik mijn lach meerdere malen onderdrukken, want door deze ruilhandel had ik de hele tijd het gevoel dat ik in een variant van het spel Catan beland was.                                  De gemeentesecretaris wilde toch even uitzoeken of dit wel echt nodig was. Blijkbaar was dit wel het geval want 2 weken later kreeg ik een gewijzigde versie van de vergunning. Voor het boerderijnummer moest mijn dierenarts ook nog een formulier invullen waarin de maten van de stal, paddock en de voedingsrituelen van de dieren in beschreven werd. Het formulier stelde niet veel voor maar er zat wel een behoorlijk prijskaartje aan. Net voor de zomervakantie leverde ik de benodigde formulieren en documenten in bij het regiokantoortje en ik hoop dat ik dit jaar het nummer nog toebedeeld krijg. De mensen die ik bij de betreffende instanties spreek zijn allemaal vriendelijk en welwillend maar dat maakt het aanvraagproces van dingen aanvragen niet duidelijker of soepeler.

Naar aanleiding van deze gebeurtenis schoof de vraag wat we nu moeten gaan doen nog verder naar de achtergrond. Ik realiseerde mij dat hetgeen wat we nu doen eigenlijk gewoon prima is. We genieten van ons paradijsje hier op onze berg. Vervelen doen we ons nooit want er is altijd meer dan voldoende te doen. Ik vind het heerlijk om op allerlei manieren lekker met de beestjes bezig te zijn. Paul laat zijn handen graag wapperen met verbeteringen op ons terrein. Daar komt bij dat we eigenlijk maar heel weinig nodig hebben om hier een fijn leven voor onszelf te creëren. Door middel van wat internetwerk, een klein lokaal baantje, het verzamelen van oud ijzer en af en toe een wat grotere bouwklus kunnen we gemakkelijk in ons levensonderhoud voorzien. Dus waarom eigenlijk al die rompslomp van regelingen op onze hals halen. We wilden dit paradijsje omtoveren tot een camping omdat we graag andere mensen ook wilden laten genieten van dit mooie stukje aarde en ook omdat we het gezellig vinden. Maar ook dit gebeurd eigenlijk al heel regelmatig doordat we bezoek krijgen uit Nederland van mensen die het heerlijk vinden om hier even de rust te komen. Dus het is gewoon helemaal goed zoals het is.

Het afgelopen anderhalf jaar zijn er weinig bezoekers geweest, maar het lijkt erop dat dit langzaam weer op gang komt. Op onze berg is het gemakkelijk om je af te sluiten van de media en krijgen we niet altijd alles mee van de stand van zaken rondom corona, maar af en toe steek ik mijn neus even in een digitale krant. Dan raak ik steevast in de war van de vele tegenstrijdige berichten. Verbaas ik mij over de zwart-wit commentaren op een situatie die invloed heeft op zo ontzettend veel factoren. Tegelijkertijd maakt de indeling van kleurtjes het geheel nog raadselachtiger. Zo zie ik bijvoorbeeld dat er op één dag wijzigingen worden doorgevoerd waarbij Spanje door de Europese adviescommissie diep donkerrood wordt gekleurd en dat Nederland op diezelfde dag besluit voor dezelfde regio's het gele kleurpotlood te pakken.

Dan kan ik het allemaal niet meer volgen en concentreer ik mezelf met alle plezier weer op het groen van de bomen op ons terrein...

Het grootste gedeelte van onze tijd brengen we thuis door en dat bevalt ons prima. Maar als we erop uit gaan is het ook erg leuk. Tijdens de hittegolf is het heerlijk om te gaan zwemmen in het stuwmeer waar het nooit heel druk lijkt te zijn. Als we naar ons dorp gaan om op het terrasje wat te drinken worden we altijd erg enthousiast begroet en voelen we ons helemaal opgenomen door de dorpsbewoners. En door de jaren heen hebben we ook hier meerdere vriendschappelijke banden opgedaan zodat we regelmatig bezoekjes krijgen of op bezoek gaan.

We hebben een thuis opgebouwd en hopen nog heel lang hier te zijn.

Er is altijd wel veel te vertellen en tegelijkertijd zijn het bij ons nu ook meestal niet meer dan terugkerende dagelijkse dingen, dus veel komt er niet meer op de website. Wellicht hou ik het in de toekomst bij wat nieuwe foto's.

Indien je nieuwsgierig bent of wilt komen kijken kun je uiteraard altijd contact opnemen. [email protected]

Bedankt voor jullie belangstelling!