Vijf weken in en rondom Pame

Vijf weken zijn we op de camping in Pame geweest. Behalve lekker niets doen zijn we ook erg druk geweest met allerlei klusjes. Zij gaf de badkamer een hele nieuwe look zodat die er weer fris uitziet. En ordende de foto’s van de afgelopen 4 jaar wat nog een hele klus was. Hij ging met de buitenkant van Wobbel aan de slag en zocht zijn digitale muziek uit. Maar na het ontbijt was zijn eerste dagtaak de vissen in de vijver voeren. Nadat hij dit één week heeft gedaan eten de meervallen uit zijn hand...

Na 3 jaar geleden een kies af gebroken te hebben vondt ze het ook wel eens tijd om daar wat aan te doen. Via de Nederlandse Angelique, die met een campertje en sinds kort met een leuke pup door Azie rondreist, kregen we het telefoonnummer van een Nepalees die een goede tandarts wist. De Nepalees, Sam, is de eigenaar van een gasthuis in het nabijgelegen Pokhara. Zij ging met de fiets naar zijn gasthuis waarna ze bij Sam achter op de scooter naar de andere kant van de stad gingen. De tandarts heeft een eigen labaritoruim zodat een brug plaatsen maar 4 dagen duurde. Vier dagen achter elkaar fietste ze over een hele slechte weg die omhoog en omlaag gaat. Stapte dan achter op de scooter want Sam ging elke dag trouw met haar mee zonder dat daar ook maar iets behalve vriendschap tegenover stond.

De meeste andere campinggasten waren in de bergen aan het trekken en Wolfi en Verena gingen voor een hele lange trek naar de mount Everest. Vlak voordat onze Oosterijkse vrienden vertrokken kwam er een grote verassing voor ons. Wolfi en Verena hadden al bijna een jaar contact met een Duitse Organisatie die met een grote groep van Duitsland naar Australie gaat rijden. Daar was bericht van gekomen dat de organisatie het voor elkaar had gekregen om met een convooi door Myanmar heen te gaan. Net op het moment dat zij de computer op startte om het ticket voor Thailand en Australie te gaan boeken kwam Verena naar haar toe. Of wij geen zin hadden om ook mee te gaan met het convooi!! Een aanbod wat we niet konden en wilden weigeren. Voor het eerst sinds 60 jaar is het mogelijk om met de auto door Myanmar heen te gaan en wij zullen daarbij zijn. En kunnen we dus toch onze Wobbel mee naar Zuid Oost Azie nemen. Blij als kinderen gingen we alles regelen. Om mee te kunnen met het convooi moesten we ook geld overmaken op een Duitse rekening. Tot onze grote verbazing kregen we van onze bank bericht dat dit geld niet overgemaakt kon worden. En dit vanwege het woordje ‘Myanmar’ in de omschrijving. We hebben al meer rare dingen meegemaakt op deze reis. Zoals het feit dat er in Soedan geen Denen mogen komen vanwege de spotprent van allah, jaren geleden. En in Tibet mogen geen Oosterijkse komen omdat dit land de Dahla Lama officeel heeft ontvangen. Nu een Nederlandse bank die geen zaken doet met Myanmar en Cuba zodat wij niet eens zelf kunnen bepalen waar ons geld naartoe gaat. Het is ongelovelijk hoeveel gastvrijheid en warmte we ontvangen van de normale mensen in de wereld. Met zulke kinderachtige wereldpolitiek lijkt de wereldvrede echter nog erg ver weg....

Na een klacht in te hebben gediend waar een vaag antwoord op kwam, was ons probleem makkelijk op te lossen door gewoon een nieuwe betaling te doen maar dan zonder het woord Myanmar. Dat maakt het echter niet minder belachelijk.

Het convooi vertrekt pas eind Februari. In de tussenliggende periode vliegen we naar Sri Lanka waar we eerst onze goede vriend Hans Boesveld op bezoek zullen krijgen en eind van het jaar Ma en Jim Baarslag. En als extra slagroom op de taart blijken ook 2 van de Sri Lankanen die we in Djibouti hebben ontmoet, in die periode thuis op vakantie te gaan. De plannen zijn met de wind weer gedraaid op het perfecte moment. De ervaring met de ambassade van Sri Lanka in Kathmandu via mail en telefoon was verassend positief. Voor het eerst kregen we antwoord op onze mail naar een ambassade en werden we ook nog eens gebeld voor nadere informatie! Toen zij de dame aan de andere kant van de lijn daarvoor bedankte was het antwoord dat de Sri lankanen het helemaal geweldig vinden dat we hun land bezoeken. We hebben er zin in!

