Wobbel staat een maandje veel stil

De afgelopen zes weken hebben we niet heel veel kilometers gemaakt. In Thailand zijn we naar een park geweest waar er fossielen en botten te zien zijn van Dinosaurussen. Erg indrukwekkend omdat het onvoorstelbaar is dat deze na zoveel tijd nog intact zijn. Het park is in een bos waar je een mooie route kunt volgen en onderweg voorbij de overblijfselen van deze prehistorische dieren komt. Er is ook een camping in het bos waar we een paar dagen wilden blijven. We kwamen aan het einde van de middag aan bij het park. De bewaker glimlachte van oor tot oor toen hij ons zag aankomen en deed gelijk de slagboom voor ons open, De kassière was al weg en we mochten zo doorrijden. Bij de camping werden we vriendelijk begroet door een gezinnetje en wederom werd er niet over geld gesproken.

We gingen ook naar een park met vele watervallen. Ook daar kwamen we laat aan. Bij de entree vroeg zij of we met Wobbel op de camping konden kamperen omdat veel campings alleen voor tenten zijn en wij er niet op kunnen. De kassier sprak geen woord Engels en met handen en voeten probeerde zij zichzelf duidelijk te maken. Blijkbaar dacht de kassier dat we het entree geld te hoog vonden. De vriendelijke Thaise man herhaalde een paar keer de entree prijs. Zij bleef proberen duidelijk te maken dat we wilden weten of we met onze camper op de camping konden. Nadat er heel lang niet begrijpend werd gekeken ging de prijs met de helft omlaag en we besloten het maar te gokken. We kwamen uit op een mooie camping midden in het bos en bleven een paar nachten. In Thailand betaal je niet per dag voor een park maar per entree en dan kan je zolang blijven als je wilt. Er waren bijna geen andere gasten. Op een ochtend hadden we buren. Een Thais stel dat niet op vakantie was maar naar het ziekenhuis in een nabij gelegen stad moest. Voordat ze vertrokken kwamen ze gezellig met een kleed voor Wobbel zitten en stalden hun etenswaar uit om met ons te delen.

Met een korte boog door Thailand heen reden we langzaam terug naar Laos. Daar zijn we drie weken in Vang Vieng gebleven, waarvan we een week een klein schattig huisje aan de rivier hebben gehuurd.

Omdat we weinig lichaamsbeweging hadden besloten we een dagje te gaan fietsen. Er is een route van 30 kilometer die door de kalksteenrotsen heengaat. Fanatiek gingen we al vroeg op weg. Zodra we aan de andere kant van de rivier waren werd de weg een zandpad vol met stenen waar we overheen hobbelden. Het was een enorm warme dag en door de langsrijdende brommertjes vermengde ons zweet zich al snel met een laag stof. De omgeving is figuurlijk adembenemend maar het fietsen door twee ongetrainde luilakken benam ons letterlijk de adem. Na ongeveer 6 kilometer zagen we een bordje met 'Blue lagoon' wat er erg aantrekkelijk uitzag. Na nog een stukje fietsen kwamen we uit bij water waar veel toeristen aan het zwemmen waren of in de schaduw op een veld lagen. Aan een dikke boom aan de waterkant zijn touwen gemaakt waarmee je het water in kan slingeren. We hadden onze zwemkleding niet bij ons maar waren zo oververhit dat we er maar met onze kleren in sprongen.

Het water was heerlijk koel en schoon. We besloten dat 12 kilometer fietsen met deze hitte meer als voldoende was en na een paar uur bij het water fietsen we rustig terug.

We vonden een mooie plek aan de rivier om Wobbel te parkeren en bleven nog een aantal dagen in Vang Vieng. Vanuit ons rustige plekje konden we langs de rivier naar het stadje lopen om boodschappen te doen en os af en toe onder de mensen te mengen. Elke avond rond een uur of zes kwam er een auto met de laadbak vol met tafels en tuinstoelen langs. In de rivierbedding werden de tafels neergezet en gezellig gemaakt met een kleedje en kaarsjes. Het zag er erg knus uit. Een grote groep lokale mensen kwam er eten. Behalve tafels en stoelen werden er ook enorme boxen neergezet en de luidspreker ging voluit. Blijkbaar houden de Laotianen niet van kletsen onder het eten want het is onmogelijk dat ze elkaar konden verstaan met de harde muziek.

De toeristen in dit dorp zijn over het algemeen ontzettend jong. Veel van hen komen vooral naar Vang Vieng om te feesten. Sommigen doen dit ook in hun zwemkleding wat in een conservatief land als Laos nogal ongepast is. Er hangen zelfs grote borden met daarop het verzoek om niet in zwemkleding over straat te lopen maar niet iedereen schijnt deze te lezen.

Maar er is ook een groep die er vooral voor de prachtige omgeving komt en we ontmoetten weer leuke mensen. Er zijn talloze grotten waar je ver in kunt wandelen tussen de stalagmieten. Overal in deze grotten staan kleine altaren met boeddha's erop waar mensen bloemen en rijst neerleggen.

Onze autoradio was stuk en zonder muziek rijden is voor ons geen optie dus we gingen op zoek naar een elektricien. Aan een grote houten tafel voor een klein levensmiddelen winkeltje vonden we er een. Terwijl we wachten op de reparatie kregen we drinken en eten aangeboden. Een paar uur later konden we onder begeleiding van muziek weer op pad.