Met Angelique brachten we menig gezellig avondje door met Catannen. Als het droog was want het regenseizoen had een lange uitloop dit jaar. Toen  Angelique en de schattige pup Haku weer vertrokken kwamen al gauw de Franse Dennis en William terug van hun trektocht. Wij moesten wachten op een kruiskoppeling uit Nederland die wat langer dan verwacht onderweg was.  Het was absoluut geen straf om te moeten wachten want de camping is op een mooie plek, er is een warme douche en wifi. Elke avond een gezellig kampvuurtje en we pikte ook nog een religeus festival mee. De hele bevolking is in feestelijke kleding onderweg van huis naar huis. Daar waar oudere mensen wonen krijgen ze een tika/bidi oftewel stip op hun voorhoofd en wat te eten. Ook wij worden uitegnodigd door de familie die de camping runt. Opa zet een enorme stip op ons hoofd en we krijgen een lekkere lunch. Daarna gingen we met z’n allen naar de net gebouwde dorps schommel.. Hij was bang dat hij misselijk zou worden en ging er niet op. Zij ontdekte dat ze toch lang niet meer zo hoog kan komen als toen ze kind was.

Toen de regen echt voorbij leek te zijn wilde zij graag nog een korte trektocht door de bergen maken. Hij vondt de trek in het voorjaar van 2 weken wel afdoende en bleef op de camping. Na wat informatie ingewonnen te hebben ging zij gewapend met een gedetaileerde kaart en haar rugzak op weg. Ze had een tocht uitgezocht die wat minder toeristisch was omdat het hoogseizoen was en erg druk op de meest bekende plekken. De eerste dag moest ze over rots trappen steil omhoog. De omgeving was er bijzonder mooi maar het was wel veel zwaarder als ze verwacht had. Het was een verlaten gebied met veel bos en ze kwam nauwelijks mensen tegen. De muziek op haar Ipod hielp haar de berg op naar het prachtige mini dorpje ‘Panchase’. Vreemd genoeg was het s’avonds wel druk in het gasthuis. De eigenaar vertelde haar dat dit niet vaak het geval was. Op de berg was het s’avonds erg koud  zodat ze erg blij was dat ze haar thermo-ondergoed meegenomen had als plaatsvervanger voor haar natuurlijke kacheltje....

Na een stevig ontbijt ging ze volgende dag vroeg op pad en het werd haar snel duidelijk dat de toeristen een andere route liepen dan zij. Die dag liep ze vooral door het bos en genoot van het groen en de vogels. Weer kwam ze haast geen levende ziel tegen. Eenmaal aangekomen in het plaatsje waar ze wilde overnachten kreeg ze te horen dat er geen gasthuis was. Hiervoor moest ze van de route afwijken en de volgende dag terugkomen. Voordat ze het dorpje uit was kwam ze echter langs een winkeltje. Daar zaten een paar mannen op leeftijd te kletsen en spraken haar aan toen ze voorbij kwam. Aangezien het nog redelijk vroeg was ging ze erbij zitten om even uit te rusten en wat te drinken. Na een kwartiertje kletsen kwam er een vrouw met een allerliefste glimlach bij staan. Het bleek de zus van één van de mannen te zijn. De vrouw sprak geen Engels maar via de broer werd zij uitgenodigd om bij de vrouw te overnachtten. Op die manier zou ze de volgende dag niet weer omhoog hoeven te klimmen. De vrouw had een zoon die Engels sprak zodat deze als tolk zou kunnen fungeren. Zij hoefde er niet lang over na te denken en nam het aanbod aan. Eerst werd ze door één van de mannen meegenomen naar huis voor een kop noedelsoep. In een klein donker kamertje werd ze voor de tv neergezet waar voetbal op was. Best een vreemde ervaring om in een kleihut voor de tv te zitten. Vervolgens werd ze meegenomen naar het huis van de zus. Dit was een stenen huis en kwam voor Nepalese begrippen vrij luxe over. Ze werd voorgesteld aan de zoon die gebrekkig Engels sprak om vervolgens weer voor de tv neergezet te worden. Dit maal waren de Beatles op het scherm,die haast niemand hier kent,  wat haar meer boeide als voetbal. Toch vroeg ze zich even af of ze wel een goede keuze had gemaakt. De mensen waren erg vriendelijk maar ze kon er nauwelijks mee communiceren waardoor ze het gevoel kreeg dat het nog wel eens een lange avond kon worden. Niet veel later kwam er een volgende zoon binnen. Sayal sprak wel heel goed Engels en begon enthousiast tegen haar te kletsen. Even later werd ze meegenomen voor een rondleiding door het dorp. Sayal is leraar op de plaatselijke school en liet deze trots zien.  Vrienden waren daar aan het volley ballen en wilden graag dat ze meedeed. Na de lange wandeling stribbelde haar lijf tegen, kijken was leuk genoeg.. Voor het eten vroeg Sayal of ze zich wilde baden. Dit moest dan in de rivier want in het voor Nepalese begrippen luxe huis was toch geen badkamer. Aangezien de vrouwen in Nepal met kleren aan baden en zij maar één lange broek bij zich had waste ze alleen haar stinkende voeten in het ijskoude water. Terug in het huis keek ze toe hoe moeder op het houtvuurtje het eten klaarmaakte. Het was facinerend om te zien hoe de knoflook niet met een pers fijn werd gemaakt maar gewoon met schil en al tot moes werd gerold. Vader die ook geen woord engels sprak kwam thuis en had net zo’n lieve glimlach als zijn vrouw. Al gauw bleek er nog een zoon te zijn die normaal gesproken in Dubai woont en werkt. Ananta was thuis voor vakantie en reageerde erg enthausiast op het Nederlandse bezoek. En zoon nummer 4 was een 12 jarig Assim, nakomelingetje wat ook een aardig woordje Engels spraakt. Uiteindelijk vloog de avond voorbij met boeiende gesprekken over Nepalese gewoontens en cultuurverschillen met Europa.