Langzaam reden we weer terug naar de Thaise grens omdat ons visum weer vernieuwd moest worden. Onderweg vonden we mooie plekjes aan schone rivieren om te overnachten en een plons te nemen. Behalve lokale vissers zagen we weinig mensen. Een van de vissers had zijn boot vol meteen soort knollen liggen. De man kwam naar ons om er ons 'één te laten proeven. Het smaakte een beetje naar radijs en was zeker niet vies. Toen de man in de gaten kreeg dat we ze lekker vonden werd er direct zo'n 5 kilo naar ons toegebracht...

In Thailand zouden we Verena en Wolfi treffen om samen terug naar Laos te gaan. Het was alweer een half jaar gelden dat onze paden elkaar gekruist hadden dus er was weer genoeg bij te kletsen. Onze Oostenrijkse vrienden hadden nieuwe banden uit Europa besteld want dat formaat is hier niet te koop. Ondertussen hadden ze zoveel lekke banden gehad dat er geen reserve meer over is. En de band waarmee ze nu rijden heeft een enorme scheur die elk moment open kan barsten. Samen met hen wachtten we aan een groot meer op de komst van de banden. De temperatuur was hier ondertussen gestegen tot rond de 45 graden en het zweet gutste de hele dag van onze lijven. Het meer zag er niet aantrekkelijk uit om in te zwemmen maar vlakbij was er een schoon kanaal. Omdat het water erg hard stroomde maakte hij een stevig touw aan een verkeerspaal vast en zo konden we elke dag even plonsen. We vermaakten ons prima met z'n vieren aan het water. Hij moest naar de tandarts omdat zijn kroon er na 28 jaar uitegvallen is. In het plaatselijke ziekenhuis kon hij terecht. Eerst werd zijn bloeddruk en ziijn gewicht bekeken. Na vijf minuten was de tandarst klaar en kon hij weer goed kauwen. Jammer genoeg bleef dit niet langer als vijf dagen zitten en moest hij het weer opnieuw laten plakken. De dagen vlogen voorbij, helaas kwamen de banden maar niet. Aan de grens van Thailand krijg je gratis een visum voor twee weken. Als je langer wilt blijven moet je een visum aanvragen bij de ambassade. Na twee weken moesten wij weer het land uit en Verena en Wolfi konden nog niet vertrekken. In de hoop elkaar later toch in Laos te treffen namen we weer afscheid. Nog geen tien kilometer van hen verwijderd kregen ook wij een lekke band. Het verwisselen is bij ons een stuk sneller gebeurd maar we moesten gelijk op zoek naar een nieuwe reserveband. Bij één van de vele bandenwinkeltjes stopten we en gelukkig hadden ze de juiste maat. Het was een familiebedrijfje en de vrouw vroeg ons enthousiast waar we vandaan kwamen. Toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen werd het enthousiasme nog groter want deze Thaise is met een Nederlander getrouwd en komt daar zelf ook regelmatig. Er werd zelfs een paar woordjes in onze moedertaal gesproken. Terwijl de oude band van de velg werd gehaald en die nieuwe erop werd gezet kregen we een stoel, drinken en een lekker meloen aangeboden. Ondanks het oponthoud bereikten we voor de avond viel de grens zodat we er de volgende ochtend direct overheen konden.

Ondertussen hebben we besloten om naar Vietnam te gaan. Het is erg ingewikkeld om daar met de auto in te gaan dus we gaan met de rugzak. In Vientiane moesten we eerst naar de Vietnamese ambassade om een visum aan te vragen. We hadden onze wekker gezet zodat we voor sluitingstijd, om half 12, bij de ambassade hoopten te zijn. Anders zouden we het weekend in de hoofdstad moeten blijven. Het was dit keer bij de grens enorm druk zodat we twijfelden of dit zou lukken.. Bij de grens kwam er een Frans stel naar ons toe die met de fiets onderweg zijn. Omdat ze voor half 12 bij de Thaise ambassade wilde zijn vroegen ze of we ze mee konden nemen. Met twee fietsen en twee Fransen achterin reden we snel naar de hoofdstad. Om kwart voor twaalf kwamen we bij de Vietnamese ambassade aan die ons zonder problemen nog binnen liet. De volgende dag zouden we het visum op kunnen halen zodat we een nachtje in de hoofdstad beleven. Tot onze verrassing kwamen er nog twee oude Mercedesbussen bij ons op de parkeerplaats staan. De bestuurders waren veel jonger dan wij maar de auto's nog ouder dan Wobbel. Het waren twee gezellige jonge stellen die vanuit Europa zijn komen rijden.

De volgende dag konden we het einde van de middag ons visum ophalen. Het zat vol met rugzaktoeristen zodat we lang moesten wachten maar veel leuke reisverhalen hoorden. Met het Vietnamese visa op zak rijden we door de bergen richting de noordelijke grens. De natuur in de bergen is ontzettend mooi en het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier leven. We zien weer veel landarbeiders en er wordt veel gezwaaid. Als toetje is het hier ook heerlijk koel.

Omdat de Engelse Josh die we nog vanuit Mozambique kennen nu in Vietnam op vakantie is rijden we nu behoorlijk door. We verheugen ons erop om hem na 4 jaar weer te zien en we zijn nieuwsgierig naar Vietnam...