Nog voor het licht was werd ze de volgende dag wakker en al gauw kwam het hele huis tot leven. Het gezin wilde niks hebben voor haar verblijf en het eten. De ouders vonden het leuk dat ze er was geweest en hoopten dat hun zoon ook zo ontvangen wordt in het buitenland. Het hindu geloof zegt dat je wordt behandeld zoals je zelf andere mensen behandelt en dit is voor veel mensen een onderliggende reden voor hun gastvrijheid. Na de lieve mensen uitgebreid bedankt te hebben ging ze weer op pad. Omdat er in werkelijkheid veel meer paden zijn dan op de kaart liep Antanta een stukje met haar mee om de weg te wijzen. Voor ze afscheid namen vroeg Antana haar of ze telefoon bij zich had zodat de vriendelijke jongeman zou kunnen bellen om zich te verzekeren dat ze veilig zou aankomen die avond. Ze had geen telefoon bij zich omdat die het toch niet doet op de meeste plekken in de bergen maar ze vond het wel een enorm zorgzaam gebaar. Na een halve dag alleen met de natuur te hebben gelopen kwam ze in een plaatsje waar wel gasthuizen waren. Het dorpje kwam niet erg gezellig over en omdat het vroeg was wilde ze eigenlijk doorlopen. Eerst ging ze een kop koffie drinken en vroeg aan de eigenaar hoe lang het lopen was naar de volgende plaats. Deze zei zei dat het drie uur was, dus ze zou nog ruim de tijd hebben. Terwijl ze koffie zat te drinken kwamen er twee toeristen met een gids en een drager aan. Vrijwel meteen raakte ze in gesprek zodat haar koffiepauze nogal uitliep. Toen de gids hoorde dat ze nog verder wilde lopen die dag kwam er een bezorgde reactie. Volgens Kamal die al jaren dagelijks door de bergen loopt was het nog 5 uur lopen, steil omhoog en door het bos. De kans zou erg groot worden dat ze het niet voor het donker zou halen. Ze besloot om toch maar in het dorpje te blijven slapen. Daar bracht ze een hele gezellige avond door met de bijna gepensioneerde Amerikaanse Sue en Bruce en Kamal en Assis. Verder waren er nog vier Nepalese leraren die vlakbij woonde maar nog nooit in dit gebied waren geweest. De mannen hadden erg veel lol en leken wel een stel uiteglaten jonge kinderen.

 Bruce en Sue waren laaiend enthausiast toen ze vertelde dat ze met een camper in Nepal was en vroegen haar het hemd van het lijf. Bruce wilde namelijk ook heel graag met een camper de wereld rond zodra het pensioen zich aankondigde.

Het was een rumoerige nacht en weer was ze voor het licht werd wakker. Onderweg haalde zij Bruce en Sue in die dezelfde kant op gingen die dag. Ongeveer 3 uur later was ze op het beroemde uitzichtpunt wat inderdaad prachtig was. Vandaaruit is de himalaya goed te zien en daar bleef ze een poos in het zonnetje van genieten. Nog een uurtje later  was ze weer in het dorpje waar ze de eerste nacht was begonnen en hartelijk verwelkomd werd door de eigenaren, Ram en Didi. En ook Bruce en Sue verschenen daar weer voor nog een gezellige avond bij een vuurtje. Vanuit  een ander gasthuis kwam er een hartelijke Deense vrouw met twee kinderen een praatje maken en al snel leek het één grote familie. Ram vertelde over avonturen met beren en tijgers wat behoorlijk indrukwekkend was.

Zij was eigenlijk van plan om voor zonsopgang weer naar het uitzichtpunt te klimmen omdat haar verteld was dat dit heel erg mooi was. Omdat ze geen wekker had vroeg ze de eigenaar of deze er één voor haar had. Ram gaf aan dat het gezin onder haar kamer sliep en dat er een wekker gezet zou worden die zij dan door de dunne planken heen wel zou horen. Al vroeg werd ze wakker in het pikkedonker. Op haar ringhorloge kon ze niet goed zien of het half 4 of half 5 was en ze bleef maar onder de wol liggen tot ze de wekker zou horen. Die kwam maar niet en tot haar schrik zag ze wel een vaag licht van achter het raam komen. Het was inmiddels half 6 en niet meer de moeite waard om de klim van een uur te maken. De zon zou al op zijn tegen de tijd dat ze de top zou bereiken. Ze kleedde zich snel aan en ging ietsje hoger dan het dorpje de zonsopgang bewonderen. De rots trappen waren nog nat en glibberig waardoor ze bedacht dat het misschien maar goed was ook dat ze niet helemaal naar boven was geklommen. Vanachter de bergen kondigde zich een nieuwe mooie dag aan en ze voelde zich ondanks het slaapgebrek erg fit.

Om de vergeten wekker goed te maken zette Ram een kop goede sterke koffie voor haar. Tijdens het onbijt verteld Ram dat er achter het gasthuis een Nederlandese kunstschilder woont die de vorige dag was thuisgekomen. Nadat ze afscheid heeft genomen van Bruce en Sue die de andere kant opgaan, gaat ze daar even hallo zeggen. Theo woont al vijf jaar alleen in de bergen die inspiratie voor de schilderijen geven. Het was erg leuk om even met een landgenoot te kletsen die veel over zijn ervaringen in Nepal kon vertellen. Die dag wilde ze teruglopen naar de camping en ze had nog een eind voor de boeg dus na een uurtje nam ze afscheid. Voordat ze het dorp uit was kwam ze de Deense vrouw weer tegen en uiteindelijk was het weer een uurtje later voordat ze dan echt aan de tocht naar beneden begon. Naar beneden is het minder vermoeid lopen maar wel goed uitkijken op de steile treden. Nu kwam ze onderweg af en toe door een dorpje waar ze vriendelijk begroet werd. Gelukkig want het was een wirwar van paden zodat ze behalve haar kaart toch ook wat hulp van de bevolking nodig had om de juiste weg te vinden.

Moe maar voldaan kwam ze het eind van de dag precies voor borreltijd weer terug op de camping waar hij gezellig met de buren zat te catannen. Ook hij was toch nog sportief geweest want hij was de 8 km naar het postkantoor in Pokhara helemaal gelopen. Helaas was ons pakje er nog steeds niet. Nadat we elkaar bijgepraat hadden stopte er een auto bij de camping. Het bleken Bruce en Sue te zijn die ondanks de lange vermoeiende wandeldag nog zo graag onze Wobbel wilde bewonderen dat ze er nog een vermoeidende autorit voor over hadden. Dit was een leuke verassing na een erg leuke tocht.

Een dag later kregen we van de campingmanager te horen dat ons pakje eindelijk aangekomen was. Hij sprong op de fiets om het bij het postkantoor in Pokhara te gaan halen. Het vergde nogal een dwingende benadering voordat hij het pakje eindelijk in zijn handen had. Maar we kunnen nog niet direct vertrekken want er is al een stukje van haar nieuwe brug afgebroken. Zij moet dus weer terug naar de tandarts in Pokhara waar we dan een paar dagen met Wobbel gaan staan. Dan kunnen we ook even genieten van de restaurants en bars voordat we richting hoofdstad gaan voor onze vlucht.

Sri Lanka here we come!!!